ครั้งหนึ่งมีอยู่ในท้องฟ้าสีฟ้าสดใส มีเมฆฝนตัวน้อยชื่อว่า รายนา ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเธอถึงตัวเล็ก เพราะอาจจะเป็นเพราะแม่ของเธอที่เล็กมากได้ผลิตเธอขึ้นมาคนเดียวจากคริสตัลน้ำฝน ฉันบอกคุณได้เพียงเท่านี้ ว่าไม่มีเมฆตัวเล็กอื่นเหมือนเธอในทั้งเกาะฟองคลื่น เมฆตัวอื่น ๆ พากันเจริญเติบโตจนใหญ่และกลมป่องที่สุด แต่รายนากินอากาศและแสงแดดเพียงพอที่จะทำให้เธอใหญ่กว่าฟองอากาศเล็กน้อย และนี่คือจุดเริ่มต้นของปัญหาของเธอ
เมื่อเธอเดินออกไปไกลจากเกาะเพื่อดูว่าโลกภายนอกทำอะไรอยู่นั้น เธอคิดว่าทุกสิ่งในโลกที่กว้างใหญ่มีขนาดใหญ่กว่าตัวเองมาก เมฆที่เธอเห็นจากระยะไกล มีขนาดใหญ่พอ ๆ กับแม่ร้อยคน และยังมีแสงกะพริบอยู่ใกล้ ๆ และภูเขาที่อยู่ในแผ่นดินก็ทนทานกับท้องฟ้าเมื่อใดก็ตามที่มันต้องไปพบกับดวงอาทิตย์อีกครั้ง และพายุที่มาบ่อย ๆ ก็ดูเหมือนจะเป็นการโจมตีขนาดใหญ่ของความหนาวเย็น
แต่เธอไม่สามารถหยุดมองตัวเองจนรู้สึกเสียดาย เธอกลายเป็นเศร้าเสียใจในทุกช่วงเวลา และแม้วันหนึ่งเธอเริ่มจะไปบ่นให้กับ ราชินีแสงอาทิตย์ แต่เมื่อถึงกลางทางเธอก็กลับกันและไม่เอ่ยคำใดเลย เพราะกลัวว่าราชินีผู้ใจดีจะหัวเราะ
“ฉันคิดว่ามันเป็นกฎของการมีชีวิตของฉันที่จะต้องมีบางคนที่ตัวเล็กกว่าตัวเองเสมอ” เธอกล่าวผ่านน้ำตาไปยังน้ำตกสีรุ้งอันใหญ่ที่เรียกว่า น้ำพุแห่งรุ้ง โดยมองเข้าไปเหมือนเด็กที่มองกระจก แต่เธอก็ไม่เห็นใคร “อยากรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน บางทีฉันอาจรู้สึกดีขึ้นถ้าฉันได้เห็นเขา”
เช่นนี้เธอจึงรู้สึกโดดเดี่ยวและหมดกำลังใจมากขึ้นเรื่อยๆ จนหน้าผากเล็กๆ ของเธอตรงและรอยย่นเหมือนลูกเกด และน้ำฝนก็กำลังรอที่จะหยดลงมา
“ฮึ!” น้ำพุเรียกขึ้นในวันหนึ่ง ขยับน้ำออกจากหัว “เกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของคุณ รายนา? คุณไม่ได้สร้างรุ้งมาเป็นสัปดาห์แล้ว ฉันคิดว่าคุณอาจจะป่วย”
“ฉันป่วย!” เสียงแสงแดดโผล่มา “เขาป่วยใจ ฉันรู้ปัญหาแล้ว”
“ปัญหาคืออะไร?” ราชินีแสงอาทิตย์ถาม ขึ้นนั่งบนเตียงและหาว
“เขาคิดว่าเขาเป็นเมฆฝนที่เล็กที่สุดและน่าสมเพชที่สุดในทั้งโลก” เสียงเล็ก ๆ ของผู้ส่งสารกล่าวขึ้นพลิ้วไปมา “แต่ฉันจะทำให้เขาเลิกคิดแบบนั้น”
และแล้วไม่นานหลังจากนั้น ฮาทฟรี พายุลูกเห็บก็เข้ามาพร้อมกับเคราสีขาวดุจหิมะยาวหลายพันหลา และพ่นน้ำแข็งไปทั่วเกาะของเมฆฝน
“เฮลลี่ เฮลลี่ เฮลลี่!” ฮาทฟรีเรียก “คุณต้องการลูกเห็บในบ้านของคุณไหม รายนา?”
“เอาล่ะ! ฉันชอบลูกเห็บอ้วน ๆ บ้าง” เธอตอบ โดยทันใดก็รู้สึกสดใสที่คิดถึงงานปาร์ตี้ที่มีความสุข “ฉันก็รู้สึกเหงาเหลือเกินตั้งแต่เพื่อนดี ๆ ของฉันรุ้งหายไป”
“นั่นแหละ นั่นแหละ!” น้ำพุลูบหลัง “เราจะมีการทำฝนเล็ก ๆ ด้วยกัน และหลังจากนั้น เพราะมันทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนไป พวกเขาจะพยายามมากที่สุดที่จะเป็นรุ้ง”
ไม่นานนักก็มีฝนโปรยปรายลงมาที่ร่างเล็ก ๆ ของรายนา และต่อมามีฝนเล็ก ๆ โรยอยู่เหนือเมฆอื่น ๆ จนทำให้เธอเต็มไปด้วยน้ำและเกิดเป็นทะเลสาบเล็กนอกตัวเธอ
ต่อมาเมื่อฝนในหัวใจของเธอหยุดตกและถูกปล่อยออกไป เธอยืนอยู่ในหมอกหนาทึบ รู้สึกดีขึ้นอย่างแน่นอน แต่ยังไม่ค่อยมีความสุข สุดท้ายมีนกที่ชื่อสวอลโลว์มาที่นี่ด้วยธุระ เธอเอาจดหมายเล่มเล็กจากนกที่มีขนนกมาให้ แต่รายนาไม่รู้ว่าจดหมายนั้นมีความหมายว่าอะไร แค่รู้ว่ามันทำให้เมฆตัวน้อยรู้สึกโกรธแค้นอย่างมาก
“สิ่งที่ใหญ่โตและน่ารังเกียจทั้งหมดที่เราสร้างขึ้นรอบตัวเราในทางที่ไม่มีเหตุผล” เธอเขียนถึง นกพัดที่อีกฟากหนึ่งของเกาะเมฆ “และแค่ทำให้เราตกต่ำลง ขลุกอยู่ตรงมุมถนนเพื่อปฏิเสธประชาชนตลอดเวลา ด้วยความสะดวกสบาย มิตรภาพ และรูปร่างที่เป็นมิตรและการพลิกปีกที่อดทนกับลมพายุแห่งการปฏิเสธ! ฉันกลายเป็นสีดำเบี้ยวไปจากข้างนอกคุณเห็นไหม”