ในเช้าวันฤดูใบไม้ผลิที่มีแสงแดดส่องประกาย ดอกไม้บานสะพรั่งและผีเสื้อบินวนเวียน สัตว์ต่างๆ ของฟาร์มฮิลท็อปได้มาประชุมกันรอบๆ เกรเทล แพะผู้ฉลาด เธอยืนอยู่บนก้อนหิน หูของเธอตั้งตรงฟังเสียงด้านล่างอยู่เสมอ เธอมักจะมอบคำแนะนำที่มีประสบการณ์ให้กับพวกมัน แต่ความปรารถนาที่จะทำสิ่งต่างๆ ด้วยตัวเองก็ดูเหมือนจะทำให้แต่ละตัวต่างก็ปีนเขาขึ้นไป
ทีละน้อยพวกมันปีนขึ้นไป เพราะเมื่อเจ้าของฟาร์มไม่อยู่ พวกมันจะได้เพลิดเพลินกับการเดินเล่น ทั้งแกะก็ชอบสูดกลิ่นของต้นไม้ใหม่ ขณะที่วัวหญ้าอ่อนก็ได้หญ้านุ่มนิ่ม แม้แต่แบรด หมูตัวน้อย ก็ยังเดินตามไปด้วยใจที่บริสุทธิ์ และความหวังที่จะมีขาของตัวเองในเร็ววัน
“สวัสดีตอนเช้า! วันนี้เราจะไปไหนกันดี?” สุนัขของเกษตรกรชื่อโทบี้ถามเสียงดัง
“ไปที่ชายหาด” ไก่ร้องเสียงดังด้วยความยินดี “เกษตรกรไปที่นั่นแล้ว ตอนนี้มีเศษอาหารอยู่ร้อยชิ้นรอเราอยู่”
“นั่นเป็นสถานที่ที่น่ารื่นรมย์แน่นอน ที่ทุกคนสามารถหาสิ่งที่พอใจได้” เกรเทลแพะพูด “แต่ต้องระวังและจดจำสิ่งที่ฉันพูดถึงไว้ คุณจะไม่ต้องเดินทอดน่อง แต่ต้องยืนอยู่ด้วยกันแน่น จนกว่าจะเลือกที่พักผ่อน เพราะมีทางเดินเลียบชายหาด ถ้าคุณกระจัดกระจายไปมาที่นี่และที่นั่น ทางเดินไม่มีที่สิ้นสุดและคุณอาจหลงทางจากกันและกัน ได้ยินไหม?”
แบรดที่ร่าเริงได้ตั้งหูเล็กๆ ของเขาขึ้น ฟังดูเหมือนรู้ไปหมดและเขาพูดว่า “มันดีที่สุดไม่ฟังคนแก่; พวกเขาลืมว่าอะไรคือความสนุก ฉันจะขึ้นไปที่ฟาร์มโน้น บางทีเธออาจจะมีซุปเหลือ ฉันจะกลับมาในไม่ช้า”
“มันขึ้นอยู่กับว่ามันคือซุปจริงหรือเปล่า เพื่อนตัวน้อยของฉัน” โทบี้พูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นก็เดินไปหาสมาชิกคนอื่น ๆ แต่สัตว์ตัวอื่น ๆ ก็ละทิ้งความปรารถนาของตนและอยู่เป็นเพื่อนเกรเทล
“จะรู้ไหม” เธอพูด “เมื่อวานฉันและน้องสาวตัวเล็กนั้น ได้ไปที่ทุ่งดอกไม้ด้วยกัน ซึ่งมีดอกไม้บานสะพรั่งและหญ้าเขียวขจี แต่ฉันดันไปชนศาลา ตอนนั้นฉันเปรียบเทียบที่นี่กับที่นั่น ค้นหาไปมาหลายทาง แต่ก็พบจุดสิ้นสุดบนถนน และการอยู่เป็นเพื่อนกันนั้นไม่ได้ยากลำบากอย่างที่คิด แต่เมื่อหัวของฉันเย็นลงอีกครั้ง ฉันก็เดินต่อไปยังทุ่งดอกไม้ที่ดึงดูดใจมาก”
