ครั้งหนึ่งเคยมีเด็กชายตัวเล็กชื่อทอมมี่ ผู้ซึ่งปรารถนาอย่างมากที่จะอ่านเรื่องราวอยู่ จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงที่ตะโกนว่า:
“เจ้าต้องการเห็นอะไรในหนังสือ?”
ทอมมี่มองขึ้นด้วยความแปลกใจ และตรงหน้าของเขา บนโต๊ะข้างเตียง มีหนังสือขนาดใหญ่ที่ถูกม้วนอยู่ พร้อมกับดินสอที่กำลังเขียนอย่างบ้าคลั่งใต้ภาพของช้างที่เป่าแตร
แล้วด้วยพลังเวทมนตร์บางอย่าง ทำให้ทอมมี่ตอบออกมาเบาๆ ขณะที่เขาจ้องมองภาพที่น่ามหัศจรรย์นั้นว่า “ขบวนแห่ช้างทั้งหมดในสวนสนุก”
ทันใดนั้น ภาพเริ่มส่องแสง และถูกระบายสีเหมือนภาพจริง จากนั้นมันก็ยืดยาวออกไป และในถัดไปอีกชั่วขณะ–
“เฮ้โหว!” ทอมมี่เริ่มพูด เมื่อเขาพบว่าตัวเองนั่งอยู่บนคอของช้างอินเดียตัวน้อยใจดี มีผ้าห่มคลุมหลังสัตว์ ตัวผ้าห่มเขียนข้อความว่า ‘ระวังอย่าตกลงมา!’
การขบวนแห่ช้างเริ่มขึ้น! ช้างตัวอื่นๆ กำลังเดินตามหลัง โดยยกขาหลังขึ้นเช่นเดียวกับเขา และโปรยดอกไม้ไปทั่วถนนด้วยงวงของพวกเขา ข้างหลังมีกระทิงและสุนัขลากเลื่อนลากรถเก๋งอยู่ ในขณะที่ม้าลายและม้าแคระตัวหนึ่งที่มีอารมณ์เสีย และอูฐที่มีหมอนบนหลังตามหลังรถอีกคันหนึ่ง; แต่เราจะไม่หยุดเพื่อบอกเล่าถึงม้าและเสือทั้งหมดในขบวนแห่นี้
“ช้างอยู่ทางขวามือ,” ทอมมี่คิด “เสืออยู่ทางซ้าย และเสืออยู่รอบๆ ตัวฉัน” แต่ถึงกระนั้น เขาก็กระทำตัวเหมือนวีรบุรุษและไม่ตกลงมา
ในขณะที่ขบวนแห่อยู่ในอัตราเดินช้า เขาได้ถอดหมวกให้กับผู้คนที่ร่ำรวยซึ่งleanออกจากหน้าต่าง แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นและเห็นป้ายบนบ้านที่ทำให้เขาตกตะลึง ป้ายนั้นเขียนว่า–
“บ้านหลังนี้ได้ออกจากขบวนแห่และมักจะเป็นเช่นนั้นเสมอ; โทมัส ชวาร์เซนเบิร์ก, ไฮโรด, หมายเลข 33.”
