กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในกระท่อมอบอุ่นที่มีสวนดอกกุหลาบและเดซี่เล็ก ๆ อาศัยอยู่เด็กหญิงน่ารักชื่อว่า แอนน์ เธอมีลูกแมวดำน้อยชื่อ คิตตี้ ที่เธอรักมากจนถึงกับกล่าวคำอธิษฐานให้กับมันทุกคืน
“โอ้ พระเจ้า ขอพระพรให้พ่อกับแม่ และลุงเจมส์ และป้าทรงมาเรีย และเบบี้ และขอให้พระพรแก่ลูกแมวน้อยที่รักด้วยนะ อาเมน” เธอกล่าวในคืนหนึ่ง
ตอนนี้ ลูกแมวน้อยที่รักกำลังเดินเล่นอยู่ในห้องและไม่ได้ยินคำอธิษฐานของเธอ ดังนั้นในวันถัดมา เมื่อทุกคนยุ่งอยู่ในสวน คิตตี้จึงเล็ดลอดออกจากหน้าต่างและทิ้งเด็กสาวไว้เบื้องหลัง เธอเดินไปเดินมา ปีนข้ามประตูแคบแล้ววิ่งไปตามถนนของหมู่บ้านเล็ก ๆ เธอเดินต่อไปจนมาถึงเมืองที่ยุ่งเหยิง และนั่งลงเพื่อพักผ่อนอย่างอ่อนเพลียและเหนื่อยล้า
ตอนนี้ ตรงข้ามกับที่เธอนั่งอยู่มีร้านฆ่าสัตว์ พาดบนประตูมีป้ายที่มีรูปวัวและชายฆ่าสัตว์ในผ้ากันเปื้อนสีขาวยืนอยู่ข้างๆ และในหน้าต่างที่เปิดอยู่นั้นมีเนื้อชิ้นใหญ่ห้อยอยู่เต็มไปด้วยเลือด เดี๋ยวนี้สุนัขตัวเล็กวิ่งเข้ามาดมกลิ่นแล้วมองเข้าไปในหน้าต่างและเลียริมฝีปากของมัน
“อ้า” ชายฆ่าสัตว์กล่าว ขณะฟังหูสุนัข “เจ้าคิดว่าฉันจะให้เจ้าอะไร” เขาพูด “ก็เอานี่ไปสิ”
เขาจึงขว้างกระดูกที่มีเนื้อห่มด้วยไปที่หัวของสุนัข และสุนัขก็กระโดดขึ้นไปและคว้ามันในอากาศแล้วเดินจากไป
“อย่ากินหมดในครั้งเดียวล่ะ โพมเพย์” ชายฆ่าสัตว์ตะโกน และหันไปที่ตาชั่งที่ตั้งอยู่กลางร้าน
“ฉันหวังว่าฉันจะมีเนื้อชิ้นใหญ่นะ” คิตตี้กล่าว ขณะที่มองเข้าไป “โอ้ ดูสิ ชายคนนั้นกำลังดูตาชั่งอย่างแปลก”
แล้วเจ้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น? ชายฆ่าสัตว์ไม่รู้เลยว่าตรงหลังเขามีตาชั่งเหล็กใหญ่ และคิตตี้ที่กำลังนอนอยู่ตรงก้นของมัน
“เขาต้องคิดว่าเขาเบามากในเช้านี้” คิตตี้กล่าว “โอ้ ดูซิว่าเนื้อชิ้นงามจากจานด้านนั้นหายไปไหน ยิ่งไปกว่านั้น เขายังบ่นว่ากระต่ายตัวน้อยน่ารักตัวหนึ่งอีกต่างหาก”
“เมี้ยว” คิตตี้พูด
ชายฆ่าสัตว์เงยหน้าขึ้นมาและจ้องมองที่คิตตี้ แต่กลับไม่เห็นเธอเลย
“เสียงนั่นคืออะไร?” เขาเอ่ย
“มันเป็นสุนัขตัวเดิมนั่นแหละ ฉันคิดว่า” เขาพูดกับผู้ช่วยของเขา “ทำเร็วสิ วิลเลียม และโยนเศษอาหารทิ้งออกไปก่อนที่มันจะกลับมาอีก”
วิลเลียมเปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกไปนอกร้านพร้อมถุงกระดูกในมือข้างหนึ่ง และถังน้ำสกปรกในมืออีกข้าง “ฉันอยากเป็นเด็กชายที่ฆ่าสัตว์” เขาบ่นกับตัวเอง “ฉันอยากเห็นว่ามันรู้สึกอย่างไรที่ต้องเทน้ำสกปรกใส่ทุกคนที่เจอ และให้ผู้คนบอกเสมอว่าฉันสกปรก”
และขณะที่เขาพูดอยู่นั้น เขาได้เทถังน้ำใส่ลงไปบนก้อนกรวดสกปรกด้านนอกที่มีไขมันและเลือด และมีแอ่งน้ำอยู่แล้ว น้ำก็ไหลลงมา คิตตี้วิ่งตามน้ำไป ขณะที่มันกระเซ็นและกลิ้งไปข้างหน้าเธอ และคิตตี้ที่น่าสงสารก็ได้กลิ้งและกระเซ็นตามไปจนศีรษะของเธอเปียกเท่าส้นเท้าของเธอ เมื่อน้ำได้ไหลไปแล้วและสิ่งสกปรกทั้งหมดก็ถูกชะล้างไปเช่นกัน คิตตี้ปีนขึ้นไปที่ประตูและให้ตัวเองมีการกลิ้งและตีลังกาสองถึงสามครั้งจนเธอแห้งอีกครั้ง มันทำได้ดีมากจริงๆ และหากเธอไม่เกลียดการผจญภัยทั้งหมดนี้ เธอคงจะคิดเกี่ยวกับมัน
จากนั้นเธอเดินต่อไปอีกนิด และในไม่ช้าก็มาถึงรถเข็นของฆ่าสัตว์ที่ตั้งอยู่หน้าร้าน
“เมี้ยว” คิตตี้ตะโกน เพราะเธออยากทำความรู้จักกับชายและม้า และก็อยากกินปลาเหมือนกระดูกเนื้อ
“เจ้าต้องการอะไร เจ้าหมาขี้ขอ” ชายคนนั้นกล่าว
“นั่นมันจริง” คิตตี้คิดในใจ
“นายไปเสียได้แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะไล่เจ้า” เขากล่าว
ตอนนี้มันไม่ใจดีเลย เพราะคิตตี้ไม่ได้เป็นหมาขี้ขอจริงๆ “อย่างไรก็ตาม” เธอกล่าว “ไม่เป็นไร” และเดินจากไป
ข้ามแม่น้ำคอร์ส เธอเดินผ่านสวนและขึ้นเนิน จนกระทั่งเธอนั่งลงที่พุ่มไม้ที่นำไปยังบ้านของคุณนายลิง
“ไปเถอะ ไปเถอะ” คุณนายลิงร้องตะโกน ขณะ poking หัวสีดำของเธอออกมาจากประตูบ้านของเธอครั้งหนึ่งครั้ง แต่บางครั้งก็เข้าไปอีกตามที่เหมาะสมกับเธอ
ไม่ไกลนัก มีสัตว์ประหลาดประหลาดชนิดหนึ่งนั่งอยู่ มีคอยาว ขายาว และหัวแหลม เธอเป็นสัตว์ป่า—สัตว์ที่มาจากอเมริกา
“ดังนั้นเจ้าหลงทาง” เธอกล่าว
“เมี้ยว” คิตตี้ตอบ หันมองเธอด้วยความประหลาดใจ “และเจ้าคือใคร? และชื่อของเจ้าคืออะไร?”
“ชื่อของฉันคือ จิราฟ” เธอกล่าว “ฉันก็กำลังหลงทางเหมือนกัน ฉันถูกเร่งเร้าและเร่งรีบให้อยู่ไปทั่ว จนในที่สุดไม่ได้อยู่ที่ไหนเลย ก็ตัดสินใจกลับบ้านอีกครั้ง แม้ว่าฉันจะเป็นเหมือนเดิม แต่เจ้ามาจากไหน และเจ้าจะไปที่ไหน?”
