ในเมืองเล็กๆ ที่แสงอาทิตย์เหมือนจะส่องสว่างอยู่เสมอ มีลูกแมวตัวน้อยที่น่ารักชื่อว่าลิลา ลิลาเป็นแมวที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก มีหางที่ฟูฟ่องและขนสีเทานุ่มนุ่มที่คุณอยากจะลูบไล้ ลิลายังเด็กอยู่มาก และยังชอบที่จะงีบหลับในตอนบ่ายใต้ผ้าห่ม เมื่อใดก็ตามที่ลิลาตื่นขึ้น เธอจะยืนและโบกมือด้วยอุ้ง paws เหมือนกำลังพูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับค่ะ หางตัวน้อย”
ค่ำวันหนึ่ง ขณะที่เธอเล่นอยู่กับลูกบอลสีแดงสด เสียงนกตัวน้อยก็กระโดดมาอยู่ข้างหน้าเธอ ลิลาเด้งตัวขึ้นทันที และพูดว่า “โอ้ โปรดระวังนะนกน้อย และอย่าทำลูกบอลของฉันกลิ้งไปนะ” เพราะมันกำลังกลิ้งไปมาโดยไม่มีใครคอยดูแล
นกตัวน้อยได้ยินคำเตือนของลิลา และลิลาได้หยุดเพื่อเล่นกับมัน ทั้งสองเล่นกันอย่างสนุกสนานจนกระทั่งนกตัวน้อยโบยบินขึ้นฟ้าไป ลิลาด้วยความเห่อกับการเล่นจึงไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน และเมื่อรู้ตัวเธอก็พบว่าตนยืนอยู่คนเดียวที่ปลายอีกด้านของเมืองและไม่สามารถหาทางกลับได้ ในตอนแรกเธอไม่ได้กลัว “โอ้ ที่รัก” เธอคิด “นี่ไม่ใช่พรมในห้องนอนของฉัน ฉันอยู่ที่ไหนกัน?”
ดังนั้นเธอจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ และเมื่อเธอคิดว่าเธออยู่ใต้เตียงของตนอีกครั้งและร้องเพลงหวานๆ เพื่อให้พวกเขามารับเธอกลับบ้าน สุนัขใหญ่ตัวหนึ่งได้วิ่งเข้ามาแทนที่ลุงของเธอและส่งเท้าให้คุณลุงทอม และเมื่อเขามาที่ประตูเพื่อสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น ลิลาก็นึกว่าคุณลุงทอมก็อยู่ที่ประตูเช่นกันเพื่อพาเธอกลับบ้าน
แล้วมันก็เกิดขึ้นว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ บาวซ์—สุนัขใหญ่ที่ลิลาเคยบอกว่าไม่ค่อยเหมือนสัตว์เลี้ยงแมวในนิสัย—ได้มาหาเธอ; และแน่นอนเมื่อบาวซ์ได้ยินว่านกตัวน้อยบินไปแล้ว และถึงเวลาแล้วที่ลิลา จะต้องกลับบ้าน เขาจึงรู้สึกดีใจ ดังนั้นเขากับสุนัขใหญ่จึงไปกับเธอที่เมืองเล็กๆ และคุณสามารถมั่นใจได้ว่าลิลาได้ถามบาวซ์เกี่ยวกับพ่อและป้าโอลกาตลอดทางที่พวกเขากลับบ้านด้วยกัน