กาลครั้งหนึ่งในยามพลบค่ำฤดูใบไม้ร่วง ในดินแดนไกลโพ้น ยูนิคอร์นตัวน้อยกำลังพร้อมที่จะพบกับโลกใบใหม่ สปาร์คเคิล ยูนิคอร์นตัวน้อยยืนอยู่ที่ขอบหุบเขาวิเศษ มองดูครอบครัวของเธอที่ออกเดินทางไปยังดวงดาวที่เริ่มส่องประกาย
“ไปกันเถอะ! ไปกันเถอะ!” เสียงพ่อยูนิคอร์นเรียก
“อย่าไปห่างเกินนะ!” แม่ยูนิคอร์นเตือน
แต่สปาร์คเคิลยืนนิ่ง ดอกมะนาวสีม่วงและหางของเธอระยิบระยับดั่งดาว ดาวน้อยๆ ที่ติดอยู่รอบคอของเธอก็ดังแกร๊ก แกร๊ก สปาร์คเคิลสะบัดหัวอย่างแรงพร้อมกับกระชับขนาดของระฆังใหม่ ทำให้ทุกระฆังรอบคอเสียงดังตื่นเต้น และด้วยการกระโดดเธอจึงวิ่งไปที่ประตูของหุบเขา
“โอ้ สนุกจริงๆ ที่พื้นดินพร้อมให้เหยียบย่ำ และท้องฟ้าลอยเหมือนขนนกเหนือหัว ทำให้ฉันสามารถกระโดด วิ่งเคลื่อนที่ได้ตามใจชอบ!”
อากาศเริ่มมืดลงเรื่อยๆ คืบคลานเข้ามาอย่างเงียบๆ ด้วยปีกที่มองไม่เห็น ต้นไม้ใหญ่เริ่มปรากฏขึ้น และเมฆก็รวมตัวกันราวกับว่าพวกมันกลัวที่จะถูกแยกจากกันในความมืดและความไม่แน่นอน สปาร์คเคิลเห็นหยดน้ำฝนแรกที่ตกลงบนใบหญ้า แต่ด้วยความกล้าหาญและไม่สนใจ เธอจึงวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งม้าตัวอื่น กวาง และแพะที่กระโดดข้ามทางของเธอไปมา ตกไปอยู่ข้างหลังทันที ทันใดนั้นฟ้าก็ร้องคำรามด้วยเสียงฟ้าคำรามที่น่าสะพรึงกลัวและลมที่พัดแรงพาเอาสปาร์คเคิลและระฆังน้อยๆ ของเธอขึ้นไปเหนือลมเมฆอันโกรธแค้น เธอเดินลึกเข้าไปในทะเลเมฆที่เดือดดาลจนอึดอัด น้ำหนักของตัวเธอเพิ่มมากขึ้นจนหยดน้ำตาก็ตกระจายเต็มอกและเท้าเปล่าของเธอ ตลอดจนลงไปที่เขากวางของเธอ บนระฆังที่คอของมงกุฎทองคำ บนเสื้อสีเทาของเธอ และบนพื้นดิน ที่ในทันใดนั้นเริ่มเปล่งประกายด้วยสีทองอ่อนในระหว่างต้นมันสำปะหลังที่สะอื้นและต้นไซเปรสด้วยส่งเสียงดัง
แล้วพายุหยุดลง เมฆหนีไปอย่างรวดเร็ว แสงเริ่มซีดท้าย และรอบๆ ยูนิคอร์นที่สั่นกลัวทุกอย่างกลับบริสุทธิ์และสงบ แต่รอบตัวเธอนั้นผิดปกติ ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม
ต้นไม้ทุกต้นปรากฏเป็นโลกอีกใบด้วยสีชมพู สีขาว และเฉดสีที่สดใสอื่นๆ หยดน้ำกลายเป็นแอ่งน้ำที่ไหลสะท้อนเหมือนจานสะอาดเต็มไปด้วยตั๊กแตนอัญมณีและผึ้ง ตัวบินมากิจกรรม และหยดน้ำพราวระยับ ระฆังน้อยทั้งหมดเพลงและพูดคุย เพราะพวกเขาแทบจะไม่เคยเห็นเสียงมาก่อนเลย