“ฉันมาจากบ้านของเราในหมู่บ้านเล็กๆ ใกล้เคมบริดจ์ ซึ่งเจ้าคงไม่รู้จัก และฉันกำลังกลับบ้านตามที่เห็น ถ้าเจ้าสะดวกฉันจะผ่านบ้านของเจ้าด้วย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงครั้งแรกเท่านั้น”
เมื่อพูดจบ เธอจึงส่ายผมของเธอที่ยุ่งเหยิงและหันไปยืดคอ และโบว์สีชมพูที่ผู้หญิงทำได้ยากตกลงมาและไหลลงคอที่ยาวของเธอ
“นั่นไม่ใช่ความหมายทั้งหมดของฉัน” คิตตี้กล่าว “และครึ่งนาที ไม่มีทางที่จะได้ผลหากเจ้าหมายถึงนั่งลงและให้ผมของเจ้าทำแบบนั้น”
ดังนั้นจิราฟจึงนั่งลง และในเวลาไม่นานคิตตี้ก็ยุ่งอยู่กับการประดับคอที่ยาวของเธออย่างมีชีวิตชีวา และผลักโบว์สีชมพู, โบว์กำมะหยี่สีดำ และหมุดทองซึ่งแต่ละอันหนึ่งหลังจากอีกอันหนึ่งที่เธอดึงออกมาจากเสื้อคลุมอันกว้างใหญ่ของเธอ เธอได้ดึงออกมามากมายเพื่อนำไปแต่งตัวให้กับจิราฟหลายครั้ง เสื้อผ้าบางอย่างที่จิราฟสวมในพื้นที่ต่าง ๆ ของโลก มหาสมุทร แม่น้ำ ทุ่งหญ้า และหนองน้ำ—ที่เธอได้มีอยู่ที่บ้าน—เสื้อเหล่านี้ทำให้ขนของเธอต้องมีสีสันมากไม่น้อยกว่าหนึ่งโหล สีเขียว, น้ำเงิน, ม่วง, แดง, ม่วง, เทา, และสีฟ้าของดอกไม้
ขณะที่เธอกำลังทำงาน หัวของคิตตี้สีดำก็เหมือนกับสีเขียวแจ็ค เมื่อใดก็ตามที่เธอแต่งตัว เธอก็จะถอดออก และจากนั้นเธอก็จะแต่งตัวอีกครั้ง
“เจ้าทำให้ฉันหายไปจากสีที่เหมาะสมทั้งหมด” จิราฟกล่าว
“ฉันหรอ?” คิตตี้ถาม “ก็ไม่สำคัญ”
“ไม่ ฉันคิดว่าไม่” จิราฟกล่าว ขณะหาว “หากว่าคนจะกลับบ้าน”
“ถูกต้องแล้ว—นั่นคือสิ่งที่ฉันพูด” ลูกแมวน้อยสีดำ กล่าวตอบ
ทุกคนรู้ดีว่าคุณพัสส์ ภรรยาของนายทอมพัสส์ เป็นลูกแมวน้อยสีดำ และนางสาวได้มาถึงในวันสุดท้ายก่อนที่จะกลับบ้านอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นเราสามารถไปด้วยกัน” จิราฟกล่าว
“ฉันดีใจมาก” ลูกแมวน้อยตอบ
“ฉันจะไปในรถเข็นของร้านฆ่าสัตว์” จิราฟกล่าว “ถึงแม้ว่าชายคนนั้นได้เก็บและเก็บกระสอบข้าวมากมาย ข้าวเหนียวมากมาย และถุงที่มีมากมายจึงเป็นเรื่องยากที่จะหามุมสำหรับขาหมายาวของฉัน แต่ฉันจะทำให้มันพอดีจนเมื่อฉันล็อกตัวเองอยู่ข้างในฉันจะไม่ทำเป็นใหญ่เท่าผู้ชายสิบสองคนเลย ฉันสามารถทำให้ตัวฉันแบนราบได้ไม่ยาก”
“แต่ฉันอยู่ไกลจากบ้านของฉัน” คิตตี้กล่าว
“โอ้ ถ้าเจ้าสามารถวิ่งได้” จิราฟตอบ “นั่นทำให้มันง่ายขึ้นมาก!”
ในระหว่างนี้ ทุกอย่างก็ยุติธรรมอยู่ภายนอก สภาพแวดล้อม อากาศอบอุ่น ดวงอาทิตย์ที่ร้อนจัด ท้องฟ้าสีฟ้า และท้องฟ้าที่มีลักษณะน่าสงสัยที่หัวของเธอซึ่งตึงและปวดร้าวในแสงแดดที่ร้อนจัด หน้าต่างที่เปิดอยู่ และคนทำขนมปังที่ยุ่งอยู่ก่อนที่มัน โเมื่อคิตตี้เข้ามาในบ้าน ชายคนนั้นนั่งลงที่ขวาของเขา ผู้ซึ่งออกไปด้วยการโพสต์ด้านขวา ยืนอยู่ในที่ซึ่งชายอ้วนมีหนวดที่น่าขนลุกส่งเสียงร้องขู่คิตตี้ แต่ชายดำกลับให้สัญญาณการมีชีวิตอยู่เล็กน้อย คิตตี้จึงตั้งมันลงและวิ่งหนีกลับไปทั่วทุ่งหญ้าสีเขียว เดินผ่านประตูไม้เข้าไปในรถเข็นของร้านฆ่าสัตว์ ชายที่สวมผ้ากันเปื้อนสีขาวเห็นเธอในขณะที่เวลากำลังจะถึงมื้อเย็น และกล่าวกับภรรยาของเขาว่า “ที่รักของฉัน กรุณาไปหาคุณพัสส์ ภรรยาของนายทอมพัสส์เถอะ”
มันจะทำให้พวกเขาเศร้ามากหากเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเธอ และเมื่อพบเจอกับแมวน้อยสีฟ้าตัวนี้ซึ่งมีลูกแมวน้อยอย่างน้อยสิบตัวทุกตัวสวมเสื้อผ้าเหมือนเขา พวกเขาจะไม่ตะโกนด้วยความตกใจ!