ในวันที่มีแดดจ้า วันหนึ่ง เมฆตัวน้อยสองตัวชื่อฟลัฟฟี่และพัฟฟี่กำลังลอยอยู่ในท้องฟ้าสีฟ้าสดใสอย่างมีความสุข พวกเขาชอบเล่นและพูดคุยกัน แต่วันนี้มีสิ่งพิเศษที่พวกเขาต้องการทำ
“พัฟฟี่” ฟลัฟฟี่พูด “ฉันคิดว่า จะไม่สนุกเหรอถ้าเรากลายเป็นเม็ดฝนและตกลงไปยังสัตว์และพืชที่มีความสุขด้านล่าง?”
“โอ้ ใช่! ฉันชอบความคิดนี้!” พัฟฟี่ตอบด้วยความตื่นเต้น
“งั้นเรามาเริ่มตกฝนกันเถอะ! สิ่งที่อยู่ด้านล่างแห้งมาก และพวกเขาคงจะดีใจมากที่จะเห็นเรา” ฟลัฟฟี่กล่าวพร้อมหันไปหาดวงอาทิตย์ที่ร้อนจัดเพื่อให้ตัวเองอุ่นขึ้นนิดหน่อย
ดังนั้น เมฆตัวน้อยทั้งสองจึงรอให้ตัวเองอุ่นขึ้นนิดหน่อย แต่ไม่ว่าจะรอนานเท่าไร พวกเขาก็ยังไม่รู้สึกเย็นลงเลย
“ฉันยังไม่รู้สึกพร้อมที่จะตกฝน” ฟลัฟฟี่กล่าว
“ฉันก็เช่นกัน” พัฟฟี่พูด
พวกเขาลอยอยู่ใกล้ดวงอาทิตย์ที่ร้อนจัดอยู่สักพัก แต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย
“โอ้พระเจ้า!” ฟลัฟฟี่ร้อง “ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องรู้สึกร้อนตลอดไป”
“ฟลัฟฟี่” พัฟฟี่พูด “มาเล่นเกมกันเถอะ เราจะทำเป็นว่าเราเป็นเพื่อนตัวดำของเรา ก้อนถ่าน และจะวิ่งลงไป ลงไป จนถึงพื้น ‘ทุบ ทุบ’ จะสนุกมาก! ถึงแม้ตอนนี้มันจะร้อนมาก แต่เราจะทำเป็นว่าหนีจากดวงอาทิตย์”
“ตกลง” ฟลัฟฟี่พูด แล้วทั้งสองก็เริ่มวิ่งลงไป ลงไป ลงไป แต่ทันใดนั้น ขณะที่พวกเขากำลังจะตะโกนว่า “ทุบ ทุบ” และกลับไปอยู่ที่เดิมในท้องฟ้าที่มีแดดจ้า พวกเขาก็รู้สึกจั๊กจี้ทั่วทั้งตัว และก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว พวกเขาก็ตกฝนจริงๆ ลงไปยังพื้นแห้ง!