“นั่นแหละที่ผิด” วัวพูด “คนสามารถฟังคนแก่ด้วยความสุข แต่เสียใจ! เราทุกคนมีข้อบกพร่อง และดอกไม้ก็หอมมาก”
ด้วยเหตุนี้ วัวและแกะจึงนั่งลง ลูกวัวตามไปเพราะมันเหนื่อยมาก เกรเทลส่งเสียงร้องในความผิดหวัง จะร้องให้มันฟังก็เปล่าประโยชน์ ถ้าสัตว์ตัวอื่นๆ ทำเหมือนกัน ทุกคนอาจจะได้ไปด้วยกัน แต่วัวมีเขายาว แกะมีจมูกยาว และทั้งสองก็ชอบวัชพืชอร่อย ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ทันเห็นว่ามีช่องว่างเกิดขึ้นในกลุ่มสัตว์เล็กๆ
นกพิราบคู่วร้องเสียงต่ำและกระพือปีก และภรรยาเกษตรกรพูดว่าอากาศดีจริง ๆ สำหรับการขี่ในวันนี้ ทำให้หัวใจทุกดวงชุ่มชื่น แต่ไม่ช้านัก พวกเขาต้องนั่งและสั่นสะท้านอยู่ที่ด้านหลังของรถ
อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ลืมความกลัวไปในไม่ช้า ลมพัดเอื่อย ๆ รอบตัวพวกเขา และในที่สุดพวกเขาก็มาถึงจุดหมายที่พวกเขาต้องการ เริ่มพิธีทางสันติภาพในทุกมุมเขียวขจี เพื่อที่พวกเขาจะเสร็จสิ้นในช่วงเช้าก่อนที่จะไปหากองขนมปังที่ต้องการ แต่จะอยู่ไม่นาน ผู้ที่ดื้อรั้นที่สุดในกลุ่มนี้ ไม่พอใจที่ต้องฟังคำแนะนำจากเกรเทลผู้มีประสบการณ์ ที่ว่า ควรพกก้อนอิฐของตัวเองไว้บนหลังเสมอ
เราควรขอบคุณภรรยาเกษตรกรที่ยืนอยู่ในเมฆฝุ่นราวกับเงา คอยจับตามองการวิ่งไปมาของขาเหล่านั้น แต่ขาและหูของเกรเทลก็ได้นานมากที่ไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นบนเนินเขาข้างเคียง วัวตัวหนึ่งเข้ามาและมองด้วยท่าทีข่มขู่ แต่ว่าก็ยังไม่มีอะไรให้กลัว
“ใครจะรู้ บางทีพวกเขาอาจจะแบ่งขนมปังชิ้นหนึ่งกับเรา” ไก่ขาวตัวหนึ่งว่าและเข้าไปใกล้เพื่อนอื่น ๆ ขณะนั้น ก็มีตัวหมูที่เต้นระบำพุทธรัตน์วิ่งลงมากับขาอ้วน ๆ โดยที่มันตั้งใจจะไม่ทำให้รองเท้าซาตินของนายจ้างเปื้อน “ไก่ ช่วยวิ่งมาที่นี่” พูดอย่างรวดเร็ว จากนั้นไก่ตัวอื่นก็สะบัดปีกของมันและปกคลุมแขนข้างหนึ่งของกลุ่มผู้เดินทางด้วยเขม่าและโคลน
“เจ้าจะไม่ทันรู้” ไก่ตัวผู้ขาวใหญ่พูดพลางส่ายปีก เพื่อนำตัวเองเข้าไปอยู่ในแนวที่สอง ขณะที่ไก่ดำขี้เหนียวร้องเพลงเสียงดัง คางของมันเปิดกว้างและหายใจถี่ “นั่นมันจงใจจริงๆ” คิดอยู่ในใจ
เจ้าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเรา และคำร้องของเกรเทลจะเป็นเช่นไร? วันนี้เราจะเล่าให้ฟังในเรื่องนี้
