ในท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ที่ซึ่งผืนฟ้าสีฟ้าสดใสปะทะกับอาณาจักรแห่งความฝันและจินตนาการ มีอาณาจักรน่าหลงใหลที่เรียกว่าอาณาจักรบนฟ้า ไม่มีประเทศใดจะสามารถโอ้อวดภูมิทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้ ที่ซึ่งเมฆฟูฟ่องเต้นระบำอย่างอิสระ เหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่มีชีวิตชีวา ในหมู่เมฆเหล่านั้น มีเมฆที่แปลกตาหนึ่งชื่อกิลเบิร์ต เป็นที่รู้จักไปทั่วสำหรับผ้าทอสีสันที่หลากหลาย—ลาเวนเดอร์ เขียว กุหลาบ น้ำเงิน และทอง ทำให้เขากลายเป็นที่สะดุดตาในท้องฟ้าของอำเภอใต้
ในวันแดดใสที่น่าหลงใหลนี้ แสงแดดเล่นสนุกบนผืนดิน และอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของความสุข กิลเบิร์ตออกไปเพื่อเพลิดเพลินกับธรรมชาติ เขาได้ยินบทสนทนาของเมฆที่มีสีสันสดใสและได้ยินเมฆพายุที่หยิ่งยโสประกาศว่า “วันนี้ฉันจะให้พวกเขาเห็นว่าใครคือหัวหน้าของอาณาจักรบนฟ้า! ไม่มีพลังใดเหมือนกับของฉัน” เสียงของเขากังวานไปทั่วอย่างน่าหวาดหวั่นขณะเขากำลังมุ่งหน้าสู่ดินแดนทางใต้ เมฆทั้งหลายสั่นสะท้านและรวมตัวกันใกล้ขึ้นเมื่อกิลเบิร์ตเข้าใกล้
“มีปัญหาอะไรเหรอ?” กิลเบิร์ตถาม
“นายไม่สามารถได้ยินเหรอ?” เมฆหิมะสีขาวที่เคยเป็นเมฆฤดูร้อนที่สวยงาม แต่ความงามของเขาตอนนี้ถูกซ่อนอยู่ตอบ “เขากำลังจะไปสู้—โจมตีดินแดนทางใต้—จะกลายเป็นเจ้าแห่งท้องฟ้าทั้งหมด!”
“แต่ฉันจะทำอะไรได้? ฉันเป็นแค่สิ่งเล็กๆ ที่ไม่เป็นอันตรายเท่านั้น” กิลเบิร์ตร้องออกมา
“อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ไม่เป็นอันตรายขนาดนั้น” รังสีของดวงอาทิตย์สีทองกล่าว ก่อนที่จะบินลงมาและโอบล้อมเขาอย่างขี้เล่น “นายต้องหยุดเมฆพายุนี้”
“ทำอย่างไร?” กิลเบิร์ตถามอย่างงงงวย
“จัดระเบียบทุกคนที่นายสามารถหาได้ ไล่เขา ดุด่าเขา ทำทุกอย่างเพื่อหยุดเขา จากนั้นนายจะต้องเป็นหัวหน้าของอาณาจักรบนฟ้าในแบบของนาย” รังสีแดดกระซิบ และมันก็หายไปในทันที
เมฆพายุอยู่ห่างออกไปแล้ว กำลังสร้างเงาลึกเหนือดินแดนทางใต้ กิลเบิร์ตรวบรวมความกล้า ทิ้งเพื่อนที่อ่อนโยนของเขา และลอยเข้าสู่บริเวณที่มืดมนอย่างกล้าหาญ ทีละคนเขาสร้างทีม โดยมุ่งเน้นไปที่เหล่าเมฆที่ดุร้ายและโกรธเกรี้ยวก่อนที่จะนำความกลมเกลียวกลับสู่จิตวิญญาณที่อ่อนโยนกว่า เมฆหลายพันตัวตามหลังกิลเบิร์ตผู้นำที่กล้าหาญของพวกเขาอย่างมั่นคง
“มากรุกรับ!” กิลเบิร์ตร้อง “เรามาดูกันว่าเราจะได้อะไรจากอำนาจ แรงและจำนวน!” และเหมือนกับคลื่นสีขาวที่เปล่งประกาย เมฆก็เคลื่อนไหวไปสู่ศัตรู
เมฆพายุได้ยินเสียงเข้าใกล้ของพวกเขาและมองไปที่พวกเขาอย่างมืดมน “พวกคุณคิดว่าอะไร?” เขาตะโกน “พวกเขาจะไม่กล้ามาที่นี่หรอกใช่ไหม?” จากนั้นยกเสียงของเขาขึ้นและตะโกนว่า “พวกคุณต้องการอะไร?”
“เราต้องการรู้ว่าใครคือหัวหน้าในอาณาจักรบนฟ้า!” กิลเบิร์ตตอบอย่างกล้าหาญ
“พูดให้ชัดเจนหน่อย” เมฆพายุคำราม “นายไม่ได้ยินหรือ? นี่คือเสียงของเด็กน้อย”
“ฉันไม่มีเจตนาจะดูถูก” กิลเบิร์ตกล่าวอย่างอับอาย “แต่ฉันต้องการที่จะบินรอบๆ นาย ตอบคำถามของนาย และพูดคุยกันอย่างสบาย”
เมฆพายุหัวเราะเยาะ “เจ้าผู้เยาว์พวกนี้เริ่มทำการบ้านได้ดีกว่าเร็วๆ นี้ให้ได้ และฉันจะพยายามบอกให้กัปตันที่หน้าซีดของพวกนายสองสามคำ” เขากลดเสียง
กิลเบิร์ตทำหน้าโกรธ “นายเข้าใจผิด ถ้านายคิดว่าเรามาที่นี่เพื่อความบันเทิงของนาย” เขากล่าว “ตอนนี้เจ้ามิได้ไปยังตำแหน่งของนาย” และเขาชี้ไปทางเหนือที่ห่างไกล
“นี่เป็นเรื่องตลกดีนะ” เมฆพายุเยาะ “วันนี้ฉันวางแผนจะไปเยี่ยมปลา飞!”
