ในร้านเบเกอรี่น่ารักแห่งหนึ่ง บิลลี่หมีเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความหวังบนใบหน้าขนฟูของเขา เป็นบ่ายที่สดใส และกลิ่นของคุกกี้อบใหม่ลอยฟุ้งในอากาศ ท้องน้อยของเขาหัวเราะครืดๆ ตอบสนอง
“นายต้องการอะไร?” เดซีเป็ดถาม ขณะที่เธอขยุกขยิกกินคุกกี้น้ำตาลอยู่
“ฉันหวังว่าจะได้พบคุกกี้สักชิ้น” บิลลี่กล่าว แล้วมองไปที่ชั้นวางอย่างมีความฝัน “คุกกี้ที่อยู่ตรงนั้นดูอร่อยมาก”
เดซีตามมองตามที่บิลลี่จ้องไปแล้วทำหน้าเหยเก “แต่พวกมันสูงเกินไปสำหรับนาย นายอาจจะล้มได้ถ้าไปเอามา”
บิลลี่ถอนหายใจ มองที่คุกกี้ “นายพูดถูก แต่พวกมันดูอร่อยจริงๆ”
เดซีมีความคิด “บิลลี่ นายยกฉันขึ้นไปบนไหล่ของนาย จากนั้นฉันจะเอื้อมหาคุกกี้ ด้วยการทำงานเป็นทีม เราจะได้คุกกี้ตามที่ต้องการ!”
“ความคิดดีมาก!” บิลลี่ปิดปากตะโกนอย่างตื่นเต้น เขาวางเดซีอย่างระมัดระวังบนไหล่ของเขา แต่รู้สึกสั่นคลอนเล็กน้อย
“ต้องมั่นคงนะ” เดซีเรียก “แค่ไม่ต้องขยับมาก”
บิลลี่ไม่ต้องการเคลื่อนไหวกระทันหันที่จะทำให้เดซีเสียสมดุล ดังนั้นเขาจึงยืนนิ่ง
“บิลลี่ ช่วยหยิบไม้กวาดนั้นให้หน่อยได้ไหม?” เดซีชี้ปีกไปที่ไม้กวาด “เราจะใช้มันดันคุกกี้ลงมาจากชั้น”
“คิดได้ดีมาก!” บิลลี่ตอบแล้วเอนตัวไปหยิบไม้กวาด เขายกมันขึ้นไปให้เดซี ซึ่งแตะชั้นด้วยด้ามไม้กวาดเบาๆ
ทีละชิ้น คุกกี้ก็ล่วงลงมาสู่ตะกร้าใหญ่ที่บิลลี่ถืออยู่
“อร่อย!” เดซีร้องอย่างมีความสุข ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น
“ดูคุกกี้ทั้งหมดนี้สิ! มันได้ผล!” บิลลี่หัวเราะ ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
เดซีโดดลงมา และพวกเขาทั้งคู่แชร์คุกกี้ชิ้นหนึ่ง “ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณการทำงานเป็นทีมของเรา” เธอพูดระหว่างคำกัด
“ใช่ เพื่อนช่วยเพื่อนสามารถทำอะไรก็ได้” บิลลี่เห็นด้วย ขณะที่เขากัดคุกกี้อย่างมีความสุข
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่บิลลี่ต้องการคุกกี้ เขาจะพูดว่า “มาเป็นทีมกันเถอะ!” และการผจญภัยของพวกเขาก็ยังคงดำเนินต่อไป ทั้งหมดก็มีคุกกี้อร่อยที่เป็นสัญลักษณ์ของมิตรภาพของพวกเขา