เช้าวันหนึ่งที่อากาศสดใสฤดูใบไม้ผลิ ฉันตื่นขึ้นแต่เช้ามืด ฉันยืดขาได้ทั้งหกและหาวด้วยหนวดยาวสองเส้น แล้วก็แหงนมองไปรอบๆ
ดูสิว่าเพื่อนๆ ของฉันยุ่งกันเพียงใด! มดนับร้อยกำลังเดิน marching รวมตัวกันไปทำงาน บางตัวหิ้วหนอนตัวเล็กๆ ที่ใหญ่พอๆ กับตัวพวกเขาเอง บางตัวก็จ้องมองต้นส้มของพวกเขาหรือเถาไอวี่ที่ปีนขึ้นไปสูงจนเห็นได้ชัด พวกเขาดูมีความสุขกับความยุ่งเหยิง แต่ฉันรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย
“ดูเหมือนว่า ปีนี้หนอนจะมาเยอะขึ้นทุกปีเลย” อันตอนพูดกับฉัน พลางส่ายหัว “ตอนนี้พวกมันไม่ใช่ตัวเล็กๆ เหมือนตอนที่ฉันเอากลับบ้านครั้งแรกแล้ว”
“ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป เราคงไม่ได้เห็นดอกไม้เลย” ทอฟฟ์ที่ดูแลต้นพีชซึ่งถูกตัดแต่งในฤดูใบไม้ผลิพูดขึ้น
เมื่อได้ยินแบบนั้น อันตอนรู้สึกดีใจมาก “ดอกไม้มีความน่ารัก” เขาพูด “แถมยังมีกลิ่นหอมมาก นี่แหละที่ฉันชอบจริงๆ”
“สิ่งที่คุณพูดมันจริง” ฉันตอบ “และรสชาติของฤดูใบไม้ผลิจากต้นพีชก็อร่อยไม่แพ้กัน”
“และหนอนตัวน่าสงสาร” อันตอนกล่าว “พวกมันไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่มีใครคิดจะขอบคุณเราเลย”
“ใช่ นั่นเป็นความจริง” ฉันพูด และเริ่มคิดว่าพระราชินีมดอาจจะได้ยินเกี่ยวกับดอกไม้หรือไม่
ไม่นานหลังจากนั้น ทอฟฟ์วิ่งมาหาฉันและพูดว่า “คุณได้ยินไหมว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น? วันนี้เราจะมีขบวนยิ่งใหญ่ ฉันได้ยินว่าอันตอนจะเป็นคนจัดมัน”
“นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย” ฉันคิด และในขณะนั้น อันตอนก็เดินเข้ามา
“คุณคงแปลกใจใช่ไหม?” อันตอนพูดอย่างครื้นเครง และยกท้ายตัวเขาขึ้น “สิ่งที่คุณมีอยู่นั้น” ฉันพูด “มันไม่ใช่ข่าวเลย”
“แต่มันมีอะไรให้เราขอมากมาย” อันตอนพูด “ลองดูสิ, เพื่อนที่รัก” และเขาชี้ไปที่รอบๆ “ที่จัตุรัสมีหลายใบไม้และไม้แปลกๆ ถูกทิ้งอยู่ ด้านนั้นพวกมันต่างก็แค่ใช้เวลาในการพกพาและมองหาทางว่าจะทำสิ่งนี้ให้สำเร็จได้อย่างไร”
ในขณะนั้น ทอฟฟ์ลื่นๆ ก็วิ่งเข้ามา “อันตอน, อันตอน” เขาพูดอย่างกระวนกระวาย “คุณรู้ว่าเราจะมีขบวนใช่ไหม? คุณได้คิดออกแล้วหรือ?”
