ในอาณาจักรสัตว์ ทีมี่เต่าถูกจดจำจากความช้าและมั่นคงของเขา ในขณะที่สัตว์อื่น ๆ วิ่งวุ่นและบินไปมา ทีมี่ใช้เวลาของเขาอย่างเต็มที่ สนุกสนานกับความงดงามของทุ่งหญ้าที่เขาอาศัยอยู่ แม้เขาจะมีนิสัยที่น่าเอ็นดู แต่เขามักจะตกเป็นเหยื่อการหัวเราะเยาะจากเพื่อน ๆ ที่เร็วกว่าเสมอ
“ทำไมเธอช้าจัง ทีมี่?” เบนนี่ กระรอกพูดเย้ยหยันในเช้าวันหนึ่งเมื่อพวกเขาเดินผ่านมา “ถ้าแข่งกันเธอจะตามไม่ทันแน่!”
แต่ทีมี่เพียงแค่ยิ้มและเดินต่อไป โดยรู้ว่าทุกสิ่งมีความสามารถพิเศษของตนเอง เขาสนุกกับกลิ่นของดอกไม้ เสียงใบไม้สั่น และรู้สึกถึงความอบอุ่นของแสงแดดที่ตกกระทบเปลือกของเขา ไม่สนใจคำหยอกล้อของผู้อื่น
วันหนึ่ง ทุ่งหญ้าประสบภัยพิบัติอย่างกระทันหัน พายุร้ายพัดผ่าน ทำให้บ้านของทีมี่ถูกน้ำท่วมและเพื่อน ๆ ของเขาอยู่ในอันตราย เบนนี่ กระรอกพบว่าตัวเองติดอยู่บนต้นไม้กับเพื่อนของเขา คาร์ลี นกพิราบ จึงไม่สามารถหนีจากน้ำที่เพิ่มขึ้นได้
“เราต้องไปที่ที่สูงขึ้น!” คาร์ลีร้องเสียงหลง ฟลัปปีกของเธออย่างร้อนรน
“เงียบ ๆ หน่อย เธอทำเสียงดังเกินไป ฉลามจะได้ยินนะ” เบนนี่กระซิบบอก สายตาของเขากวาดไปรอบ ๆ อย่างหวาดกลัว โชคดีที่ทีมี่เดินผ่านมาในขณะนั้น
โดยไม่ลังเลที่จะพิจารณาความเร็วของขาของเขา เขามองขึ้นไปที่เพื่อน ๆ ในต้นไม้ “ขึ้นบนหลังของฉันเถอะ ฉันจะพาเธอไปที่ปลอดภัย!”
สัตว์บางตัวด้านล่างส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ “เต่าช้านั่นน่ะเหรอ? พวกเขาจะไปถึงที่สูงไม่ได้แน่! การกระโดดลงมาแล้วว่ายน้ำจะทำให้ฉลาดกว่า”
แต่ทีมี่ ผู้มีใจมั่นคง มองขึ้นไปและพูดว่า “เชื่อใจฉันเถอะ”
การเดินอย่างมั่นคงของทีมี่เป็นสิ่งจำเป็นเมื่อสัตว์หลายตัวกระโดดหรือลงไปยังหลังแข็งของเขา หนักแน่นด้วยเม็ดฝนและน้ำที่ไหลเชี่ยว ทีมี่เดินไปยังเนินเขาที่สูงที่สุดในทุ่งหญ้า ที่ที่เพื่อน ๆ ของเขาสามารถกระโดดลงและพบพื้นดินที่มั่นคง
เบนนี่และคาร์ลี กระโดดและบินต่อไป ขณะที่ทีมี่เดินกลับอย่างช้า ๆ แต่ในครั้งนี้เขาได้รับการปรบมือและคำขอบคุณจากสัตว์ทุกตัวที่เขาช่วยเหลือ
“เธอไม่ช้านะ ทีมี่” ปีต้า นกกระจิบพูดเมื่อเธอกลับถึงบ้าน “เธอคือเพื่อนที่แท้จริง”
และทีมี่ได้เรียนรู้ว่าความใจดีนั้นสำคัญ และเขาไม่สนใจสิ่งที่ผู้อื่นอาจจะพูดเกี่ยวกับความช้าของเขา
“จงใจดี จงเดินมั่นคง และเพื่อน ๆ จะติดตามเสมอ” เขาคิดพลางกระพริบตาให้กับผึ้งที่ผ่านมา จริงอยู่ที่ “ช้าแต่มั่นคงชนะการแข่งขัน.”