“โอ้พระเจ้า! โอ้พระเจ้า!” ฟลัฟฟี่ร้อง “ฉันไม่เคยตั้งใจจะตกฝน! ถ้าฉันหยุดไม่ได้และตกเป็นเม็ดฝนขนาดใหญ่ล่ะ! โอ้ ฉันต้องกลับไปหาดวงอาทิตย์ที่ร้อนจัด ไม่มีที่ไหนสำหรับฉันนอกจากบนท้องฟ้า แล้วฉันจะหลบหลังดวงอาทิตย์ที่สว่างไสว และไม่มีใครจะรู้ว่าฉันไปไหน!” ดังนั้นเขาจึงเริ่มวิ่งกลับ
“โอ้ อย่าไป! กรุณาอย่าไป!” พัฟฟี่พูดด้วยความรู้สึกจั๊กจี้ทั่วร่าง
แต่ฟลัฟฟี่วิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ลง ลง เขาไป แต่เขารีบร้อนจนตกลงไปในเม็ดฝนขนาดใหญ่ และก่อนที่เขาจะพูดว่า “พัฟฟี่พูดถูก และฉันผิด!” เขาพบว่าตัวเองกำลังวิ่งไปที่ทุ่งหญ้าสีเขียว และไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเขากระโดดลงไปในสระน้ำที่น่ารื่นรมย์
“อืม” เขาพูด “ฉันอยู่ที่นี่แล้ว อย่างไรก็ตาม”
แต่เขาหาเพื่อนพัฟฟี่ไม่เจอเลย เพราะเมื่อฟลัฟฟี่เริ่มเดินกลับ เพื่อนของเขาได้วิ่งลงไปเพื่อดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น “อ้าว ที่นี่มันน่าอยู่จริงๆ” เขาบอก “และเย็นพอดีสำหรับเมฆตัวน้อย”
เขาจึงกระโดดขึ้นไปบนใบหญ้าสีเขียวรอบๆ จนเขาเป็นเพียงจุดเมฆเล็กๆ ในทุ่งหญ้าสีเขียวสวย
“ฟลัฟฟี่ คุณอยู่ไหน? ฟลัฟฟี่ คุณอยู่ไหน?” เขาร้อง
แต่ฟลัฟฟี่อยู่ไกลออกไปในที่โล่ง
“พัฟฟี่ คุณอยู่ไหน? พัฟฟี่ คุณอยู่ไหน?” เขาร้อง
แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ
“โอ้ ทางนี้!” ฟลัฟฟี่พูด “ฉันหวังว่าฉันจะหาพัฟฟี่เจอ” แต่เขาก็ไม่เจอ
เมื่อค่ำคืนเริ่มเย็นลง ทั้งคู่เริ่มลอยขึ้นไปในท้องฟ้า แต่พวกเขาก็ไม่พบกันเลย คุณแม่ธรรมชาติเห็นพวกเขาทั้งสองกำลังวิ่งขึ้นไปให้เร็วที่สุดและพูดกับพวกเขาว่า “ทำไมพวกคุณถึงลงไปถ้าหากไม่ต้องการจะอยู่?”
“เราต้องการเบียร์นิดหน่อย คุณแม่ธรรมชาติ” ทั้งคู่ตอบ
“แต่พวกคุณยังไม่เรียนรู้เลย ลูกทั้งสอง” เธอพูดอย่างอ่อนโยน “ว่าคุณไม่สามารถเล่นได้โดยไม่มีปัญหา อย่างไรก็ตาม คุณควรช่วยเพื่อนๆ ของคุณ และมันง่ายกว่าสำหรับเมฆตัวน้อยสองตัวที่จะช่วยเหลือกันมากกว่าที่จะมีหนึ่งตัวตกฝนและอีกตัวหนึ่งกลับขึ้นไป ถ้าหากคุณช่วยเหลือซึ่งกันและกันบ้าง คุณจะมีความกล้ามากกว่านี้”
“ใช่ และเราจะไม่ต้องมาขึ้นพร้อมกันตอนนี้” ฟลัฟฟี่พูดพร้อมกับหัวเราะนิดๆ
“โอ้ ฉันดีใจมากที่ได้ยินคุณพูดแบบนี้ ฟลัฟฟี่” เมื่อเด็กชายชาวนาตอบกลับด้วยความดีใจ
จากนั้น เมฆตัวน้อยทั้งสองเริ่มค้นหากันในท้องฟ้าที่มีแดด พวกเขามองหากันไปมา แต่ไม่พบกัน จนกระทั่งพวกเขาจัดการกลิ้งขึ้นไป ส่องประกายด้วยน้ำหยดสว่างสดใส หลังจากที่น้ำฝนได้ถูกดูดซับโดยพืชเล็กๆ และสัตว์ในยามเย็นที่เย็นสบาย พวกเขาก็พบกันอีกครั้ง
“โอ้พระเจ้า รู้สึกอุ่นมากเลย!” ทั้งคู่ร้องออกมา
และจากนั้นพวกเขาก็กลายเป็นนางฟ้าอีกครั้ง