ครั้งหนึ่งในช่วงพลบค่ำที่ป่าลึกลับ มีหมาป่าชื่อวอลลี่ เขาไม่ใช่หมาป่าธรรมดา เขามีขนฟูใหญ่และดวงตาที่สดใส แต่ที่น่าเศร้าคือสัตว์อื่นๆ ในป่าทั้งหมดคิดว่าเขาน่ากลัว ดังนั้นทุกครั้งที่วอลลี่ปรากฏตัว เพื่อนร่วมป่าของเขาจะวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว วอลลี่รู้สึกเหงามาก เขาต้องการทำเพื่อนและเข้าร่วมเล่นกับพวกเขา
หนึ่งเย็น เมื่อเขานั่งอยู่ใต้ต้นโอ๊กใหญ่และอธิษฐานด้วยหัวใจทั้งหมดว่าหมายจะมีใครสักคนมาเล่นด้วย จู่ๆ ก็มีลูกกระต่ายสีดำ-ขาวตัวเล็กตกลงมาข้างๆ เท้าฟูของเขา ลูกกระต่ายตัวน้อยเริ่มสั่นเหมือนใบไม้
“อย่ากลัวเลย” วอลลี่ใจดีพูดพลางย่อตัวลงไปดมลูกกระต่ายตัวน้อย “ฉันจะไม่ทำร้ายคุณ คุณหลงทางใช่ไหม? คุณอาศัยอยู่ที่ไหน?”
ลูกกระต่ายค่อยๆ ยกหัวขึ้นและมองไปที่หมาป่าตัวใหญ่และน่ากลัวจนพูดแทบไม่ออก
“ฉัน…ฉันอาศัยอยู่ที่ฟาร์มของคุณจอห์น” มันพูดติดๆขัดๆ ขนลุกทั้งตัว
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะพาคุณกลับบ้าน” วอลลี่ตอบอย่างร่าเริง “คุณอาศัยอยู่ที่ไหน?”
“ฉัน…อาศัยอยู่ที่ไหน?” ลูกกระต่ายตื่นเต้นถาม
“ใช่ครับ คุณอาศัยอยู่ที่ไหน?” วอลลี่ถามกลับ “ฉันคิดว่าคุณบอกว่าอาศัยอยู่ที่ฟาร์มของคุณจอห์น?”
“โอ้! ใช่, ใช่” ลูกกระต่ายตอบด้วยความดีใจ “แต่อย่างที่ฉันคิด คุณ…แน่นอนว่าหมาป่าตัวใหญ่แบบคุณไม่อยากเข้าใกล้ฟาร์มของคุณจอห์นหรอก”
“คุณตามฉันมาเถอะ” วอลลี่พูด; และพูดจบนั้น เขาก็เริ่มเดิน ลูกกระต่ายก็ตามไปอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อพวกเขาไปถึงขอบป่าที่ใหญ่ วอลลี่พบว่ามันเริ่มแทบมืดแล้ว และรู้ว่าการไปฟาร์มของคุณจอห์นอาจไกลมาก
“ตอนนี้พันธุ์น้อย” เขาพูด “ทำไมไม่ขึ้นหลังฉันล่ะ? ฉันสามารถพาคุณไปถึงที่นั่นได้เร็วกว่าคุณวิ่งแน่นอน และมันก็ไกลมากด้วย”
วอลลี่เอนหลังลง ลูกกระต่ายตัวน้อยจึงปีนขึ้นไป และในแบบนี้ ทั้งสองเพื่อนใหม่จึงเริ่มเดินทางด้วยกัน ฟาร์มของคุณจอห์นอยู่ไกลออกไปจากกระท่อมที่ลูกกระต่ายใจดีอยู่ และเมื่อพวกเขามาถึง มันกระโดดลงและวิ่งเข้าไปในบ้าน พลิกไปพลิกมาด้วยความดีใจที่ได้พบเพื่อนอีกครั้งและแน่นอนบอกเล่าถึงหมาป่าตัวใหญ่ที่เป็นมิตรที่พามันกลับบ้าน