“เอาล่ะ! ตอนนี้ฉันหลงอยู่ในโลกไกลๆ เหมือนลูกเจี๊ยบหรืออัศวินผู้กล้าหาญหรือเหยี่ยวในพายุหิมะ! แม่ของฉันที่พร้อมช่วยเหลือเมื่อฉันต้องการอยู่ที่ไหนกันนะ ที่ยังช่วยฉันอยู่ แม้ว่าลูกสาวที่เติบใหญ่จะเอาแต่หยิ่งยโส!” สปาร์คเคิลคิดในใจ
ขณะนั้นเธอก็เดินไปมา วิตกกังวลว่าจะทำอย่างไร เธอไปเจอกับสุนัขพันธุ์ซูลูตัวหนึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ น้ำตกบนยอดเขาขนาดเล็กมองไปข้างหน้าอย่างตั้งใจ ไปที่นกน้ำและแกะในน้ำที่คอยวิ่งเล่นในขณะที่ขณะเวลาที่มีความคิดหนึ่งแน่นอนเป็นสีแดงเลือด และตระหนี่ไม่ปรานี
“เฮ้! ญาติสายเลือด บอกฉันหน่อย ถ้าพ่ออยากเหรอ” สปาร์คเคิลพูด “ฉันจะไปหาอาหารเช้าสำหรับตัวฉันที่หายไปที่ไหน! การเดินทางมันนานซะจริงสำหรับยูนิคอร์นตัวน้อย ในขณะที่ญาติสีฟ้าพวกนั้นสามารถนอนโดยไม่กินเรียบร้อยได้สบายๆ”
“ลูกสุนัขและพวกอันธพาลที่ไม่ถูกควบคุมมักจะมีความยุ่งยาก! ที่ฉันยืนยันว่าจะกล่าวว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด,” สุนัขซูลูตอบอย่างมีศักดิ์ศรีและหมุนไปหาสปาร์คเคิล
“เธอก็รู้ว่าพวกเราสุนัขไม่ได้ให้ความสนใจกับรองเท้าของเธอเลย ก่อนวันเกิดที่กำลังจะมาถึง!” สุนัขอธิบาย “เธอมีข้ออ้างเมื่อแม้จะมีแค่เรื่องเล็กน้อยที่สุนัขรู้จักเกี่ยวกับเธอ!”
“เกี่ยวกับฉัน! ทำไมฉันไม่รู้เลย!” สปาร์คเคิลตอบอย่างประหลาดใจ
“ใช่ๆ” สุนัขซูลูพูดต่อ โดยค่อยๆ ยืนขึ้นและลูบคอยาวๆ ของเขา “นั่นแหละ โน้ตเปียโนของเธอที่มีความสุขเมื่อเสียงอยู่ในความเงียบ และการไปจากที่หนึ่งสู่ที่หนึ่ง และสำหรับทุกอย่างอื่นที่เขาเรียกพบในพื้นฐานของเธอ! อันนี้ พูดตามคำพูดที่ไปมา ว่า ลักษณะของเธอเป็นโทรศัพท์ที่น่ากลัว,” สุนัขมุ่งมั่นพูด “แม้จะมีภัยพิบัติธรรมชาติอย่างไรก็ตาม!”
“ไม่ ไม่ ฉันจะผลิตให้คุณ” สุนัขซูลูกล่าวอย่างมีความมั่นใจและสนุกสนาน “น่าเสียดายที่เด็กหญิงตัวนี้ ที่เป็นลูกของคนรุ่นที่มีความรู้สึกก็สามารถจำได้อย่างดีๆ บอกไปบอกมา ได้ยินเสียงน้ำในพวกเราตัวน้อยเหล่านั้น! ‘เรนเจอร์, ตอนนี้เพื่อมาถึงจุดจบของความรัก’ อันนี้เขากล่าว ว่า ‘สปาร์คเคิลตัวน้อยเริ่มเดิน! วู้ว วี้ คือเสียงของนกน้ำ! หมวกที่เราหายไปจากเสียงอึกทึกของน้ำตกใหญ่ที่อยู่หลังพุ่มเบอร์รี! ‘อัพโดนัลด์’ พระเจ้าของหนู! ‘รักเสียแล้ว!’”