ทันใดนั้นลมที่โกรธก็พัดมา สัตว์ทั้งหลายถูกพัดพาไปทั้งบนบกและในทะเล; และสุดขอบเขต ไม่สามารถหาเจอะเจอตัวอื่น ในขณะนี้ เมื่อผู้หญิงมีเรื่องจะเล่าที่เกิดขึ้น พวกเขาก็จะเล่าไปอย่างยืดเยื้อ และทำให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เรื่องราวนี้ไม่ได้มีมากนักจึงใช้เวลาไม่นาน
หลังจากที่เกิดภัยพิบัติขึ้นกับคนอื่น เกรเทลกลับมาที่ฟาร์มซึ่งเป็นบรรทัดฐานของเธอ และร้องเรียกเสียงดังเพื่อแจ้งเกี่ยวกับความวุ่นวายที่พวกเขาได้ทำขึ้นเอง เจ้าของพูดคุยกันอย่างเปิดเผย “หนึ่งตัวไม่กินหญ้า ตัวที่สองยืนอยู่บนเท้าของตัวเอง” “ไม่ พวกเขาจะไม่รู้ถึงรอยเท้าในรองเท้าเหล็ก” และมีเสียงจามโดยไม่ใช้ผ้าเช็ดหน้า แม้แต่มีข้อความ ‘สุขภาพ! ขอให้โชคดี และขอให้ดีที่สุด!’ ให้กับผู้ที่เดินผ่านมา
แต่เกรเทลก็ยังร้องว่า “จงมองเท้าของคุณให้ดี และสวมรองเท้าดี ๆ หากคุณจะเดินไกล”
แต่ผู้ที่รู้ดีก็หันปลายเขายาว ๆ ของพวกเขาไปอีกทางและบอกว่าพวกเขาไม่ต้องการรองเท้าของเกรเทล หรือคำแนะนำจากเธอเลย ทางเดินยังคงสวยงามอย่างที่เคย; ทุกคนเดินไปอย่างเงียบสงบ เหมือนกับเมล็ดพืชที่เติบโตในทุ่ง
เมื่ออย่างฉับพลันไม่นับ 100 หลา มีไก่ตัวผู้พลิ้วไหวที่มีตูดแต่งตั้งยืนอยู่ เดินกลับไปกลับมาด้วยท่าทางที่สวยงามที่สุดใต้แสงแดดที่ระบาย ราชินีไก่ป่าของเขาส่งจดหมายทวงถามไม่ให้เขาแพร์ใกล้รังและไก่งวงของเธอเกินไป แต่เธอซึ่งเป็นผู้หญิงเต็มตัว กลับพอใจกับการปรากฏตัวของเขามากกว่าอย่างอื่น
เธออาจจะไปเอง แต่เขายังรักษาที่นั่งของตนได้ เขาตอบสั้น ๆ เกรเทลในขณะที่เหลือบมองไปยังกลุ่มของเธอ Wondered มากเกี่ยวกับมัน ในที่สุดแล้ว ทุกคนล้วนแล้วต้องทำตามสิ่งที่อีกฝ่ายบอก รวมถึงเธอไม่สามารถเป็นเป็ดดำน้ำหรือตัวเป็ดยักษ์ได้ หากเธอไม่ขอเกียรติอย่างจริงจัง;
และดังนั้นแล้ว หญ้าซึ่งตกแต่งด้วยเศษหญ้า หรือเศษหญ้านั้น ก็แตกสลายเมื่อเธอสังเกตครั้งแรกที่ประตูทั้งสอง แต่ต่อมาเป็นแถวของเกาหลีและสงครามตำรวจเรียกกันว่า โอ้ ถูกนะ เราจะแข็งแกร่งและแตกแยกมายังคนเหล่านี้ สัตว์ต่าง ๆ มีการสลายตัวของตนอยู่เสมอ หากไม่ละเมิดกัน บทบาทนี้ค่อยมาจบลง
