มันเป็นวันที่สดใส เต็มไปด้วยแสงแดดและเสียงหัวเราะ และซอปฟี่กำลังกระโดดโลดเต้นไปตามทางหลังจากออกจากบ้าน วันนี้รู้สึกพิเศษ เหมือนมีสิ่งที่น่าตื่นเต้นกำลังจะเกิดขึ้น—และโอ้! เธอนั้นพูดถูกจริงๆ!
ทันใดนั้น เธอก็สังเกตเห็นประกายแสงแปลกๆ ในอากาศข้างหน้า มันดูเหมือนกับว่าอากาศเต็มไปด้วยฝุ่นที่ระยิบระยับ ซอปฟี่รู้สึกสนใจ เธอรู้สึกเหมือนมีเชือกที่มองไม่เห็นดึงเธอไปข้างหน้า เมื่อเธอเข้าใกล้ เธอเห็นประตูโค้งเล็กๆ ที่ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์ที่ระยิบระยับในแสงแดดเหมือนดาวน้อยล้านดวง ที่น่าสนใจ เธอเดินเข้าใกล้จน—วูช!—เถาวัลย์เต้นไปรอบตัวเธอและดึงเธอผ่านเข้าไป
ซอปฟี่หมุนไปหมุนมาในพายุสีสันจนเธอลงไปนอนบนสิ่งที่รู้สึกเหมือนป๊อปคอร์นที่นุ่มนิ่ม! อากาศมีกลิ่นหวาน และท้องฟ้าเป็นสีชมพูที่แฟนตาซีพร้อมกับเมฆสีลาเวนเดอร์ลอยผ่านไป ซอปฟี่กระโดดขึ้นยืน ดูไปรอบๆ ด้วยความตื่นตาตื่นใจ
ต่อหน้าเธอคือที่ที่สวยที่สุดและแปลกที่สุดที่เธอเคยเห็น—ปกคลุมไปด้วยขนม! ต้นไม้ที่มีเปลือกช็อกโกแลตมีใบที่ทำจากลูกกวาดเจลลีบีน และแม่น้ำไหลด้วยช็อกโกแลตนม ขณะที่เมฆปล่อยหยดน้ำเลมอนลงไปบนพื้นสดใสและมีสีสันต่างๆ เกล็ดขนมฟูฟ่องเหมือนผีเสื้อ เพิ่มสีสันให้ทั่วทุกที่ ซอปฟี่รู้สึกเหมือนเธอหลุดเข้ามาในฝัน!
“โอ๊ะ! ดูไปข้างหน้าหน่อย!” เสียงดังแปลกประหลาดเรียกเธอ ซอปฟี่มองลงไปพบกับไม้เท้าขนมเล็กๆ ที่มีแขนและขา waving กำปั้นเล็กๆ ขึ้นมา มันเป็นไม้เท้าขนมลายแดงและขาวขนาดเล็กที่ใส่หมวกฟ้าเล็กๆ “เธอเกือบจะเหยียบครอบครัวของฉันหมด!”
“โอ้! ขอโทษนะ!” ซอปฟี่ร้อง ด้วยการถอยกลับอย่างระมัดระวัง “ฉันไม่เห็นเธออยู่ที่นั่น”
“แน่ละ! ใครจะเห็นได้!” เสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นจากพุ่มไม้ ไม้เท้าขนมอีกอัน crawled ออกมาจากที่นั้น อันนี้สีเขียวและมีจุดไอซิ่งเล็กๆ ดูจะไม่พอใจแต่ไม่เจ็บ “เรากำลังมีการรวมตัวของครอบครัวที่ดีอยู่ตอนที่เธอเดินเข้ามา!”
