ในท้องฟ้าที่มืดมนยามคืน ฉันมักจะมองลงไปยังโลก เรามองเห็นต้นไม้เต้นรำในสายลมที่กระซิบ ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กๆ ที่เล่นกันอยู่ใต้แสงจันทร์ และรู้สึกถึงความเงียบสงบนุ่มนวลของผู้ที่กำลังจะหลับใหล ฉันชื่อว่าทวินเคิล และฉันคือดาวดวงหนึ่ง แต่曾有ครั้งหนึ่งที่ฉันคิดว่าตัวเองไม่สำคัญที่สุดในหมู่ดาวที่ส่องแสงระยิบระยับ
ทุกคืน เมื่อความมืดปกคลุมโลก ฉันส่องแสงเคียงข้างดาวดวงอื่น แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ฉันก็รู้สึกว่าขาดแคลนแสงสว่างและความสว่างไสวที่ดาวดวงอื่นมี ดาวดวงใหญ่ ๆ—ดาวเหนือตะวันตกที่มีแสงที่มั่นคง และดาวซีเรียสที่ทำให้คืนร้องเพลง—มักจะดูเหมือนจะส่องแสงเจิดจ้าเหนือกว่าฉันเสมอ ฉันมักนอนอยู่ที่นั่น หวังให้ตัวเองส่องสว่างเหมือนพวกเขา
“ทำไมฉันถึงตัวเล็กจัง?” ฉันถอนหายใจ หลังจากที่ดาวดวงอื่นรู้สึกเห็นใจคำร่ำร้องของฉัน “ฉันอยากจะส่องสว่างได้งดงามกว่านี้” ฉันร้องไห้
“เราทุกคนมีแสงของตัวเอง” ดาวที่อยู่ข้างๆ ฉันกล่าว “ถ้าคุณมีความเชื่อในตัวเอง คุณก็จะส่องสว่างได้เช่นกัน”
“คุณหมายถึงอะไร?” ฉันสงสัย
แต่เธอไม่มีเวลาตอบ เธอถูกเรียกไปทำหน้าที่ของเธอที่โลกแห่งหนึ่งที่ต้องการความสว่างของเธอ
ทุกคืนฉันรู้สึกเศร้าหมองมากขึ้น และคืนหนึ่งพระจันทร์มาเยือน เธอหยุดและถามฉัน “ดาวน้อย ทำไมเจ้าถึงร้องไห้?”
“ฉันรู้สึกเศร้า” ฉันตอบ “ฉันเป็นดาวน้อย และไม่เห็นหนทางที่จะส่องสว่างได้เทียบเท่ากับเพื่อนๆ ของฉันเลย”
“นั่นเป็นคำร่ำร้องที่พบเห็นได้ทั่วไป” พระจันทร์กล่าว “แม้แต่ฉัน ในขนาดนี้ บางครั้งยังรู้สึกเหมือนถูกบดบัง แต่เจ้ามีแสงและจุดหมายของตัวเอง เชื่อในตัวเองเถิด เจ้าดาวน้อย”
“แต่ฉันเล็กมาก” ฉันพูดซ้ำ
“ลาก่อน ดาวน้อย เจ้าก็ไม่รู้พลังของตัวเอง แต่วันหนึ่งเจ้าจะได้รู้” พระจันทร์กล่าวและเคลื่อนตัวไป
ฉันไม่เชื่อเธอ ความหวังที่จะส่องสว่างเหมือนดาวใหญ่ๆ ได้หายไปตลอดกาล คืนวันนั้นฉันร้องไห้มากกว่าปกติ เพราะฉันได้สูญเสียความเชื่อในพลังของตัวเอง
คืนถัดมา ผู้คนในสวรรค์ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ดาวดวงอื่นหยุดซุบซิบ และพระอาทิตย์ก็ขี่ขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างกระวนกระวาย สุดท้ายเทวดาที่ชุมนุมกันในสวรรค์นำเอาสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่ขึ้นมา และทุกคนกระซิบด้วยความตกใจ “เทวดากำลังมา! เทวดาของสวรรค์!”
ด้วยแสงที่อ่อนโยน เทวดามานั่งอยู่บนดอกไม้สวยในดาวดวงหนึ่งซึ่งเป็นดาวเล็กที่เรียกว่าโลก
“โอ้ ฉันมีความสุขมาก และโลกดูสวยงามในคืนนี้!” กล่าวว่าเสียงที่เล็กภายในโลกใบเล็ก “ดาวทุกดวงออกมาเพื่อส่องแสงให้ฉัน ดูสิ ดาวน้อย! เทวดาส่องแสงเจิดจ้าเพียงใด!”
และฉันก็ได้มอง และมันช่างเป็นเทวดาที่ส่องแสงได้อย่างสวยงาม ดวงตาสีน้ำเงินของเขาสาดส่องความรักเหนือทะเลลึกและต้นไม้ที่ดูเหมือนประดับด้วยเพชร พลเมืองด้านล่างก็ร้องเพลงสรรเสริญเจ้าแห่งเขา; สัตว์และนกทั้งหมดต่างแสดงความดีใจ
“และดาวน้อยก็เต็มไปด้วยความสุขเช่นกัน” ดอกไม้ที่มองไม่เห็นทั่วโลกกล่าว “และดาวน้อยในสวรรค์ก็โลดเต้นและมีแสงสว่างเพิ่มขึ้น”
แล้วฉันจึงนึกถึงคำของพระจันทร์ “เขาจะมา” กล่าวเจ้าแห่งสวรรค์ “และยกย่องผู้ที่ต่อสู้กับความชั่วร้าย ผู้ที่รู้เรื่องราวชีวิตของฉัน”
“เขารู้มากจริงๆ!” ดาวพูด “และถึงกระนั้นเรารู้มากกว่าที่เขาทราบไปอีก”
ทันใดนั้นเขาหันมาหาฉันและพูดว่า “แล้วเจ้า ดาวน้อย เจ้าจะไม่ส่องดวงให้เพื่อความสวยงามของฉันหรือ?”
ทันใดนั้นฉันรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นและเริ่มส่องสว่างอีกครั้งและฉันก็ตั้งใจส่องแสง! ฉันไม่เคยส่องแสงได้เจิดจ้านแบบนี้มาก่อน ฉันคิดในใจ ว่าฉันมีความสุขเพียงใด! โอ้ ถ้าหากมันจะดำเนินไปอย่างนี้ตลอดไป!” และเจ้าแห่งทุกสิ่งด้านล่างก็กล่าวว่า “เพราะทุกคนและสัตว์ด้านล่างได้ชื่นชม และดาวทั้งหมดในสวรรค์ก็มีความสุข”
และฉันก็มีความสุขเช่นกัน ฉันอาจจะเป็นดาวน้อย แต่มีพลังในการทำให้เจ้าแห่งสวรรค์มีความสุขได้หรือไม่? นั่นมีค่ามากกว่าการเป็นดาวใหญ่—ใช่, มีค่ามาก!