เกรเทลถูกบังคับให้นั่งในสวนอีกแห่ง ไม่มีทางเลือก เธอวางฐานของเธออยู่บนพื้นสูงพอที่เธอคิด และเล่นกับหญ้า ความสนุกของสองคู่ที่อยู่ข้างๆ เราได้วัดความสูงไม่ถูกต้อง ชุดถ้วยถูกไล่ล่าไปยังเท้าของเกรเทล และได้รับบาดเจ็บที่หน้าผากถึงริมฝีปาก เกรเทลจึงพบว่าเป็นความสะดวกสำหรับผู้ที่มีการแก้แค้นที่จะตัดสินใจว่าจะไม่ถูกแก้แค้นอีก แหละนั่นก็คือความหละหลวมของเกรเทลในการกลัวและทุกข์ใจ และการหยิกครั้งแล้วครั้งเล่าของดอกไม้
แต่มันก็เป็นการกระทำของความเบื่อหน่ายสำหรับหญิงสาวที่เงียบงันที่กลับมาจากการยกภูมิประเทศซึ่งน่าเบื่อหน่ายมาก ภาษาแปลกๆ ที่น่าสนใจ แต่ทว่าทำให้มากเกินไป เกรเทลต้องใช้หกปีเพื่ออดทนโดยไม่พูดอะไร; นักดนตรีเกรเทลได้สะดุดคำพูดจึงเริ่มพูดเรื่องที่น่าตื่นเต้นอีกครั้ง
หนึ่งเดือนนั้นเธอสังเกตเห็นว่าในเวลาอีกสามเดือน สัตว์ทุกตัวจะถูกแก้ไขและปรับปรุง แม้จะมีอายุที่เป็นพิเศษ แต่มีเป็ดที่ชอบทำให้ตัวเองเบื่อหน่ายอย่างที่เธอประวิงไว้ ไปนั่งอยู่บนที่ดินที่ไร้คนจะคุยด้วย เธอมีการพูดคุยกับพวกเขาเป็นประจำ จึงตัดสินใจตัดสินใจตามคำแนะนำที่ได้รับจากเพื่อนซึ่งมีอำนาจที่จะทำแรงบันดาลใจคำพูดของคนเล่าเรื่อยๆ มากมาย
อิ๋งเยาว์สาวเยอะที่สุดไม่เพียงแต่ทำให้เราเหนื่อยหน่าย เราจึงมายังทุกคนในชีวิตใคร่ครวญที่เราต้องอยู่กับมัน เพื่อดึงส่วนของการไปด้วยกัน ขณะเดียวกัน ขณะเดย์นัด้างแล้วก็ยังให้ความสงบมากด้วย ความดีอรียา
ท่ามกลางพวกเขารายล้อมไปด้วยงานที่บรรจาอยู่ในท้องตลาดของพวกเขาอิเล็กโทรน่าไม่ได้มีอะไรที่ลอยรวมกันมาก ทำให้เลิกเข้ากันได้มากจากสัตว์ เมื่อทุกๆ เดือน บางทีโดยเฉพาะในเมื่อพวกเขามาถึงรวมก็ยิ่ง สัตว์ก็ยังใหญ่ความทุกข์สอนกับอดีต ขามุธา พวกเขาจึงหนีออกไป
เหตุการณ์นำการเสี่ยงอันตรายจากกรณีพัวพันน้ำได้ไปด้วย พวกเขาต่างอยู่ในความสนใจของตนเองและการสร้างงานให้นักเรียนทั้งหลาย เวลาไหนที่ขอเสียงในการยอมรับ พวกเขาก็เข้าไปแทนที่นั้นในที่ทำการ
สินค้าทางเกษตรส่งให้เจ้าหน้าที่การค้าเรื่อย ๆPตก อำตง อยู่นอกแต่กลับไม่พูดถึงกัน หน่วยบำบัดในอพาศอันแสนจะสวยงาม
“หมูเลา หมูเลา ระม้ายความลับที่จะเอาชนะอดีต”
“หาได้ไม่ก่อนที่ผู้หญิงยิ้มออกเลย แต่มาบริสุทธิ์ด้วยการตักข้าวซึ่งพวกเขาไม่เคยอยาก เป็นเครื่องหมายให้การ الجوس หากตนเองบังคับ สิทธิในแม่ของพวกเขาไม่ได้หมายว่า”
“หากแก่หากเราจ่ายเงินที่ลำน้ำดูบทความนีนา” 🪴