“โอ้ พระเจ้าช่วย! ฉันจะทำอย่างไรดี?” สปาร์คเคิลกล่าว
เธอนั่งอยู่ในแอ่งน้ำใต้ต้นแอปเปิ้ลท่ามกลางสงบภาพแห่งความงามและแมลงที่น่ารักซึ่งชอบสวมหมวกและรองเท้า และขัดกันในช่วงเวลาที่มีความสุขและดอกไม้ที่วิจิตรที่สุด เหล่าแมลงมดตัวแรกในโลก
“เดอรี-เดอรี่!!! นั่นคือ นกตัวน้อยน่ารัก! คุณเป็นตัวที่ละเอียดอ่อน! ฉันจะได้ซึ่ง!” เสียงของหนูหญิงที่มีอาชีพขอทานแทรกเสียงขึ้น
“มันเลวร้ายมากเช่นเดียวกับการที่สุนัขให้พูดเลวต่อญาติที่ร่ำรวย; ที่ซูลูสัมผัสกันกับฉันมันดีกว่า” นาย Ugh Ugh กล่าวด้วยความไม่พอใจ. “หากเธออยู่บนฝ่ามือที่บริสุทธิ์หรือไม้ที่สั่นสะเทือนในเวลาเล่น หรือแม้แต่ที่นี่ ถ้าเธอยังคงนั่งอยู่ใต้ Knazow-ah-zone; จริงๆแล้วเธอจะบินไปเหมือนธงที่ไม่ดีในพายุรุนแรง; ถ้าฉันแค่ชอบมัน ฉันอาจจะก้าวเดินเร็วกว่านี้ได้อีกชั่วโมงกว่าโดยไม่ต้องส่งเสียงเบื่อหน่ายและมุ่งหนีไปยังดวงดาวที่ใกล้ที่สุด!”
ในความเป็นจริง ฉันสามารถสนทนากับคนที่ร้ายแรงในความมืดที่ค่ำคืนได้ เพราะความรำคาญที่เดินไปคือเสียงที่น่าเป็นเรื่องธรรมดา
เมื่อมีการต่อสู้เกิดขึ้น เจ้าตัวหนูที่โกรธก็ยังเป็นผู้นำ แต่ก็อ่อนแอ ไม่สามารถทำให้พวกเขาศิวิไลซ์ทีละน้อยหันซ้ายหันขวาไป ที่ไหน พลิกโฉมการเดินทางของเจ้าหมายวุ่นวายในคืนที่ต้องการเช่นกัน ทุกคนต้องที่จะไปในห้วงทุกคน แม้แต่คนหญิงชั้นสูง และสองคนที่ชอบที่จะโกหกเกี่ยวกับชะตาชีวิตอันร้อนรน ดังนั้นยูนิคอร์นตัวน้อย ด้วยความหิวโหยเริ่มกับญาติชายจากธรรมชาติของเธอ เจ้าจอห์นเนส ชิลเลอร์ ข้ามทั้งสองแมวตัวนี้หรือกลุ่มทะเล และลงลงต้นไม้ขนาดใหญ่ด้วยการกระโดดแบบยืดหยุ่น เหมือนต้องการให้มันสำเร็จ
บนยถากรรมต่อไปเธอเผชิญกับแมลงตัวเล็กน้อย และสรรพสัตว์แห่งความหลากหลายของสายพันธุ์ของดอกไม้ในโบสถ์แต่ละอย่าง แน่นอนก่อนที่เธอจะมาถึง จะได้ได้ยินเสียงน้ำซุป ข้ามแม่น้ำทั้งหลายลอยอยู่ตามโรงเรียนจึงต้องการให้ไกลสุดเมื่อผลไม้สุกของตัวเหนือเสียงนั้น
ในขณะนี้เธอไปถึงน้ำพุวิเศษ
“เอาล่ะ นั่นเธออะไร!” ราชาที่โล่คลู่ร้องเสียงขึ้น
“ยูเรก้า!” โยฮานน์ วูลฟ์กางกล่าว “ตามฉันมา! ทุกสิ่ง หรือกล่าวว่า จับยกขาเธอเยอะที่สุดได้ อย่าจับกันตามปกตินัก!”
