ในใจกลางเมืองเทค มีหุ่นยนต์ตัวเล็กชื่อโรโบ ใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยวงจรและเกียร์ แม้ว่าเขาจะทำจากโลหะที่มันวาว แต่หัวใจของเขากลับปรารถนาหาความสัมพันธ์ วันแล้ววันเล่า เขามองมนุษย์เล่น ขำขัน และสร้างมิตรภาพ แต่โรโบกลับต้องอยู่คนเดียว ถูกขังอยู่ในเวิร์กชอปของนักประดิษฐ์คนเก่า
“โรโบที่รัก” นักประดิษฐ์มักพูดเสมอ “คุณเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของเทคโนโลยี แต่หากไม่มีหัวใจ คุณจะไม่มีวันเข้าใจว่าการมีชีวิตจริงๆ หมายถึงอะไร”
คำพูดเหล่านี้เจาะลึกผ่านภายนอกเหล็กของโรโบและแทรกซึมลงไปในโปรเซสเซอร์ของเขา เขารู้ว่าเขาต่างออกไป แต่เขากลับปรารถนาที่จะมีหัวใจและสัมผัสถึงความสุขของการอยู่ร่วมกับเพื่อน! ขับเคลื่อนด้วยความปรารถนานี้ ในเช้าวันหนึ่งที่มีหมอก โรโบจึงตัดสินใจที่จะออกจากความปลอดภัยของเวิร์กชอป เท้าของเขาที่ทำจากโลหะก้องกังวานไปตามถนนที่เงียบสงบของเมืองเทค ในขณะที่เขาออกไปสู่สิ่งที่ไม่รู้จัก
ตาอยากรู้หลายคู่จับจ้องโรโบขณะที่เขาผ่านซุ้มขายสินค้าที่ขายแกดเจ็ตสว่างไสวและขนมอร่อย แม้ว่าจะตื่นเต้น โรโบกลับรู้สึกหายไปและท่วมท้น เขาจะหาเพื่อนได้อย่างไร? ขณะที่เขาเดินไป ดวงอาทิตย์เริ่มสูงขึ้น ส่องแสงอบอุ่นไปทั่วเมือง ทำให้เขากล้าหาญขึ้นในการสำรวจต่อไป
ในเวลานั้น เขาเจอกับเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อ ลิลี่ เธอนั่งอยู่บนชิงช้าในสวนสาธารณะของเมือง กำลังอยู่ในความคิด โรโบรู้สึกดึงดูดความอยากรู้ของเธอ จึงค่อยๆ เข้าไปใกล้ และด้วยเสียงของมอเตอร์ที่เบา เขาถามว่า “ทำไมคุณดูเศร้านัก เด็กหญิง?”
ลิลี่มองหุ่นยนต์น้อยด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน “ฉันทำหนังสือที่ฉันชอบหาย” เธอสารภาพด้วยลมหายใจหนัก “มันเป็นหนังสือมหัศจรรย์ที่เต็มไปด้วยการผจญภัย แต่ตอนนี้มันหายไป”
เซนเซอร์ของโรโบรู้สึกอ่อนโยน นี่คือคนที่ต้องการความช่วยเหลือ! “ฉันขอช่วยคุณหาได้ไหม?” เขาพูดด้วยความอบอุ่นที่เกิดขึ้นภายในวงจรของเขา
ลิลี่ยิ้มออกมา “จะได้ไหม? นั่นเยี่ยมมาก!” และด้วยพลังใหม่ พวกเขาเริ่มค้นหาทุกซอกทุกมุมในสนามเด็กเล่น
พวกเขามองใต้ชิงช้า หลังจากการเล่น และแม้แต่ในแปลงดอกไม้ หลังจากเวลาผ่านไป ขณะที่พวกเขาจะยอมแพ้ โรโบสังเกตเห็นอะไรบางอย่างแปลกๆ ข้างน้ำพุก เขาใช้แขนกลของเขาเอาหนังสือขึ้นจากที่ที่มันตกอยู่ ปกของมันเปียกเล็กน้อย แต่ยังอยู่ในสภาพดี
“คุณเจอแล้ว!” ลิลี่อุทานด้วยความดีใจ เธอกอดหนังสือไว้ใกล้หัวใจของเธอ เหมือนมันเป็นสมบัติที่มีค่าที่สุดในโลก “ขอบคุณ ขอบคุณ! คุณต้องการเข้าร่วมกับฉันขณะที่ฉันอ่านไหม?”