“การรวมตัว? มีสัตว์เลี้ยงอะไรบ้าง?” เสียงแน่นและนุ่มดังขึ้นจากเบื้องหลังซอปฟี่ เธอหันไปเห็นหมีขนมยักษ์ตัวหนึ่งยืนอยู่สูงตรงหน้า มันมีตาที่โหนกและกำลังเคี้ยวขนม หมีขนมซึ่งคิดว่าเป็นขนมยักษ์
“เจม! จูเนียร์ แฮร์ริส เจม!” ไม้เท้าขนมลายแดงและขาวกล่าว “ซอปฟี่ แนะนำให้รู้จักกับครอบครัวขนม ครอบครัวที่อยู่คงอยู่ตลอดไป สมาชิกของพวกเขาสามารถให้ขนมและลูกกวาดสำหรับงานเลี้ยงจำนวนมาก” เขากระพริบตา
“ยินดีที่ได้รู้จัก!” ซอปฟี่กล่าวอย่างสุภาพ
“อย่าลืมเรื่องนั้นทั้งหมด” หมีขนมยักษ์กล่าวพร้อมกับกระพริบตา “ดูสิ เรามีปัญหานิดหน่อย และเธอดูเหมือนคนที่สามารถช่วยแก้มันได้”
ซอปฟี่เป็นเด็กที่เคลื่อนไหวและชอบช่วยอาสา เธอรู้สึกสนใจ “ฉันอยากจะช่วย แต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร”
“ฟังให้ดี” หมีขนมพูดด้วยดวงตาฝันกลาง “เธอเห็นก้อนหินตรงโน้นไหม?” เขาชี้นิ้วเหลืองไปในระยะไกล
ซอปฟี่ขมวดคิ้ว บังคับให้ตัวเองมองไปในภูมิประเทศ แม้แสงของวันจะทำให้มองไปทางนั้นยาก ในที่สุดเธอก็เริ่มมองเห็นก้อนหินสีม่วงซ้อนกันเหมือนภูเขา ความรู้สึกคลื่นไส้เริ่มเกิดขึ้นในท้องของเธอ “ใช่ ฉันเห็นมัน และตอนนี้ที่ฉันมองอย่างใกล้ชิด” เธอรายงาน “ฉันสามารถเห็นรูปทรงอยู่รอบๆ”
“ถูกต้อง!” คุณเจมตอบ “พวกเขาคือสิ่งมีชีวิตที่เปรี้ยว—สัตว์เล็กน่ารังเกียจที่กินขนมจากแผ่นดินของเรา และตอนนี้พวกเขายังพยายามย่อยต้นไม้ หากพวกเขาไม่ถูกหยุดลงเร็วๆ นี้ จะไม่มีอะไรเหลือในวิชันต์ขนมหวานเลย”
“ฉันจะเกลียดมากที่จะไม่มีขนม!” ซอปฟี่ร้อง
“ไม่เพียงแต่เธอ จะมีเด็กๆ ทุกคนในโลกของเธอที่ไม่มีขนม” คุณเจมส่ายหัว
“ฉันจะทำสิ่งใดก็ได้!” ซอปฟี่ร้องอย่างมุ่งมั่น
“งั้นมาเถอะ” ไม้เท้าขนมพูด “ทางนี้!” และเขาวิ่งถอยไปข้างหน้า ขณะที่หมีขนมแน่นหนาเดินตามหลัง ซอปฟี่ตามไป, หัวใจเต้นแรงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
เมื่อไปถึงตีนของก้อนหินสีม่วงใหญ่ ไม้เท้าขนมชี้ไปข้างบนด้วยดวงตาที่ระยิบระยับ (แต่ค่อนข้างเหนื่อย) “เห็นดอกไม้ที่ขึ้นอยู่ตามขอบหินไหม?”
ซอปฟี่มองขึ้นด้วยความสนใจ มีดอกไม้สวยงามเติบโตอยู่ตามซอกหิน “ดอกไม้น่ารักมาก!” เธอร้อง
“ดอกไม้เหล่านี้มีน้ำหอมที่น่าอัศจรรย์ พวกมันดึงดูดเหล่าสิ่งมีชีวิตที่เปรี้ยว ทำให้พวกมันคลานและดมดอกไม้จนตลอดทั้งวัน”
“แต่พวกมันไม่สามารถหนีไปได้เหรอ?” ซอปฟี่ถาม
“นั่นแหละ! ความลับในการปีนป่ายอยู่ที่ดอกไม้ และสิ่งมีชีวิตที่เปรี้ยวจะเมาคลุ้มคลั่งจากกลิ่นดอกไม้จนไม่กลับบ้านเลยจนกว่า พวกมันจะล้มหรือจนกว่าจะมีการพุ่งพาเดินทางไปเต็มไปด้วยกลิ่นหวาน ต้นไม้จึงปลอดภัยดี”
ซอปฟี่รู้สึกผ่อนคลาย แต่ก็คงอยากรู้ “แต่มีปัญหาอะไรตอนนี้?”
