ในเมืองที่อบอุ่นชื่อซันนี่วิลล์ เพื่อนวัยเยาว์สามคน โซอี้ แม็กซ์ และเบลล่าเล่นอยู่ในสวนที่มีแดดส่อง ในตอนบ่ายวันหนึ่ง พวกเขาได้บังเอิญเจอสวนชุมชนที่ถูกซ่อนอยู่หลังรั้วสูง ประตูของมันดังเอี๊ยดเมื่อพวกเขาเปิดออก เผยให้เห็นสวนที่เคยงดงามแต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยวัชพืชและขยะ
“ดูมันเศร้าสิ” โซอี้อุทานด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
“เราควรช่วยมัน!” แม็กซ์เสนอด้วยความกระตือรือร้น
เบลล่าพยักหน้า พร้อมรอยยิ้ม “ใช่! มาช่วยกันเถอะ”
และอย่างนั้น คลับแห่งความเมตตาก็เกิดขึ้น
“การช่วยเหลือผู้อื่นทำให้ผู้คนใกล้ชิดกัน” โซอี้มักพูด และเพื่อนๆ ของเธอก็เห็นด้วย พวกเขาตัดสินใจที่จะให้สวนมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ โซอี้รีบกลับบ้านเพื่อรวบรวมอุปกรณ์—เครื่องมือที่สะอาด แกลลอรีสีสด และถุงมากมาย แม็กซ์และเบลล่ามาพบเธอที่สวน ยืนมองเครื่องมือที่ฝังอยู่ใต้กอวัชพืช
“มาทำงานร่วมกันเถอะ!” เบลล่าร้องเรียก และพวกเขาก็เริ่มทำงาน แม็กซ์ดึงถุงดินหนัก โซอี้เคลียร์พงหญ้า และเบลล่าถึงกับทาสีป้ายที่ซีดว่า “ยินดีต้อนรับสู่สวนชุมชนซันนี่วิลล์—ทุกคนยินดีต้อนรับ!” พวกเขาร่วมกันชักชวนเพื่อนๆ มาช่วยกันหว่านดิน ปลูกเมล็ดพันธุ์ และเสนอไอเดียสร้างสรรค์ โซอี้ทาสีผีเสื้อที่มีสีสันสดใสบนฟาวน์เทน ขณะที่แม็กซ์และเบลล่าทำงานร่วมกันเพื่อสร้างทางเดินจากหินหลากสี
ในขณะที่พวกเขาทำงาน พวกเขาร้องเพลงและแบ่งขนมให้กัน เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วสวน ในทุกๆ วัน ดอกไม้เริ่มบาน ผักงอกงาม และสวนก็เปลี่ยนเป็นพื้นที่ชุมชนที่มีชีวิตชีวา
วันเสาร์ที่มีแดดส่อง สวนก็พร้อมสำหรับการปิกนิกชุมชนครั้งแรก ข่าวแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ผู้คนในซันนี่วิลล์มารวมตัวกัน พร้อมนำอาหารมาร่วมแบ่งปัน ทุกคนต่างชื่นชมการเปลี่ยนแปลง และปรบมือให้กับความพยายามของโซอี้และเพื่อนๆ
“พวกคุณสามคนทำงานได้ยอดเยี่ยม” คุณธอป์สัน นายกเทศมนตรีกล่าว “พวกคุณได้แสดงให้เราเห็นว่าความเมตตาสามารถนำชุมชนมารวมกันได้”
โซอี้ยิ้มท่ามกลางเพื่อนๆ “เราแค่อยากจะช่วยเหลือ”
จากวันนั้นเป็นต้นมา คลับแห่งความเมตตายังคงเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่มีใครต้องการความช่วยเหลือ พวกเขาก็เป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้าช่วย ทำให้เห็นว่ากระทำเล็กๆ ของความเมตตาสามารถสร้างการเปลี่ยนแปลงที่กว้างใหญ่ได้ และในลักษณะนี้ พวกเขาไม่เพียงแต่ฟื้นฟูสวน แต่ยังส่งเสริมจิตวิญญาณแห่งความร่วมมือและมิตรภาพในซันนี่วิลล์ที่จะบานสะพรั่งไปอีกหลายปีข้างหน้า