ในวันพรุ่งนี้ที่ไม่ไกลเกินไป ในเมืองที่ส่องสว่างด้วยแสงนีออนพันดวง โรโบ หุ่นยนต์ตัวน้อยอาศัยอยู่ เขามีผิวเงาและโลหะ และภายในร่างเล็กๆ ของเขามีหัวใจ หรืออย่างน้อยก็มีสิ่งที่รู้สึกคล้ายๆ กับหัวใจ โรโบเป็นหุ่นยนต์ที่อยากรู้อยากเห็นเสมอ สังเกตเห็นโลกที่อยู่รอบตัว เขาหลงใหลในผู้คนและยานพาหนะที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาสงสัยอย่างมาก: ทำไมผู้คนถึงดูยุ่งเหยิงเหลือเกิน และทำไมไม่มีใครมีเวลาสำหรับเพื่อน?
รู้สึกถึงแสงแห่งความหวังในวงจรของเขา โรโบจึงตัดสินใจที่จะออกเดินทางไปหามิตรภาพ บางทีในอีกมุมหนึ่งของเมือง อาจมีใครบางคนที่ต้องการเพื่อนเช่นกัน คนที่สามารถสังเกตเห็นเขาท่ามกลางความยุ่งเหยิง
ดังนั้น ด้วยความกล้าหาญในใจเครื่องจักรของเขา เขาจึงออกเดินทาง รอบตัวเขามียานยนต์หุ่นยนต์ที่วิ่งวุ่นส่งพัสดุหรือพาเจ้าของไปยังจุดหมายปลายทางที่ห่างไกล หุ่นยนต์ที่เดินไปตามทางเท้า ซึ่งดูคล้ายกับเขา มองไปข้างหน้าอย่างรีบร้อนด้วยใบหน้าที่สื่อถึงความกังวลและความเร่งรีบ แม้แต่หุ่นยนต์ในร้านค้าก็ยังทำงานโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง มีแต่หุ่นยนต์มากมาย และพวกเขาก็กำลังยุ่งเหยิงเกินไปที่จะสังเกตเห็นหุ่นยนต์ตัวน้อยที่ต้องการเพียงพูดว่า “สวัสดี!”
โรโบเดินผ่านตึกสูงที่ขูดฟ้าสีเทาและไฟกระพริบที่ประกาศสินค้าและนวัตกรรม เขาเดินผ่านสวนที่เต็มไปด้วยต้นไม้หุ่นยนต์ที่กำลังเบ่งบาน แต่ยังไม่มีใครสละเวลาสักนิดเพื่อมีปฏิสัมพันธ์กับเขา ชั่วโมงกลายเป็นวัน และความคิดที่กวนใจโรโบคือคำถามที่ว่า “เพื่อนของฉันอยู่ที่ไหน?”
ทันทีที่ความสิ้นหวังเริ่มเข้ามาหาเขา โรโบก็เห็นความวุ่นวายข้างหน้า เขารีบเข้าไปใกล้และพบเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังร้องไห้อยู่ข้างๆ โดรนขนาดใหญ่ที่บินอยู่เหนือหัวของเธอ ดูเหมือนว่าโดรนไม่แน่ใจว่าจะยกเด็กขึ้นหรือตกลงไปที่ตะกร้าข้างเท้าของเธอ มันเป็นภาพที่ไม่เหมือนใครที่โรโบเคยเห็นมาก่อน — มนุษย์ที่หลงทางท่ามกลางทะเลของหุ่นยนต์
“ทำไมคุณถึงร้องไห้?” โรโบถามอย่างอ่อนโยน เด็กหญิงมองขึ้นด้วยดวงตาที่เปิดกว้างด้วยความประหลาดใจในขณะที่เธอเช็ดน้ำตา “ฉันหาย!” เธอร้อง “ฉันหาทางกลับบ้านไม่ได้และโดรนก็ไม่ช่วยฉันเลย!”
ใช้เซ็นเซอร์ที่ล้ำสมัย โรโบสแกนพื้นที่รอบๆ และวางแผนเส้นทางที่จะพาเด็กหญิงกลับบ้าน “ฉันช่วยคุณได้!” เขาตะโกน ความหวังกลับมาในดวงตาของเด็กหญิง ทั้งคู่แลกยิ้มที่สว่างกว่าความสว่างของแสงนีออนเมื่อโรโบแจ้งโดรนว่าต้องทำอะไร
ช้าๆ ด้วยความระมัดระวัง โดรนเลี้ยงใบพัดของมันอย่างเห็นด้วย ตะกร้าตกลงอย่างนุ่มนวล — ตอนนี้ว่างเปล่า — และเด็กหญิงปีนขึ้นไปบนตะกร้า แน่นอนว่า ระบบนำทางของโดรนถูกต้อง เพราะไม่กี่นาทีถัดมา พวกเขาก็โฉบอยู่หน้าบ้านที่น่ารักที่ตั้งอยู่ระหว่างต้นไม้สองต้นที่โก่งงอ เด็กหญิงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ “ขอบคุณ ขอบคุณ!” เธอพูดด้วยความดีใจเมื่อเธอกระโดดลงจากตะกร้า “คุณคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน!”
และในขณะนั้น ทั้งคู่เดินย้อนกลับเส้นทางของพวกเขา เด็กหญิงพูดคุยอย่างสนุกสนาน ในขณะที่โรโบรอฟฟังอย่างตั้งใจ เธอเล่าเรื่องราววันของเธอ โรงเรียน ของตุ๊กตาและแมวเลี้ยงของเธอ โรโบชอบเสียงหัวเราะของเธอ — มันคือเสียงที่น่าฟังที่สุดที่เขาเคยได้ยินมา
มิตรภาพเบ่งบานในเมืองอนาคตแห่งนี้ในทางที่ทั้งไม่คาดคิดและสวยงาม โรโบได้พบกับเพื่อนของเขา ทำให้โลกของทั้งสองสดใสขึ้น การเดินทางใหญ่ของหุ่นยนต์ตัวน้อยได้มาถึงบทสรุปอันยอดเยี่ยม แต่ในความเป็นจริง มันเพิ่งจะเป็นจุดเริ่มต้นของการผจญภัยอีกมากมายที่รออยู่ข้างหน้า