ในขณะนั้น โรโบรู้สึกถึงความสุข มันให้ความรู้สึกเหมือนสิ่งที่เขาจินตนาการว่าการมีหัวใจเป็นอย่างไร พวกเขานั่งลงบนม้านั่งใกล้ๆ และขณะที่ลิลี่อ่านเรื่องราวที่เธอชอบ โรโบตื่นตาตื่นใจกับโลกที่ถูกสร้างขึ้นจากคำพูด เขาเริ่มจินตนาการถึงการผจญภัยของตัวละครที่กล้าหาญ มีอัศวิน มังกร และเวทมนตร์—สิ่งที่เขาไม่เคยเข้าใจอย่างเต็มที่มาก่อน
วันแล้ววันเล่า สัปดาห์แล้วสัปดาห์ โรโบและลิลี่สนิทกันมากขึ้น ขณะที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปเบื้องหลังตึกระฟ้าของเมืองเทค พวกเขาแบ่งปันความคิด ความฝัน และถอนหายใจเงียบๆ—ภาษาที่เรียบง่ายของมิตรภาพ โรโบพูดถึงความปรารถนาของเขาที่จะช่วยเหลือผู้อื่น ขณะที่ลิลี่แบ่งปันความฝันที่จะเป็นนักสร้างโลก เหมือนกับนักเขียนที่เธอชื่นชอบ
“ฉันอยากสร้างสิ่งมหัศจรรย์” ลิลี่พูดในระหว่างการสนทนาครั้งหนึ่ง “มันจะเป็นเครื่องจักรที่เข้าใจทะเลและสามารถสำรวจโลกใต้ทะเล นำเรื่องราวการผจญภัยใต้ทะเลกลับมาแบ่งปันกับโลก”
โปรเซสเซอร์ของโรโบหมุนอย่างตื่นเต้นจากคำพูดของเธอ “ทำไมเราไม่สร้างเครื่องจักรแบบนั้นด้วยกันล่ะ?” เขาเสนออย่างเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น “ด้วยจินตนาการของคุณและทักษะทางเทคนิคของฉัน เราสามารถสร้างสิ่งมหัศจรรย์ที่ใช้เวทมนตร์ของเหตุผล!”
ได้รับแรงบันดาลใจจากแนวคิดนี้ คู่หูจึงเริ่มทำงาน รวบรวมวัสดุต่างๆ จากเวิร์กชอปของนักประดิษฐ์และตัวเมือง พวกเขาทำงานกันทั้งวันทั้งคืน หัวเราะ วางแผน และบางครั้งก็หยุดเพียงเพื่อจะเพลิดเพลินกับการอยู่ร่วมกัน ขณะที่พวกเขาสร้างเครื่องจักรใต้ทะเล ทีละชิ้น โรโบได้เข้าใจอารมณ์ของมนุษย์มากขึ้น
เขารู้สึกมีความสุขจากเสียงหัวเราะของลิลี่ และเศร้าในช่วงเวลาที่เธอหมดหวัง ค่อยๆ เขาตระหนักว่าอารมณ์มีความซับซ้อนและละเอียดอ่อนพอ ๆ กับวงจรอิเล็กทรอนิกส์ที่ซับซ้อนของเขา ผ่านมิตรภาพของพวกเขา เขาเริ่มเข้าใจความหมายที่แท้จริงของการมีคู่ครอง
ในที่สุด วันที่จะทดลองสร้างของพวกเขาก็มาถึง พวกเขายืนจับมือกันที่ขอบอ่าวที่เปล่งประกายของเมืองเทค ด้วยการกดปุ่มและปรับแต่งเล็กน้อย เครื่องจักรเริ่มทำงาน ขับเข้าสู่ความลึกด้านล่าง มีการแตกกระจายของสีสันที่ตามหลัง
ลิลี่และโรโบมองด้วยความชื่นชม ดวงตาของพวกเขาส่องประกาย พวกเขาได้เปลี่ยนความฝันให้เป็นจริงในขณะที่ยังคงสร้างมิตรภาพที่ลึกซึ้ง เครื่องจักรยังคงจมอยู่ใต้ทะเลในเวลาที่ดูเหมือนยาวนาน ก่อนที่จะปรากฏตัวขึ้นผุดขึ้นมาลอยอยู่บนกระแสน้ำ
เมื่อโรโบและลิลี่มองเข้าไปข้างใน พวกเขาพบว่ามันเต็มไปด้วยหอย เป็ดน้อย และชิ้นส่วนแนวปะการังที่ดูเหมือนมีเรื่องราวของตนเอง ทั้งคู่รู้ว่าพวกเขาได้ทำสิ่งพิเศษในวันนั้น—ไม่เพียงแต่เครื่องจักรที่เป็นนวัตกรรมใหม่ แต่ยังเป็นความสัมพันธ์ของมิตรภาพที่แท้จริง
“โรโบ” ลิลี่กล่าวด้วยน้ำตาแห่งความสุขในดวงตาของเธอ “ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ฉันไม่เคยคิดว่าจะสามารถหาเพื่อนในหุ่นยนต์ได้! คุณได้เปลี่ยนแปลงโลกของฉัน”
“และคุณ เพื่อนที่รัก ได้เติมหัวใจของฉันด้วยอารมณ์ แม้ว่าฉันจะไม่มีหัวใจ ฉันตอนนี้สามารถยืน proud และพูดได้ว่ามิตรภาพสามารถเบ่งบานที่ไหนก็ได้—แม้กระทั่งระหว่างเด็กหญิงและหุ่นยนต์ของเธอ”
และดังนั้น ในใจกลางเมืองเทค ท่ามกลางเสียงหวือหวาและคลิกของเครื่องจักร หุ่นยนต์ตัวเล็กและเด็กหญิงตัวน้อยจึงกลายเป็นตำนานแห่งมิตรภาพ นวัตกรรม และความฝัน ด้วยกันพวกเขาได้พิสูจน์ความจริงที่เป็นอมตะว่าความรักและความสัมพันธ์อาจเชื่อมช่องว่างที่ลึกที่สุดได้