ทอมมี่เต่ากำลังเล่นอยู่ที่ชายหาดที่มีแดดส่องแสง สภาพอากาศนั้นลมพัดแรงมาก ทำให้ทอมมี่บินว่าวที่สวยงามของเขา ว่าวลอยขึ้นสูงขึ้นไปในท้องฟ้าอยู่เรื่อย ๆ จนอยู่ดี ๆ ลมแรงก็พัดว่าวออกจากกรงเล็บของทอมมี่ไป
“โอ้ ปล่อยมันไปเถอะ!” ไอ้เจอรัลดีนยีราฟตะโกน
แต่ทอมมี่ไม่ได้ปล่อยมัน เขาวิ่งตามไป ว่าวลอยขึ้นไปสูง ๆ และในที่สุดมันก็ติดอยู่ที่ต้นไม้เสียงดัง “Snap!”
“โอ้ที่รัก โอ้ที่รัก! ว่าวของฉันหายไป!” ทอมมี่เต่าร้องไห้
“บางทีเราคงเอามันกลับคืนมาได้” โจอี้น้อยกล่าว
“ยังไง?” เป็ดถามด้วยเสียงดัง
“เราอาจจะสั่นต้นไม้ให้มันตกลงมา” เจอรัลดีนกล่าว
“พูดไร้สาระ!” ไม้เป็ดเก่ากล่าว ซึ่งก็เด้งอยู่ไปมาหลายครั้ง “พวกนายสั่นขนที่หางของนกกระจอกก็ยังทำไม่ได้!”
พวกเขาจึงจัดตั้งสภา แต่ไม่มีใครคิดออกว่าจะทำอย่างไร ทอมมี่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ โดยน้ำตานองหน้าดูเหงาเสมือนหัวใจของเขาจะแตกสลาย
“เราต้องช่วยทอมมี่” เจอรัลดีนกล่าว “มาเถอะ ตามฉันมา!”
เธอเดินไปข้างหน้า และมีเจ้ากระโดดน้อย ๆ กระต่าย และเป็ดตามไป พอหันกลับมามอง ทอมมี่เต่ากำลังทำเชือกยาวดี ๆ จากใบรากต้นที่ขึ้นอยู่ใกล้ ๆ ตอนนี้เพื่อน ๆ ของเขาช่วยกัน และไม่นานทอมมี่ก็ได้เชือกยาวมาก
แล้วเจอรัลดีนพูดว่า “ตอนนี้ ทอมมี่ ให้ใส่เชือกในหางของว่าว”
เมื่อเขาทำเช่นนั้น เจอรัลดีนเริ่มปีนต้น ทีละน้อยเจ้ากระโดดน้อย ๆ ตามมา แล้วก็ตามด้วยกระต่าย และสุดท้ายเป็ดก็เดินขึ้นไป ว่าวตอนนี้พร้อมที่จะลงมา ทุกคนดึงเชือก และแล้วด้วยเสียงดัง “Snap!” “Crack!” และการโค้งงอ ว่าวก็ตกลงมาอย่างปลอดภัย ทุกคนส่งเสียงเชียร์ทอมมี่เต่าถึงสามครั้ง ดังนั้นคุณเห็นไหมว่าการเป็นคนใจดีและทำทุกอย่างที่คุณสามารถทำเพื่อเพื่อนนั้นช่วยได้จริง ๆ