“ต้องคลี่ใบไม้ไปให้หมด” อันตอนกล่าว
“ฉันต้องปกคลุมบริเวณนั้นด้วยมอส เพราะมันชันเกินไป ไม่มีใครคิดว่าจะมีคนอาศัยอยู่ที่นั่น” ทอฟฟ์ลื่นๆ กล่าว
“นั่นไม่ใช่เส้นทาง” อันตอนพูด และรู้สึกไม่แน่ใจ
“ถ้าอย่างนั้น เราต้องเริ่มจากที่นี่” ทอฟฟ์ลื่นๆ กล่าว และเริ่มเบียดตัวผ่านกลุ่มคน “ที่นี่ดูเหมือนจะมีนัดกัน; พวกเขาแค่หยุดดื่มน้ำเป็นครั้งคราว ดูสิ, ที่นั่นดูเหมือนกลุ่มคนสีดำที่แน่นหนา”
“นั่นต้นพีช” อันตอนกล่าว “ที่นี่ไม่มีทางเข้าจัตุรัสเลย มหานครมาคอนทุกคนทำลายต้นไม้ไปหมด: พวกมันล้มไปในทิศทางตรงข้าม อย่างไรก็ตาม มดที่บ้าบอเหล่านั้น! ไม่มีตัวไหนที่คิดว่าฤดูนี้จะสวยงามเลย ไม่มีงาน ไม่มีงาน พวกเขาพูดแบบนี้ และตอนนี้พวกเขากำลังจะนอน”
“แต่,” ทอฟฟ์ลื่นๆ กล่าว “มีอะไรที่บินอยู่”
“นั่นคือเพื่อน Truls” อันตอนกล่าว “มันไม่ใช่กลุ่มของเรา เราไม่ได้เป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรือ” อันตอนพูด “เราไม่ใช่สัตว์เหล่านั้น”
นั่นไม่สุภาพเอาเลย อย่างไรก็ตาม เพื่อน Truls พูดว่า ผู้คนที่เก็บเกี่ยวเป็นกลุ่มที่จน และถึงแม้จะเป็นความจริงที่ต้องปกคลุมของที่เก็บให้ดี แต่ก็ไม่มีความลับอะไรเกี่ยวกับมัน—เขาอยากจะบอกทุกอย่างกับอันตอน อันตอนเรียกเราไปให้รวบรวมด้วยกัน และดูเหมือนจะไม่พอใจ “กลุ่มของเราจะไม่ต้องการแตงโมถ้าหากมันไม่เหมาะสมกับเรา” เขากล่าว “และยังมีคนที่ปีนขึ้นดีกว่าอีกด้วย ยิ่งง่วง ยิ่งปลอดภัย” ทรูลส์ตะโกนและทำบางอย่างให้กับปีกซึ่งถูกม้วนขึ้น เพื่อทำให้มันเรียบขึ้น
“หนอนตัวน่าสงสารของเรา” อันตอนกล่าว “ถ้าพวกมันมาที่นี่ในขณะที่เรากำลังจะมีขบวน พวกมันคงไม่ตระหนักถึงครั้งสุดท้ายแน่ๆ”
แต่มีเด็กๆ มาที่นี่ พวกเขานำสิ่งต่างๆ มาด้วย อันตอนเสนอที่จะปกคลุมพวกเขาด้วยใบไม้ เพื่อให้รูปทรงนั้นสวยงามที่สุด “เราไม่สามารถทำให้มันดูดีที่สุดเมื่อมันถึงเวลา” ทอฟฟ์ลื่นๆ กล่าว “ฉันขอให้เราทำแบบนี้ และถ้าเราไม่รีบลมดีๆ ก็จะพัดเอาเศษทรายออก ซึ่งน้ำแข็งหรือฝนใหม่ได้วางไว้บ้างแล้ว; และนั่นมันทำให้เกิดคราบที่ทุกที่ที่เราต้องการไป”
ในที่สุดเราทุกคนก็เห็นด้วย และเมื่อทุกอย่างถูกปกคลุมไปด้วยมอสและใบไม้สีเขียว เราทุกคนก็ออกจากรูเดียวกัน เรดเพิ่มมากเข้าไปจนมันทำให้เกิดเงาสีเขียวที่ยอดเยี่ยมทั่วทุกอย่าง ขบวนนี้ไม่มีเสียงดนตรี แน่นอนว่าทุกทำนองดี ๆ ต้องหลับไป เพราะไม่แม้แต่มีมดเกิร์นซี่ที่จะนำขบวน
เพื่อน Truls จากยอดไม้ รู้สึกถึงความตื่นเต้นของงานเลี้ยงวันเกิดเล็กๆ ของเรา “ดูสิว่าจะต้องมีกิจกรรมอะไรเกิดขึ้นที่นี่” เขาคิด “วันนี้ทุกคนรอบๆ ขวา ซ้าย—จะเริ่มจากไหนต่อไป! นั่นจะต้องเป็นการทำมาจากผู้ที่ทั้งโลก—“
“หมวกของฉันหล่นแล้ว” อันตอนตะโกน “ฉันแต่งตัวเป็นนกยูงจากอีกฝั่งหนึ่ง คุณจะไม่เห็นว่ามันเป็นสีสวย ๆ แต่มันไม่ทำให้ฉันรำคาญ; นอกจากว่า มันแข็งแรงกว่าและไม่มีขน”