ข้างหน้าเขามีเด็กตัวน้อยใส่เสื้อสูทและกางเกงกำมะหยี่ที่กำลังเล่นขลุ่ย เด็กตัวนี้ดูมีความสุขมากและทำสิ่งที่น่ามหัศจรรย์ด้วยแขนของเขา ตอนนี้ การได้ดูเขาก็ทำให้ใครๆ ก็รู้สึกมีความสุข แต่ฉันเชื่อว่าช้างของทอมมี่ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนั้น; เพราะในช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด ขณะที่เขาหมุนตัวในชุดอินเดียที่เขาถูกตัดสินให้สวมอยู่ตลอดไป และใส่แว่นตาที่จมอยู่บนจมูกของเขา ช้างของทอมมี่ทำให้ทุกคนประหลาดใจด้วยการสงสัยว่าเขาได้ตกห่างจากขบวนแห่มากเพียงใด
พ่อและแม่ไม่ได้อยู่ที่นั่น
จากระเบียง มารดาและบิดาเห็นว่านี่เป็นวิวที่งดงาม น้องสาวของทอมมี่ เอมิเลีย ผู้รู้สึกโกรธมากที่ไม่ได้เดินทางตามเขา กล่าวขึ้นอย่างชั่วร้ายว่า “อย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่แลกธรรมชาติของทอมมี่กับขบวนแห่ทั้งหมดนี้” ทันใดนั้น เด็กชายสองคนที่สนุกสนานโยนดอกไม้ใส่ใบหน้าของเขา ซึ่งทำให้ขบวนแห่สดใสมากขึ้น ในเรื่องนี้ช้างตัวอื่นๆ จึงได้แสดงพฤติกรรมเหมือนแพะ
ในช่วงเวลาต่อมา อย่างไรก็ตาม มีเสียงดังน่าสยดสยอง เสียงที่ชัดเจนและมีเกียรติติดตามขบวนไปทุกที่; แต่จากนั้นภาพที่เคารพนั้นก็กระจายออกมามีกลุ่มเด็กหญิงเล็กๆ สี่สิบเจ็ดคนและโจร จะกล่าวได้ว่าพวกเขาได้เต้นทุกรอบในที่สี่เหลี่ยมที่พวกเขาพากันกระโดดอยู่ที่นั่น มันเป็นพรมสีน้ำเงินที่สวยงามของท้องฟ้าที่ทำให้เกออร์ก วิลเฮล์ม ผู้ที่โง่เขลารู้สึกอับอายที่จะอยู่ได้นานบนพื้นเปียก และทำให้น้ำเข้าไปในรองเท้าบูทยางของเขา
แต่ตอนนี้ทอมมี่กล่าวอย่างเด็ดขาดว่า–
“ให้พวกเขาตกลงมา!”
ซึ่งทำให้พวกเขาหนีไปทันที ไม่ว่าจะเปียกหรือแห้ง; และดอกคาร์ดิแนลสีแดงสดๆ ก็ปกคลุมพื้นสี่เหลี่ยมในทันทีและบังคับ ทำให้ไม่มีใครเห็นว่าฝนกำลังตกลงมาท่วมท้น
Canon ตัวน้อย
แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องคาร์ลซึ่งอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามของที่สี่เหลี่ยมในช่วงเทศกาล Corpus Doctimanticus ก็รู้สึกงุนงงโดยสิ้นเชิง ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ว่าที่นั่งของพระมหาเปโตรที่เซนต์สตีเฟนเป็นที่นั่งที่ไม่เหมาะสมสำหรับพระ Canon ที่แต่งตัวสวย แต่ยากจนมาก จากนั้นคำพูดที่มีเจตนาดีและสนุกสนานของเกออร์ก วิลเฮล์มก็มาถึงใจของทอมมี่
“ฉันจะหาน้ำที่ไหนให้ละลายปืนใหญ่ของฉัน?”
ในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่มีอะไรเหลือนอกจากการบินไปยังพระแท่น solemn ที่มหาวิหาร และที่นั่นเทน้ำศักดิ์สิทธิ์ลงบนกองดอกไม้ที่ถูกบดขยี้
“แมวเอาไปห้องถัดไป! เฮ้โหว! หลังจากทั้งหมดนั้น คองของเราก็พูดถูก”
ทันใดนั้น ลูกปืนใหญ่ที่แวววาวก็ปรากฏขึ้นโดยมีเสียงฟู่ฟ่าบนหลังคาของมหาวิหาร แล้วก็เริ่มกลิ้งอย่างรวดเร็วมากและตั้งใจมากจนอาจจะไปถึงช้างของทอมมี่ มันก็พุ่งกลับด้วยมุมฉาก และปืนใหญ่น้อยก็ถูกกลิ้งไปอย่างไม่ปราณีใต้เท้าหน้าของช้าง
รถที่มีเสือทั้งหมดได้วิ่งไปชนเข้ากับมังกรเขียว ตรงหน้าโรงพักคนชรา ซึ่งทำให้ผู้ชมทั้งหมดในถนนรู้สึกอึดอัดเพราะความอยากรู้อยากเห็นและสงสาร แต่แม่ของทอมมี่ดูเหมือนจะตื่นเต้นอย่างมาก
จากนั้นเสียงดังที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนก็ดังเข้ามาในหูของพวกเขา ซึ่งทอมมี่ไม่ทันได้สังเกตเห็น เพราะเขารู้สึกตัวดี ตัวเล็กอย่างราฟาเอลและโคเฮน เกออร์ก วิลเฮล์ม และคนอื่นๆ ที่ได้กล่าวถึงทั้งหมดก็นั่งอยู่ในตรอกด้านข้างเล็กๆ; และที่นั่นเกออร์ก วิลเฮล์มกล้าที่จะดึงปากกาทองเล็กๆ ออกมาเมื่อเขาได้รับการยืนยันว่าเขาจะไม่ถูกดุถ้าเขาเป็นแค่คนดีต่อเด็กชายที่ผ่านขบวนแห่
“เด็กดี; โปรดมองหาปากกาที่เราโชคดีที่ถูกชี้ด้วยพระเจ้า!” แต่เมื่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ในเอธิโอเปียที่ปากกาได้จมลงไปนั้นอยู่ลึกตั้งร้อยจอห์น เท่ากับว่าคงไม่มีใครเห็นได้
ราฟาเอลตัวน้อยประจำที่แล้วนั้น เพราะไม่สามารถอดทนได้และรู้สึกเบื่อหน่ายเพราะลูกพี่ลูกน้อง ซึ่งเขาต้องการให้มาอยู่ข้างเขาเสมอ ได้ถูกบีบอัดอยู่ในเกวียนเล็กๆ พร้อมกับเกออร์ก วิลเฮล์ม จึงดำน้ำอย่างชำนาญพร้อมทั้งเสื้อผ้าทั้งหมดของเขาลงในน้ำ และโรยเป็นน้ำมันไปทั่วหลังคาและหอคอยในถนน ทำให้มันเป็นวันที่น่าจดจำในประวัติศาสตร์! เพียงแค่ดอกบัวที่มีหนามนั้น แม้แต่มดก็ยังรู้สึกอายที่หลงทางจากฟอร์ด
ชายตาบอดเล่าเรื่องให้เด็กชายฟัง
เด็กชายจำนวนมากอยู่ในที่แปลกๆ; แต่เรามาหยุดพูดถึงพวกเขาและซ่อมแซมการระเบิดของระเบิดแล้วกัน โอ ผู้พิพากษาของยุง! กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้อย่างแท้จริงบนโซฟาและในน้ำและคะน้าอากาศ อีกทั้งอีกสามปอนด์จะได้ยินเสียงของนกกาและนกกระทาตัวน้อย
ช้างของทอมมี่ ถูกดึงดูดและล่อลวงโดยเสียงเล็กๆ ฟากหนึ่ง ทำให้มันหลุดออกจากขบวนแห่ไปโดยสิ้นเชิง ที่นั่น ชายตาบอดซึ่งถูกป้องกันโดยผู้ชม เล่าเรื่องให้เด็กชายฟัง – เป็นที่ชัดเจนว่านี่คือเรื่องเล่าที่ดีที่สุด เพราะเด็กชายตัวน้อยทั้งหลายดูเหมือนแทบจะตายด้วยความดีใจ
