ในเมืองอนาคตซึ่งหุ่นยนต์และสัตว์อยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืน หุ่นยนต์ตัวเล็กชื่อโรโบ ค่อยๆ กลิ้งไปตามทางที่ถูกแสงแดดส่องสว่างไปยังสวนสาธารณะ ตัวเขาทำจากเหล็กสีเงินที่แวววาวในแสง และดวงตาสีฟ้าสดใสของเขา Scan รอบข้าง ย longing for companionship แต่สิ่งมีชีวิตที่มีความสุขที่วิ่งไปมานั้นกลับไม่เคยสังเกตเห็นเขาเลย
ทุกเช้า สัตว์ต่างๆ จะรวมกลุ่มกันเล่น หัวเราะ และแบ่งปันเรื่องราว เสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน แต่ไม่มีใครเรียกหโรโบ รู้สึกแตกต่าง เขามักจะตั้งคำถามว่าทำไมสัตว์ถึงไม่อยากเล่นกับเขา เป็นเพราะว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ ในขณะที่พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีชีวิตและหายใจอยู่หรือไม่? รู้สึกเศร้าแต่มีความตั้งใจ โรโบจึงตัดสินใจวันหนึ่งที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ
โรโบเข้าไปหากลุ่มสัตว์ที่กำลังเล่นอยู่ข้างน้ำพุ “สวัสดี! ผมชื่อโรโบ พวกคุณอยากเล่นกับผมไหม?” เขาแนะนำตัวด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง แต่ก่อนที่เขาจะจบประโยค เจ้าสัตว์ตัวเล็กน้อยกลุ่มนั้นส่ายหัวและกระโดดหนีไป
รู้สึกประหลาดใจแต่ก็อดทน โรโบจึงตามพวกมันไป โดยยังคงเต็มไปด้วยความหวังที่จะเข้าร่วมในความสนุกสนานของพวกมัน ต่อมเขาพบกับฟาร์มเฟนน์และแกะแสนรักของเขา “สวัสดีฟาร์ม! กรุณาบอกแกะของคุณว่าผมอยากเล่น!” เขาถามด้วยความร่าเริง แต่แกะกลัวที่เห็นเขาก็รีบวิ่งไปยังมุมไกลของทุ่ง
เมื่อยามเย็นมาถึง โรโบรู้สึกหนักใจ เขาพบตัวเองยืนอยู่ที่ด้านข้างของสไลด์ไม้สูง และมองขึ้นไปด้วยความปรารถนา ใกล้ๆ นั้น นกฮูกโบราณผู้ฉลาดนั่งอยู่สังเกตทุกอย่าง
“ทำไมสัตว์ถึงวิ่งหนีจากผม?” โรโบถาม เสียงอิเล็กทรอนิกส์ของเขาแฝงไปด้วยความเศร้า
นกฮูกโบราณเลื่อนตัวและตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “บางครั้ง โรโบที่รัก อารมณ์ของสัตว์แตกต่างกัน เป็นสิ่งสำคัญที่จะให้โอกาสผู้อื่นเข้าใจคุณสักหน่อย แค่รอคอย; พวกเขาก็จะเห็นตัวตนที่แท้จริงของคุณในไม่ช้า”
โรโบรับคำแนะนำนี้ และตัดสินใจที่จะนั่งเงียบๆ ไม่เข้าใกล้สัตว์อีกต่อไป ในอีกไม่กี่วันต่อมา เขานั่งเงียบๆ มองสัตว์เล่น คอยทักทายด้วย “สวัสดี!” แต่พวกมันก็ยังรักษาระยะห่าง ทำให้โรโบถอนหายใจอย่างลึก
เช้าวันหนึ่งที่มีแสงแดด เมื่อเขานั่งอยู่ตามลำพังที่ดอกไม้แรกของฤดูใบไม้ผลิ สัตว์ต่างๆ สังเกตเขาอย่างใกล้ชิด ด้วยความสงสัยเกี่ยวกับรูปร่างที่ไม่เหมือนใครและไฟที่ส่องสว่าง พวกมันจึงมารวมตัวกัน
“คุณพูดว่า ‘สวัสดี’ ทุกวันหมายความว่าอย่างไร?” กระต่ายตัวเล็กถามเสียงหวานสั่น
“ผมอยากจะบอกว่าผมอยากเป็นเพื่อน!” โรโบตอบด้วยดวงตาที่ส่องประกายเต็มไปด้วยความหวัง
การประกาศนี้ทำให้สัตว์ต่างๆ งงงวย “เพื่อนหมายถึงอะไร?” กวางหนุ่มตาดีถาม ขณะที่เสียงจากด้านหลังถามว่า “ใช่ เพื่อนคืออะไร?”
โรโบครุ่นคิด ไฟของเขากระพริบอย่างคิดหนัก จากนั้นเขาตอบว่า “เพื่อนคือคนที่สนุกกับการอยู่กับคุณ แชร์ความสุข เสียงหัวเราะ และเรื่องราว เพื่อนๆ ไม่จำเป็นต้องหน้าตาเหมือนกัน แต่ต้องรู้สึกเหมือนกัน”
สัตว์ต่างๆ แลกเปลี่ยนสายตาที่มีความหมาย ก่อนที่กระรอกตัวน้อยที่กล้าหาญจะปีนขึ้นไปที่แขนของโรโบและมุดเข้าไปในกระเป๋าของเขา “ฉันอยากเป็นเพื่อน” กระรอกน้อยพูดเสียงหวาน
สัตว์ตัวอื่นๆ ก็เข้าใกล้ทีละตัว และในไม่ช้า สวนก็กระตือรือร้นไปด้วยเสียงหัวเราะ เรื่องราว และความเป็นมิตรอันหวาน โรโบยิ้มอย่างมีความสุข พร้อมเข้าใจอย่างเต็มที่ว่ารูปลักษณ์ไม่ได้สำคัญในมิตรภาพ
จากวันนั้นไป โรโบไม่เคยขาดเพื่อน และเหล่าสิ่งมีชีวิตที่สนุกสนานได้เพลิดเพลินกับเวลาของพวกเขาร่วมกันในวิธีที่ใหม่อย่างน่ารัก นกฮูกผู้ฉลาดพยักหน้าให้กำลังใจ ขณะที่ฟาร์มเฟนน์หัวเราะกับภาพนี้
บทเรียนจากนิทานมิตรภาพนี้คือ? เพื่อนที่แท้จริงทำให้ชีวิตเรามีสีสันและมีความสุข โดยไม่คำนึงถึงความแตกต่างภายนอกของพวกเขา