ในฤดูร้อน แม่และลูกสาวตัวน้อยของเธอเดินเล่นในสวนสาธารณะที่สวยงาม พวกเขาคุยกัน พักผ่อน และมีความสุขร่วมกัน จู่ๆ ความสนใจของเด็กหญิงก็ถูกดึงดูดไปที่มดที่กำลังทำงานอย่างขยันขันแข็งขนเมล็ดข้าวโพดที่มีน้ำหนักแต่ละเมล็ดประมาณยี่สิบเท่าของน้ำหนักตัวมด
“แม่,” เธอพูด “ดูเหมือนว่าพวกเขาจะทำงานหนักและแบกรับภาระหนัก: พวกเขาทั้งหมดช่วยกันเก็บข้าวโพดใช่ไหม?”
“ถูกต้องแล้วลูก,” แม่ตอบ “แต่มมีหนึ่งตัว คือ แมลงเต่าที่ไม่เคยช่วยทำงานเลย มันมักจะไม่ได้ข้าวโพดสักเมล็ด”
ในขณะนั้นเอง มันก็มีแมลงเต่าตัวเล็กเดินผ่านมาได้ยินคำถามของเด็กหญิง ดังนั้นเขาจึงหันกลับไปพูดกับแม่ว่า “มันไม่เป็นความจริง: ฉันมักไปที่โกดังข้าวโพดเสมอ แต่เมื่อฉันไปถึง พวกเขาทั้งหมดก็ยืนขึ้นและแสดงให้เห็นถึงภาระของพวกเขา; และเนื่องจากฉันหนักกว่าพวกเขามาก พวกเขาก็พูดกับฉันว่า ‘ไม่มีประโยชน์ที่จะให้คุณแบกอะไรเลย คุณช่วยไม่ได้เมื่อเรามาก่อนญาติๆ พวกมด เจ้าข้าวโพดที่มีคุณค่า!’ และฉันก็เลยไม่ได้อะไรเลย เพราะงานเสร็จเร็วเกินไป!”
“คำแก้ตัวของคุณคือไม่มีหน้าที่ใด ๆ เลยนะ เจ้าผู้ขี้เกียจ,” มดตัวหนึ่งพูดขึ้นทันทีซึ่งไม่ได้เกิดขึ้นโดยบังเอิญอย่างที่ใครบางคนอาจคิด “ความจริงแล้ว มดที่ดีจะทำงานเบาขึ้นโดยการขนของเข้ามาอย่างหนัก และผู้คนไว้ใจได้ อาจจะไม่เกิดขึ้นในวันหนึ่งที่จะข้ามญาติของคุณโดยมีฉันอยู่ ขอให้คุณได้, คุณเด็กหญิงที่น่ารัก.”
“ไปก่อนนะ ป้า,” แมลงเต่าพูด “แต่ฉันยุ่งอยู่!”
“คุณพูดเช่นนั้นนะ หลานชาย,” มดตอบ “การทำงานนั่นแหละ ที่จะต้องทำต่อไปเล็กน้อยและมากมายโดยไม่ใส่ใจ ทำทุกอย่างหมด ดังนั้นพวกคุณจึงไม่จำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือจากญาติอนิจจาต้อง.”
และพวกเขาก็คุยกันและหยอกล้อกันในความสนุกสนานอยู่สักพัก
ทุกครอบครัวที่ดีจะมีวันเฉพาะในการต้อนรับผู้มาเยือน; และหลังจากที่แมลงเต่ากลับไปหาครอบครัวของเขา เขาก็คิดอย่างหนักเกี่ยวกับงานที่อาจจะต้องเกิดขึ้น; เขาไม่สามารถดำเนินการต่อไปในทุ่งข้าวโพดของเขาได้ “ที่นั่น ลุงมด” เขาพูด กับนายชาวนา “ช่วยให้เราต้องทำการงานจากแมลงเต่ากัน”
“งั้นไปข้างหน้าก่อนที่จะเขียน,” มดตัวหนึ่งลุกขึ้นทันทีพร้อมไหล่ของเขาและจะสองใหญ่จากการเคลื่อนไหวในหนังสือ
ด้วยอุปกรณ์ใดจึงสามารถทำให้พวกเขาขยายตัวเองขึ้นได้มากมายอย่างนั้น: หากเป็นตัวของตัวเอง ที่มีเมล็ดในหัวที่เต็มไปด้วยไวน์ขมที่ดื่มหมดแล้ว ชื่อเขาจึงเป็นอย่างนี้โดยการกลายเป็นแน่นอน
ความพยายามของทุกนิทาน ก็คือ อย่างน้อยที่สุดให้คำชมเชยจึงมีคุณค่า.