ครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ ในดินแดนที่ไม่ไกลนัก มีเด็กหญิงตัวน้อยที่รักตุ๊กตาของเธอมากกว่าทุกอย่างในโลก ดอลลี่ คือชื่อของเธอ เธอมีผมฟู ตาสีฟ้า ปากที่เปิดและปิดได้ และมีนิ้วมือและนิ้วเท้าหมดทุกนิ้ว เธอเป็นตุ๊กตาที่น่ารักจริงๆ
แต่วันบ่ายแดดจ้าในวันหนึ่ง ขณะที่เด็กหญิงตัวน้อยกำลังเดินออกไปกับคุณแม่ ตุ๊กตาของเธอก็หลุดจากแขนโดยที่ไม่มีใครสังเกต โอ้! ที่รัก! เด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นอยู่ที่ไหนเมื่อฉันรู้ว่าตัวเองหายไป เธอตะโกนว่า “ดอลลี่! ดอลลี่!” ไปทุกที่ แต่คุณแม่ไม่สามารถหยุดเพื่อค้นหาเธอได้ ดังนั้นดอลลี่จึงออกเดินทางตามลำพัง
ไกลมากๆ เธอได้พบเชือกที่มีตุ๊กตา รถไฟ ของเล่นแก้ว และของเล่นอื่นๆ แขวนอยู่ ที่นี่มันช่างสนุกสนานจริงๆ เพราะต้องบอกตามจริง เด็กหญิงตัวน้อยที่เป็นเจ้าของดอลลี่ไม่ได้เล่นกับเธอมากเท่าที่ควร เพราะเธอคิดว่าเธอไม่มีเพื่อนเด็กหญิงมาเยี่ยมมากนัก และเธอไม่มีใครเล่นด้วยนอกจากป้าแก่ที่มีโรคไขข้อและต้องห่มผ้าให้ความอบอุ่นทุกคืนก่อนเข้านอน แต่เธอคิดว่าเธอได้ใส่ใจตุ๊กตาสุดที่รักมากเกินไปจนอาจเบื่อหน่ายไปแล้วในสัปดาห์นั้น ดังนั้นดอลลี่จึงคิดเช่นนั้นในตอนแรก และเธอก็กลัวว่าจะเป็นอย่างนั้นเสมอไป แต่เธอไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอย่างนั้น เพราะคุณจะเห็นในตอนจบของเรื่องราวของเธอ
หากเธอจะไม่ได้พบเด็กหญิงอีกต่อไป เธอไม่มีเหตุผลใดที่จะบ่นเกี่ยวกับเพื่อนใหม่ของเธอบนเกาะของเล่นที่หายไป หรือเกี่ยวกับมิสเตอร์มาริโกลด์ที่พวกเขาเรียกกันสั้นๆ มันช่างน่าหลงใหลและสวยงามมาก ตุ๊กตาที่นี่น่ารักมาก มิสเตอร์โกลด์เฮร์กล่าวว่าเธอเบื่อหน่ายกับสีเขียวและขาวแล้ว และมิสเตอร์เฟิร์น มิสเตอร์ฟอร์นี และมิสเตอร์บราวน์อาย ดูเหมือนจะรวมตัวกันในทำนองร้องไห้ที่เศร้าโศก และถึงแม้ว่าเธอจะรักดอลลี่มาก แต่ในตอนแรก เธอไม่ได้รู้สึกเป็นมิตรกับผู้มาใหม่
ที่นี่มีความบันเทิงที่น่าสนใจทุกประเภท ปาร์ตี้ ปิกนิก การท่องเที่ยว และแม้กระทั่งแลนด์แห่งเฟอรีก็ไม่น่าเบื่อมากนัก พระราชวังของเจ้าชายของเล่นนั้นสะอาดเอี่ยมอ่อง และในวันพุธบ่าย ตุ๊กตาจะมีชุดใหม่และกระโปรงใหม่เสมอ และเธอก็มีชุดเดียวกันสำหรับมิสเตอร์เขียวและขาว เพราะมิเตอร์เขียวและขาวเคยแกล้งดอลลี่บ้าง แต่มิเตอร์เมอรีลี่ก็กลัวแม้แต่จะกระซิบหรือมองเธอ
ดอลลี่และเด็กหญิงตัวน้อยร้องไห้หนักมากในตอนแรก เพราะกลัวว่าพวกเขาจะไม่พบกัน จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเจ้าชายของเล่นพึมพำกับตัวเอง และ随后ของเล่นตัวหนึ่งก็ร้องเพลงเกี่ยวกับการแยกจากกันที่มีเหตุผลดีและอยู่ในที่ที่ดี จนกระทั่งในที่สุดมันก็ถูกแยกออกจากกันโดยสิ้นเชิง