ในฤดูใบไม้ผลิที่มีแสงแดดจัด สวนเล็กๆ ที่มีความสุขเต็มไปด้วยดอกไม้บานสะพรั่ง ยกหัวขึ้นและโยกไปมาในแสงแดดอ่อนๆ พวกเขาทุกคนยุ่งอยู่กับการพูดคุยกันอย่างมีความสุข และร้องเพลงว่า
“โอ้ เรามีความสุขเพียงใดในสวนที่เบ่งบานของเรา”
แต่พวกเขายังมองไปที่ดวงอาทิตย์ด้วยความหวังที่มีความวิตกกังวล
จากนั้น ดวงอาทิตย์ก็ยิ้มมาที่พวกเขาและกล่าวว่า “โอ้ สวรรค์! ทำไมมันถึงแห้งแล้งเช่นนี้! จะไม่มีฝนเลยหรือ?”
ดอกไม้ที่น่าสงสารมองหน้ากันด้วยความเศร้า ขณะที่ดวงอาทิตย์ถามอีกครั้งว่า “จะไม่มีฝนในสวนที่มีความสุขของเราเลยหรือ? คุณไม่อยากได้สักนิดหรือ?”
แล้วเมฆฤดูร้อนที่มีแสงน้อยลอยผ่านท้องฟ้าและตะโกนว่า “ดูที่ฉันสิ! ฉันไม่ใช่อะไรนอกจากฝน ที่มาเยือนสวนที่มีความสุขของเรา ฉันจะมองลงมาที่คุณ”
“จริงๆ แล้ว ฉันไม่ต้องการคุณเลย” กล่าวโดยดอกไม้ม่วง
“แต่เราต้องการฝนเล็กน้อยเพื่อตัวเราเอง” กล่าวโดยดอกไม้ม่วง “และมันก็จะไม่ทำให้เราทุกข์”
ดอกบัวและดอกสีฟ้าเริ่มร้องเรียกเสียงดังที่สุด “เราต้องการ มัน เราต้องการ มัน, เมฆฤดูร้อนที่รัก ถ้าคุณเป็นแม่ของเรา คุณคงจะให้มันแก่เรา เพราะแม่คือผู้ใจดี”
เมฆตัวน้อยใจดี สงสารเข้าจริงๆ จึงยืนอยู่เฉยๆ และคิด “โอ้! ถ้าฉันสารภาพไป ฉันก็จะเต็มไปด้วยฝน ฉันจะทำยังไงดี? ฉันจะทำยังไงดี?”
จากนั้นสวนพูดว่า “ถ้าคุณให้ฝนแก่เรา เราจะให้คุณน้ำผึ้งเฮเธอร์ไว้กิน”
ถั่วแยกและดอกจิกพูดว่า “ถ้าคุณให้ฝนแก่เรา เราจะให้ชาฉันกิน”
ดวงอาทิตย์กล่าวว่า “ถ้าคุณให้ฝนแก่เรา ฉันจะให้การนอนหลับที่มหัศจรรย์ในทุกคืนและทุกวัน”
ดังนั้น เมฆตัวน้อยจึงให้ฝนเล็กน้อยแก่เรา และตั้งแต่นั้นมา มันไม่เคยต้องการอะไรนอกจากน้ำผึ้งที่จะอยู่บนนี้ ทุกดอกไม้ในสวนที่มีความสุขได้รับฝนเล็กน้อย และพวกเขาได้ยกหัวขึ้นและร้องเพลงว่า
“โอ้ เรามีความสุขเพียงใดในสวนที่เบ่งบานของเรา”
ตั้งแต่นั้นมาจนถึงตอนนี้ ดอกไม้ในสวนก็มีฝนเมื่อพวกเขาต้องการ อย่างไรก็ดี เป็นความจริงว่าลูกๆ ของครอบครัวถั่วยังคงร้องขอเกินกว่าที่จะปลอดภัยที่จะรับได้ ทำให้พวกเขาไม่เติบโตได้สูงเท่าที่ควร พวกเขามักจะกระซิบเพลงให้กับทุกเมฆฤดูร้อนที่ผ่านพวกเขา
“โปรด เมฆที่รัก ให้ฝนตกในสวนของเรา”
“โอ้” ดอกไม้อื่นๆ กล่าว “ไม่มากเกินไปนะ ไม่อย่างนั้นเราจะมีแอ่งน้ำที่ต้องแช่แข็ง”