อย่างไรก็ตาม แปลกมาก ทอมมี่ไม่สังเกตเลย เขากำลังคิดว่าตนจะหาเรื่องใหม่ได้อย่างไรที่จะเล่าให้เด็กชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามฟัง ซึ่งเขาควรจะต้องมีความสุขกับพวกเขาในวันนี้ โดยดูเด็กตาบอดที่เล่าเรื่องอันน่าหลงใหลเหล่านี้
อีกครั้งบางประการของพลังอภินิหารภายในมาตอบสนองเขา;
“ไปหาชายตัวเล็ก,” มันบอกซ้ำๆ สามครั้งอย่างชัดเจน “ผู้ที่ตามขบวนแห่มานานแล้ว บนหลังม้า จากเขาเจ้าจะได้ยินเรื่องราวมหัศจรรย์เหลือเกินและมีความสนุกสนานมาก”
เมื่อทอมมี่กลับมาจากการเยี่ยมเยียนของลูกพี่ลูกน้องคาร์ลนานสามสัปดาห์ และเห็นว่าเด็กน้อยยูเจนอยู่ในเสื้อผ้าสีเขียวแขวนจากหัวจรดเท้าถูกที่ยาวกว่า โดยมีเสื้อที่ยาวกว่าหนึ่งหลา เขาก็ไม่ได้มองข้ามภาพตุรกีที่สวยงาม; แต่เมื่อลูกพี่ลูกน้องของทอมมี่เข้ามา และลิทูราไปด้วย เรื่องนี้กลับทำตัวขายหน้าอย่างจังพร้อมกับแก้วบาสโซतीอยู่ที่นิ้วสี่ของเขา
ทอมมี่กล่าวถึงอาวุธ
แล้วทอมมี่กล่าวว่า– “ตอนนี้ฉันรู้ทุกอย่างแล้ว เรื่องราวของฉันยังอยู่ในสมองของฉันอีกด้วย เพื่อนรักของฉัน จงเล่าให้เราได้ฟังในเก้าอี้ของฉันครั้งแรก จากหัวใจของฉันที่ให้เห็นเธอมากที่รัชนีและรัชนี และจงกล้าหาญอยู่เหนือชั้นสามครั้ง คืนสองคืนฉันอยู่บนเครื่องบิน และอีกหนึ่งคืนกลาง; นั่นคือสามคืน แต่ถ้าเธอด้วยการที่เกี่ยวข้องไหนเพื่อทำให้ยาวกว่าที่คนทั่วไปทำก่อนเริ่ม————— ขออภัย แต่เด็กๆ ไม่ชอบการพูดนาน; และเนื่องจากฉัน เพราะการพูดนาน ทำให้ฉันมีพื้นที่เล็กลงกว่าร้อยส่วนของทั้งหนังสือ แต่ตามที่นักค้าหนังสือบอกกล่าวต่อไป วิกฤตที่ฉันยกขึ้นต้องการลนใหม่ในกองไฟดีๆ ห่อลูกกบเดือด ต้องการคริสต์มอห้วย
พูดคุยกับทุกชนิดของสารแร่น้ำผึ้งและซอสเบญจมาศ ซึ่งซ่อนภูเขาเป็นเรือกางใบรอบได้ ต่อสู้กลายเป็นควีนที่ถูกมนต์สะกด ตัวเขาเป็นฉัน จริงหรือไม่ก็เพราะผู้วิเศษที่มีภรรยาอายุหนึ่งร้อยคน สวมตัวไปในพระเจ้าเทพพาณิชย์ พูดว่าเราไม่ได้ทำให้เราหรอก แต่ยินดีที่จะซ่อมแซมอย่างมาก เอาล่ะ! เท่านั้นก็พูดมา? ถึงร้อยที่ผ่านมาผู้นี้ก็ตกอยู่ในความรู้สึก ซึ่งทำนองที่มันทำกันนั่งอยู่บนไม้ซึ่งหิ้งที่มีภัยอันตรายเป็นนี้หรืออาจเป็นผ่านมิตรกับไม้จะเรียกว่าอย่างไร!
เมื่อทุกอย่างฟังดูสนุก แม้ไม่สมบูรณ์ถูกดัดแปลงเรื่องพูดด้ายโยงเสนอให้กัน กล่าวคือไม่มีสติเท่านั้นในคำถาม.