“เมื่อคืนนี้ ในพายุที่ร้ายแรงมาก ดอกไม้ที่น่าสงสารนี้สูญเสียกลีบดอกไป ตอนนี้พวกมันถูกกระจัดกระจายอยู่รอบๆ “ เขายกมือไปรอบตัวและซอปฟี่เห็นกลีบดอกไม้ที่สวยงาม scattered เต็มไปหมด “และไม่มีวิธีอื่นที่จะดึงดูดให้” สิ่งมีชีวิตที่เปรี้ยวมาที่เรา” คุณเจมถอนหายใจ
“แต่ทำอะไรสักอย่างไม่ได้เหรอ?” ซอปฟี่ถาม โดยจับก้านของดอกไม้ที่ตก
“ต้องเลือกดอกไม้เหล่านั้นและตั้งให้ถูกที่” ไม้เท้าขนมบอก
“ต้องรอให้แห้งก่อนจึงจะติดที่ได้” เขาเสริม
“แต่,” ซอปฟี่พูดแทรก “นั่นจะใช้เวลานาน!”
“ใช่ ความชื้นมันยาก และต้องแห้งด้วยแสงแดด ทำไม?”
ทันใดนั้นซอปฟี่ก็โดดขึ้น “ให้ฉันจัดการเอง!” และก่อนที่เหล่าผ inhabitants ของขนมจะเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร เธอยึดกิ่งไม้จากต้นไม้และจัดวางรอบๆ ที่หิน กิ่งก้านระยิบระยับ; กลิ่นของดอกไม้หวานเต็มอากาศ จนกระทั่งแม้แต่ซอปฟี่เองเกือบเมาจากกลิ่นนั้น และเหมือนมีเวทมนตร์นั้นเป็นความจริง จะได้รับการตกแต่งและโชยกลิ่นหวานในช่องที่ลึก และไม่นานนักรังสีของแดดได้แห้งสถานที่; ซึ่งเมื่อคุณเจมปวดใจมีความสุขก็จับมือของซอปฟี่จนทุกนิ้วของเธอแตก และเริ่มต้นงานซ่อมดอกไม้ใหม่อีกครั้ง
“ยังมีสิ่งมีชีวิตที่เปรี้ยวแย่ๆ เหลืออยู่ร่วมกันในขนมด้วย และนั่นจะไม่ใช่เรื่องง่าย” เขาพูดยิ้ม
ซอปฟี่ส่ายหัว “แล้วให้ไม่มีใครกล้ากินมันวันนี้!”
“หรือว่าดีกว่า หันดอกไม้นั้นกลับข้าง ก็จะทำให้รสชาติของสมุนไพรเสียไป” และนั่นคือสิ่งที่พวกเขาทำ
ตามที่พระอาทิตย์ตก ดอกไม้ทุกสีแขวนอยู่ทั่วหน้าผา และคุณเจม ด้วยความสุขเสนอซอปฟี่ด้วยถุงขนมเล็กๆ เต็มไปด้วยความหวาน เป็นที่ระลึกถึงวิชันต์ขนมหวาน “และตอนนี้” เขากล่าว ขณะจับมืออีกครั้งและหน่วยขนมล้อมรอบเขา “ตอนนี้สถานที่นี้ถูกบันทึก ให้พยายามรักษาให้ดีในอนาคต!”
ด้วยความเปล่งประกายในดวงตา ซอปฟี่โบกมือให้เพื่อนๆ และยืนอยู่ชั่วขณะข้างก้อนขนมที่นุ่มนิ่มที่สุด คิดว่าเด็กทุกคนในทั่วโลกจะมีความสุขเหมือนที่เธอเคยมีในวันนั้นหากสนใจสิ่งที่เกี่ยวกับวิชันต์ขนมหวาน
ซอปฟี่กระโดดออกไป มีกระเป๋าขนมมหัศจรรย์ในมือ โดยรู้ในใจว่า ความหวานที่แท้จริงไม่ได้มาจากขนมเพียงอย่างเดียว แต่เกิดจากความสุขของการช่วยเหลือผู้อื่นและการให้ความสำคัญกับการผจญภัย