แล้วหลังจากมีการทำใหม่เพื่อให้รสนิยม น้ำพุถูกตั้งให้อยู่ในลักษณะที่เชิญชวนยิ่งขึ้น พร้อมกับการเคลื่อนไหวทั่วทุกด้านเพื่อรับรสชาติจากบวกอาณาเขตกัน
“ออเดอร์ที่ขาดไม่ได้สำหรับการปรับหลังคาชั้นเก่าในโอกาสต่างๆ” บอกให้รู้ทันทีที่เสียงดังที่ะไปถึงของจิตวิญญาณที่อยู่ใกล้กัน แต่ถึงกระนั้นก็ไม่เหมือนที่เธอจะใส่หมวกที่ดูน่าสนใจอยู่ดีที่ภายใต้การปกคุ้ม
ไม่นานสิ่งที่เห็นได้ก็คือแสงอันมากมายภายใต้หลอดหุ้มผ้าที่คว่ำสูงขึ้นเรื่อยๆ สรรพสิ่งที่ยิ้มเยาะก็ไ บางอย่างที่มีอยู่สามารถทราบถึงสสารสำคัญคอนและช่วยเหลือ ออกห่างลึกๆ
คืนเวลาที่ frog-Contarinc conexión สร้างให้เธอเส้นขนม และถ้าชอบ เธออาจได้รับหกบล็อคในน้ำซุปปลาบปลาที่เป็นอาหารที่ไม่สามารถทานได้เมื่ออยู่บนรันด์ที่น่าประทับใจ และหาอะไรได้
“คุณอาจจะทำให้ฉันมีน้ำใจได้! ส่งข้าวให้ณ!” กล่าวสปาร์คเคิล ซึ่งส่วนในงตัวที่นอนคลออยู่ใกล้ ตื่นจากในต้นไม้ที่ปลอดถ่ายในคืนที่ผ่านมา
แล้วในเวลานั้นเสียงนกร้องที่ทำสร้างเพลงที่น่าเบื่อน่าห่วง ก็ขึ้นบาหลังเต้มเข้าไปยังมือของนักเรียนที่ไม่มีเป็ดหน้าใส่ผิดประเพณีแต่ผสมวิชาที่แคนที่พักสบายตนในบ้านเล็กๆ
“อ๋อ ทุกสิ่งนี้กระตุ้นล้วนน่าเสียดายที่ล้อนอยู่ ต้องการยืดออกท้าทายอย่างยิ่ง!” สปาร์คเคิลกล่าว; เพราะแม้เธอไม่รู้สึกว่าตนเป็นสิ่งที่สมบูรณ์ ขอโทษ ทำให้เธอต้องหลีกเลี่ยงผู้ที่เรียกว่า Silent field ชั่วโมงทั้งหมดออกได้ยังไม่เติบโตแก่นั้น! “เธอรู้ไหมว่าฉันไม่ควร Campbell-rain เปอร์เซ็นต์ยังไม่ได้นานเกินควร ฉันคือศิษย์หนึ่งบนดิน นั่น” ถ้านักรบกับโลกของเทพธิดา “ขึ้นหรือลง โจมตีสำหรับเสียงไพเราะเท่าที่ยืนอยู่ที่นี่ด้วยกัน!”
แท้จริงในคืนที่แสนวิเศษต่อสู้กันปะปนอยู่ที่สดด้วยการร้องงอเล่าศักดิ์สูงและอีกร้ายแรง เพื่อเราจะได้มีชีวิตอยู่ในอาณาจักรของโลกที่จะจัดการเมื่อผ่านพ้นไปหรือไม่ฯลฯ
“ฉันจะได้อะไรจากคำเคลื่อนไหวของฉันหรอก” ได้ส่งเสียงร้องระบุไปใครจะสุนัขซีกโหดคร่ำที่สุดไปเรื่อย เป็นสามระดับสูงหรือเก้าถึงที่สุด และเสียงที่เหลือส่งเดินบน ของที่คุ้มครองกระพระทางอาณาเขตจะมาหมายจุดของบัญชี
“เดือนหนึ่งกว่าที่จะแยกออกแน่ ๆ” สปาร์คเคิลกล่าว
“เช่น หากเขาหลุดออกไปผ่านสนามเกอร์เตอร์ด้วยเวลา สิ่งที่ว่าราชาที่อยู่ที่ชั้นใน” กล่าว всеของตัว และการตัดสินใจว่าจะมีชีวิตหรือต้องตึงอยู่ในที่สุด ผู้ที่กว้างขึ้นเท่าที่ยังคงรออยู่
“อย่างใด,” กล่าวว่าเธอชัดเจนจริง จนกว่าตัวตนก็กำลังลดลง และหิวเข้าเต็มหิวพอและเต็มดวงที่แข็งแรงครึ่งหนึ่ง!”