ในทุ่งที่สว่างสดใส มีการรวมกลุ่มของดอกไม้ ต่างมีดอกป๊อปปี้สีแดงสดที่กล้าหาญ และม่วงหอมหวาน ดอกโรสสีชมพูอ่อน และลิลลี่ที่ดูภูมิใจ ใกล้ปลายกลุ่มมีดอกทานตะวันน้อยที่ชื่อซันนี่ เพราะเธอดูมีความสุขที่ได้มีชีวิตอยู่เสมอ หมุนหัวไปทางดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงเจิดจ้า ดอกไม้อื่นไม่เข้าใจเธอ เพราะเธอเปล่งประกายและมีความสุขเสมอ ขณะที่พวกเขารู้สึกสำคัญเกินกว่าจะพอใจในสิ่งใดๆ
วันหนึ่งผีเสื้อบินเข้ามาหาเธอและถามว่า “ทำไมเจ้าถึงดูสว่างสดใสและมีความสุขเสมอ ดอกซันนี่น้อย?”
“ฉันไม่รู้ ฉันทำไม่ได้” เธอตอบ “เจ้ารู้ไหมว่าตลอดทั้งวันฉันพยายามหันหน้าของฉันไปหาดวงอาทิตย์ มันต้องมีเหตุผลว่า pourquoi ทำอย่างนั้น และฉันคิดว่าเหตุผลนั้นคือเหตุผลที่ทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้มีชีวิตอยู่เสมอ”
“แต่เหตุผลนั้นมันง่ายมาก” ผีเสื้อพูด “มันเป็นเพียงแสงแดดสดใสที่ทำให้ดอกไม้สีแดงและชมพูสวยงาม และดินที่อยู่ใต้พื้นดินนี้ก็เป็นอาหารเรา แต่เจ้าสีเหลือง แทบไม่มีสีอยู่ในสีเหลืองเลย แม้แต่ดวงอาทิตย์ก็ไม่สามารถทำให้มันสว่างขึ้นได้ และแน่นอนว่าดินสีดำจะไม่สามารถทำให้เจ้ามีชีวิตอยู่ได้ เจ้าจะตายเมื่อดวงอาทิตย์เริ่มหายไปในฤดูหนาว”
“โอ้ไม่ ฉันจะไม่ตาย!” ซันนี่พูดส่ายหัว “ถ้าเจ้าจะอยู่ใกล้ฉัน เจ้าจะเห็นว่าฉันจะบานสะพรั่งปีแล้วปีเล่าในขณะที่เจ้าทั้งหมดจะเหี่ยวเฉาไป”
“นั่นเป็นไปไม่ได้” ผีเสื้อตอบขำและบินจากไป ต่อมาไม่นาน ดวงอาทิตย์และดินก็หายไป และฤดูหนาวก็มาถึง
หลังจากเวลามืดมนยาวนาน ฤดูใบไม้ผลิก็มาถึงอีกครั้ง จากนั้นก็มีหน่อเขียวเล็กโผล่ขึ้นมาจากรากของซันนี่ และพูดว่า “ฉันกลัวว่าหิมะจะปกคลุมฉันอีกครั้ง”
“โอ้ไม่ นี่มันเป็นไปไม่ได้ น้ำค้างจะหยุดในไม่ช้า และฉันจะไม่ถูกปกคลุมด้วยหิมะแม้แต่น้อย ฉันจะสู้กับมัน” ซันนี่พูด และเธอก็ทำเช่นนั้น หน่อเขียวในฤดูร้อนปรากฏตัวจากทุกด้านรอบๆ เธอ แต่ซันนี่มีเพียงหน่อเขียวอันเดียว ดอกไม้อื่นๆ เริ่มบานเต็มที่ ในขณะที่ซันนี่มีเพียงดอกเหลืองใหญ่หนึ่งดอกอยู่กลางใบเขียว
“ที่รักซันนี่” หน่อเขียวพูด “เจ้าควรจะรู้สึกอายที่สูงกว่าดอกไม้อื่นๆ รอบตัวเจ้า”
“ทำไมฉันต้องอาย?” ซันนี่พูด “ถ้าท่านผู้สร้างต้องการให้ฉันสูง ฉันคิดว่าท่านรู้ดีที่สุด” และเธอยังคงถือหัวสูงขึ้นไปสู่ดวงอาทิตย์ “สูงบนยอดลำต้นสีเขียวของเธอมีดอกเหลืองใหญ่ ซึ่งดวงอาทิตย์จะต้องขึ้นเสมอ ใช่ไหม?” ซันนี่ถาม
“มันเป็นของฉัน สำหรับเจ้าดินจะหยุดในไม่ช้า” ผีเสื้อตอบ
แต่ฤดูร้อนก็ผ่านไป และฤดูใบไม้ร่วงก็มาถึง ดอกไม้ทั้งหมดตายไปแล้ว แต่ดอกทานตะวันน้อยยังคงยืนอยู่ที่นั่น สว่างสดใสเหมือนเคย ดูราวกับว่าองค์ราชาได้ทำการประดับประดาเธอด้วยทองคำ
ผีเสื้อบินขึ้นมาและพูดว่า “เหตุใดเจ้าจึงไม่ล้มลง?”
“มันมาจากเบื้องบนที่ให้พลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุด” ซันนี่ตอบ มองขึ้นไปข้างบน
ทันใดนั้นดินก็เริ่มขึ้นไปยังรากของซันนี่ “ดูสิ” มันพูด “ฉันไม่สามารถให้ดอกทานตะวันตายได้: เธอมีความภูมิใจมากเกินไป และผู้สร้างจะคอยระงับผู้ที่มีความภูมิใจ”
“โปรดเงียบเถอะ” ดอกทานตะวันพูด “วันนี้มีหลายคนที่ไม่พอใจเขามากกว่าฉัน”
แต่หลังจากนั้นช่วงฤดูใบไม้ร่วงก็มาถึง และดินดำยังคงพุ่งขึ้นมา ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้น เสียงมาจากที่ ๆ แตก และดินก็พุ่งขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง มันพุ่งขึ้นไปที่ดวงตาของเธอ “โอ้” ดอกกุหลาบใกล้ๆ พูด “แน่นอนว่านี่มันมากเกินไปสำหรับการประเมิน ผู้สร้างบอกไว้ในหนังสือแห่งการตัดสินว่า ผู้ที่อายและอ่อนน้อมถ่อมตนจะได้รับการตอบแทน”