กาลครั้งหนึ่ง ณ ป่าแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยเสียงกระซิบของใบไม้และลมที่อ่อนโยน มีการรอกตัวน้อยชื่อแซมมี่ แซมมี่เป็นกระรอกตัวเล็กสีน้ำตาลที่มีหางฟูฟ่องซึ่งมักจะสั่นไปมาด้วยความตื่นเต้น แต่แซมมี่มีปัญหานิดหน่อย เขาโลภมากเกินไปหน่อย
เมื่อฤดูใบไม้ร่วงมาถึง วันเวลาสั้นลงและอากาศเริ่มเย็นขึ้น แซมมี่เห็นว่าป่าเต็มไปด้วยเกาลัด! มันตกลงมาจากต้นไม้เหมือนกับฝนจากธรรมชาติ หัวใจของแซมมี่เต้นแรงเมื่อเห็นเกาลัดอร่อย ๆ มากมาย “โอ้! ฉันต้องเก็บมันทั้งหมด!” เขาคิด โต๊ะจมูกเล็กๆ ของเขาเริ่มสั่นด้วยความดีใจ
ดังนั้นเขาจึงวิ่งไปทั่วพื้นป่า ใช้กร้านเล็ก ๆ ของเขาขนเกาลัด เขาซ่อนมันไว้ในรังที่พิเศษในต้นไม้ใหญ่ที่หนาแน่น ดันและบีบจนรังเต็มล้น ก่อนนอนในทุกวัน เขาจะวิ่งไปที่ต้นไม้ ทำให้แน่ใจว่าไม่มีใครมาขโมยเกาลัดอันมีค่าของเขา เพื่อน ๆ ของเขา ปีเตอร์ นกบลูเจย์ และฟิโอนา หนูท field มาหาเขาและกล่าวว่า “แซมมี่! มาร่วมแบ่งปันเกาลัดเหล่านี้เถอะ ฤดูหนาวกำลังจะมาถึงแล้ว เราทุกคนจะหิว”
“มีไม่พอสำหรับทุกคนเหรอ?” แซมมี่ตอบ ขณะนั้นหางของเขาสั่น “ไปหาที่ของพวกคุณเองเถอะ!”
วันกลายเป็นสัปดาห์ และไม่นาน ฤดูหนาวที่หนาวจัดห่อหุ้มป่าไว้ในผ้าห่มสีขาว แซมมี่มองออกไปจากรังของเขาและเห็นเพื่อน ๆ ของเขาเดินไปมา มองหาขนม แต่เขากลับไม่รู้สึกสงสาร “ฉันมีอาหารเพียงพอ! ทำไมฉันต้องแบ่งปันด้วย?” เขาอิ่มใจและนั่งอยู่ในรังแสนสบายของเขา
เช้าวันหนึ่งที่มีหมอกเย็น แซมมี่ตื่นขึ้นด้วยความหิวในท้อง เขาวิ่งไปยังซ่อนเกาลัดของเขาอย่างกระตือรือร้น ก่อนที่จะพบว่า ในความหวาดกลัวของเขา กระรอกตัวใหญ่ขนฟูชื่อแม็กซ์ได้ค้นพบที่ซ่อนของเขา! แซมมี่ยุ่งอยู่กับการเฝ้าระวังเพื่อนของเขาจนไม่ทันสังเกตว่าแม็กซ์แอบมาหาเขา แม็กซ์เก็บเกาลัดทั้งหมดไปอย่างรวดเร็วแล้วกระโดดหนีไป
“เกาลัดของฉัน!” แซมมี่ร้องออกมา วิ่งออกไปข้างนอก “โอ้ ฉันเหลือเกาลัดไม่ได้เลย! โอ้! โชคร้าย! โอ้!” เขาคร่ำครวญแล้วนั่งอยู่บนกิ่งไม้ มองดูโลกสีขาวด้านล่าง ท้องของเขาร้องอีกครั้ง แต่นี่ไม่ใช่เสียงแห่งความตื่นเต้น แต่มันส่งเสียงคร่ำครวญด้วยความหิว
หลายวันผ่านไป แซมมี่รู้สึกลงเอยมาก เพื่อน ๆ ของเขาได้พบอาหารเพียงพอที่จะมีชีวิตอยู่ แต่เขากลับโดดเดี่ยว ในที่สุดในช่วงบ่ายที่มีแดดเมื่อแซมมี่รู้สึกกล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับเพื่อน เขาจึงไปหาปีเตอร์และฟิโอนา
“พวกคุณจะแบ่งปันอาหารบางส่วนกับฉันไหม เพื่อนรัก?” แซมมี่ถามด้วยดวงตาที่ใหญ่มองเศร้า
“อ๋อ! แน่นอน แซมมี่!” ปีเตอร์ตอบด้วยเสียงดัง
“ใช่!” ฟิโอนากระซิบ “เอาครึ่งจากสิ่งที่ฉันเก็บมาเถอะ”
ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดนั่งอยู่ร่วมกันใต้แสงแดดอุ่นของฤดูหนาว แบ่งปันอาหารและเสียงหัวเราะ แซมมี่เรียนรู้ว่าการแบ่งปันกับเพื่อนนั้นดีกว่าการโลภมากมาย
และหลังจากเหตุการณ์นั้น ทุกฤดูใบไม้ร่วง เขาจะเก็บเกาลัดให้เพียงพอสำหรับตัวเองและเพื่อน ๆ ด้วย
จากวันนั้นเป็นต้นไป สัตว์ต่าง ๆ ในป่าได้แบ่งปันอาหารและมีงานเลี้ยงที่สนุกสนานในฤดูหนาว และพวกเขาพบว่านั้นคือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด
ดังนั้น เพื่อนน้อยของฉัน มันดีกว่าที่จะแบ่งปันมากกว่าการติดเกาะ ถ้าคุณเติมเต็มหัวใจและมือของคุณด้วยความใจดีและการให้ คุณจะพบเพื่อนอยู่รอบตัวคุณเสมอเมื่อคุณต้องการความช่วยเหลือ