ในทุ่งหญ้าทองคำ ในช่วงเวลาตอนกลางวันที่แสงแดดส่องสว่าง เลโอ สิงโต ผู้เป็นราชาที่ไม่มีใครเทียบได้ของสัตว์ทั้งหลาย ได้เดินไปมา เขาภาคภูมิใจในความแข็งแกร่งของเขา แต่กลับรู้สึกเบื่อหน่ายกับความโดดเดี่ยว เหตุเพราะการปรากฏตัวที่ยิ่งใหญ่ของเขาทำให้แม้แต่หัวใจที่กล้าหาญที่สุดต้องวิ่งหนีไปยังกระท่อมที่ปลอดภัย ดังนั้น เขาจึงพรั่งพรูเดินไปคนเดียว
เลโอคิดว่า “ฉันจะมีมิตรภาพได้อย่างไรในดินแดนที่เงียบสงบนี้?” เพียงตอนนั้น สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นกระต่ายน้อยตัวหนึ่งที่ร้องไห้อย่างเศร้าใจ ซึ่งไม่รู้เลยว่ามีเขาอยู่ใกล้ๆ เขาเข้าไปใกล้ๆ และถามว่า “ทำไมเจ้าถึงร้องไห้? น้อยใจ?”
กระต่ายน้อยตกใจและสั่นอยู่ แต่ก็ตอบว่า “โอ้ ราชา! หมาป่าตัวหนึ่งได้มาเยือนดินแดนของเรา และด้วยเสียงหอนอันโหดร้ายนั้น ทำให้เพื่อนๆ ของเราโดนกินไปหมด ทุกวันเรารอคอยชะตากรรมของเรา สั่นกลัวต่อสายตาหิวโหยของเขา คืนนี้เป็นคิวของเรา และเราจะไม่มีอีกต่อไป”
ต้องการที่จะช่วยเหลือ เลโอกล่าวว่า “อย่ากลัว คืนนี้ฉันจะรอหมาป่าตัวนี้และปกป้องเจ้าและลูกๆ ของเจ้าจากภัยอันตราย” ด้วยหัวใจที่รู้สึกขอบคุณ กระต่ายน้อยกระโดดไปส่งข่าวเกี่ยวกับมิตรภาพและความปลอดภัย
ในคืนเดียวกัน สัตว์ในป่าได้มารวมตัวกันในลานสวย หวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือ ในตอนที่ดวงจันทร์อยู่ที่จุดสูงสุด หมาป่าก็เดินเข้ามา เลโอด้วยความมุ่งมั่นที่เข้มแข็งได้เผชิญหน้ากับสัตว์ชั่วร้าย หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือด เลโอก็เอาชนะสัตว์ที่ฉลาดนั้นได้
สัตว์ทั้งหลายเฉลิมฉลอง และเลโอก็ไม่ได้แค่ชนะในสงคราม แต่ยังได้มิตรภาพที่มีค่าในชีวิต ทุกวันพวกเขาแวะไปเยี่ยมเขา นำความสนุกสนานและมิตรภาพกลับมา ซึ่งทำให้การปกครองของเขาเต็มไปด้วยความสุข
ดังนั้น บทเรียนจากนิทานนี้สอนเราให้รู้ว่าความแข็งแกร่งที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่การแสดงอำนาจ แต่เป็นการกระทำดีที่สร้างสายสัมพันธ์ของมิตรภาพ ช่วยขจัดความเปล่าเปลี่ยวให้หายไปตลอดกาล