ขบวนถูกสั่งให้หยุด ทุกคนหันไปและยืนตรงอย่างเงียบๆ “ท่านผู้มีเกียรติทั้งหลาย” ทรูลส์พูด “แดดส่องอยู่ในทิศทางที่ถูกต้อง ถ้าถามผม ขอแสดงความยินดีต่อท่านเพราะท่านเดินไปด้วยกันกับพวกเขาเอง—และคุณ” เขาหันไปทางอันตอน “คุณไม่ควรยืนยันสิ่งที่ไม่ใช่ความจริง ฉันมั่นใจว่าคุณพูดเช่นนี้ก็ไม่ทำให้มันเป็นความจริงมากขึ้น ว่าคุณและฉันเป็นคนแปลกหน้า ด้วยเหตุนี้ ขอให้คุณแก้ไขตัวเอง เราจึงจะดื่มด้วยกัน หรือคุณจะวางไวน์สกินของคุณในรถขนส่งของคุณเอง”
ตัวใหญ่ที่อยู่ในที่นั้นกำลังจะแตก แต่ อันตอนเอากระปุกที่เขาชอบและทำตัวให้ฉลาดที่สุดเท่าที่จะทำได้ เหมือนกับอลังการต่างๆ มดทุกตัวรับหน้าที่เกือบจะไม่มีที่สิ้นสุด เพราะพวกมันห้ามการเดินทาง ทุกตัวช่วยเหลือกันในเรื่องนี้
ในที่สุดเราก็ถึงตอนเย็น เมื่อเพื่อทำให้ปาร์ตี้ที่สนุกสนานนี้เสร็จ มันกระทบกันเหมือนพายุลูกเห็บที่เกี่ยวกับขบวน “นี่มันลม” อันตอนพูด แต่ฉันแค่ขึ้นไปข้างบน และมันคือนกกา ที่ต้องการกัดและจิกไปยังจุดต่างๆ ลงบนผ้าอ้วน; แต่ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ถูกพยายาม พวกมันก็ไม่สามารถหาทางเดินออกได้ ในที่สุดนกก็ยอมแพ้ แต่หลังจากที่มดหลายร้อยตัวได้รับบาดเจ็บ
ตลอดทั้งคืน แม้แต่ภาระของร่องน้ำใหม่ของพวกเขา ยังไม่มีอะไรหายไป
“โอ้ซื้อหญ้ามากกว่าให้เราหน่อย” อันตอนพูด และตัดขาเขาเอง และอารมณ์เสียกับมัน “มันเป็นเรื่องไม่ดีเลยที่จะเป็นเช่นนี้ แถมยังมากมายไปหมดด้วย” อันตอนพูด “ที่จะมาเยี่ยมเยียนเราท่ามกลางความบังเอิญ และจากนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับทุกสิ่งที่กลับคืนไป”
“มีรถเข็น” ใครบางคนพูดจากระยะไกล และมดทุกตัวบ่นบึ้งตึงและวนรอบ
แม้ว่าพวกเขาจะมีตลอดวันที่โชคดีในขณะนั้น และแม้ว่าพวกเขาจะไม่มีผงหรือแพงที่จะใช้ในการเคลื่อนไหวในระยะหลังทั้งหมดที่เกิดขึ้น แต่มันก็เป็นจริงว่าหลีกได้ แต่ก็รู้สึกเสียใจเพราะเหตุการณ์เหล่านี้ที่ใครก็รู้ได้ดีว่า ตอนนี้พวกเขาทุกคนเริ่มที่จะใส่ใจ เช่นเดียวกับในการจัดการให้หมดสิ้นตามคำสั่ง
“ฮูเรเราออกวิ่งรอบพื้น” สีที่พวกเขาเพิ่มเข้ามานั้น ดูมีสีสันอย่างชัดเจน ฉันเห็นพวกเขาทั้งหมดติดอยู่ตรงนั้นโดยวิธีการของน้ำผึ้ง “ไปกับเรา พวกเขาสามารถกลับไปอยู่กับคุณ” และนั่นไม่ทำให้ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆ เลย
พวกเขาทำอย่างนั้น และหลังจากนั้นทั้งวัน พวกเขาก็มีความสุขมาก แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ยินพวกเขา สิ่งที่พวกเขาทำคือสิ่งสุดท้ายที่พวกเขาได้พลิกกลับหลังกระดาน ใจคิดถึงสองคนที่ไม่ได้อยู่ในงานเต้นรำ จนถึงตอนที่ทุกคนอยู่ใต้ดิน และกับตัวเองที่มีอะไรให้ทำ เมื่อมันพลิกไปใหญ่ และมีแสงตราตั้งลงตรงนั้น ทุกอย่างก็กลายเป็นที่นิยมอย่างมาก