“เราจะไม่ปฏิเสธสิทธิ์ของนายในการเยี่ยมพวกเขา!” กิลเบิร์ตตอบ “แต่ฉันยืนยันว่าจะต้องอยู่เหนือโซนอุณหภูมิเย็นและกลาง ถ้านายไม่ต้องการทิ้งร่องรอยของกรงเล็บไว้”
เมื่อเห็นความเยือกเย็นของกิลเบิร์ตและได้ยินความกล้าหาญของเขา พวกเมฆอื่น ๆ ก็กล้าแสดงความกล้าและสร้างเสียงฟ้าผ่าเสียงดังตอบโต้เมฆพายุ
“ทหารที่น่าสงสาร!” เขากล่าวอย่างเหยียดหยาม “ฉันขอแนะนำให้ผู้บัญชาการเหล่านั้นดูว่าพวกเขามีจำนวนมากเพียงใด” แล้วหันไปหากิลเบิร์ต “พวกคุณมีจำนวนเท่าไหร่สำหรับการพูดคุยสนุกสนานนี้?”
“นายไม่ต้องกังวลในข้อนี้เพราะนายจะสูญเสียการนับในเร็วๆ นี้” กิลเบิร์ตตอบกลับ
“จำนวน! จำนวน!” เมฆพายุตะโกน “พวกเขาจะมีน้ำหนักอะไรเมื่อเทียบกับอำนาจ?”
“พวกเขาจะบอกในไม่ช้าว่าถ้านายเร่งรีบเข้าถึงขีดสุด” กิลเบิร์ตตอบ “แต่จนกว่าจะถึงเวลานั้น กรุณาทำตามคำสั่ง”
ทันใดนั้น เมฆพายุโกรธจัด วิญญาณดุร้ายฉีกออกจากผนึกของเมฆคูมูลนิมบัส ทำให้มันพุ่งไปทั่ว นำความมืดมิดมาทับถมความสว่างของดวงอาทิตย์ ขจัดความลึกของสีฟ้า—ทั้งหมดกลายเป็นทะเลสีเทาที่โกรธเกรี้ยว เต็มไปด้วยสายฟ้าและไฟ
“ตอนนี้! ตอนนี้! ตอนนี้! กิลเบิร์ต! กิลเบิร์ต!” เหล่าทหารของเขาร้อง “เราสามารถบดขยี้เขาได้ เราสามารถทำลายเขาได้! ทำไมไม่โจมตี?”
“ดีที่สุดคือต้องใจเย็น” เขาตะโกนเสียงดัง พลางโอบพวกเขาด้วยปีกอ่อนนุ่มของเขา “ต้องมั่นคง! ต้องมั่นคง! ปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพัง; เขาจะควบคุมและรวบรวมทหารที่กล้าหาญของเรา! ไป! ไป! ทหารกล้าหาญ; ตอนนี้ทำแบบดั้งเดิมกันสักหน่อย ดีมาก!” และเขาก็บินวนซ้ายและขวาอย่างเหมือนกับรังสีของดวงอาทิตย์
“ตอนนี้!” กิลเบิร์ตพูดขึ้นอย่างกระทันหัน “ตอนนี้เราได้คุ้นเคยกับสายฟ้าของเขาแล้ว เรามาลองทำการพัฒนารูปแบบกันต่อหน้าเขากัน”
ด้วยเสียงดังของเมฆพึมพำและสายฟ้าที่สร้างความแรงที่สุด เมฆพายุก็ลดระดับลงหลายร้อยไมล์ กำลังพยายามทุกวิถีทางที่จะหยุดพวกเขา แต่กิลเบิร์ตหลบได้อย่างชาญฉลาด จึงยังคงอยู่ที่หัวของกองทัพ
“ฮ่าฮ่า! เมฆ!” เมฆพายุตะโกน “กองทัพของนายทำได้ดีจริงๆ พวกเขาดูมีความกระตือรือร้น แต่เสียดายที่พวกเขาไม่รู้จักผู้บัญชาการที่ดีกว่านี้”
“พวกเขาปฏิบัติตนด้วยความสมัครใจ เข้าใจฉันนะเหมือนที่นายควรทำ และไม่ได้ถูกบังคับแต่ประการใด” กิลเบิร์ตตอบอย่างภาคภูมิใจ ขึ้นไปบนฟ้าอย่างช้าๆ “อาจจะนายอยากรู้ว่าเรามีกี่คน?”
“ไม่ยาก” เมฆพายุเยาะเย้ย “เพราะผู้บัญชาการที่ทำงานหนักทำให้ทหารภูมิใจ”
แต่ก่อนที่กิลเบิร์ตจะตอบ เมฆพายุที่โกรธจัด คล้ายผู้ที่ดุร้าย ลากเอาสีสันออกไปด้วยลมที่เฉียบขาด กองทัพสูญเสียความกล้าหาญและแทบจะมองหน้ากันไม่ได้
“ให้กำลังใจพวกเขา” กิลเบิร์ตตะโกน “นั่นคือเมฆสีเทาเคลื่อนที่อยู่ที่ขอบฟ้า? อาจจะเป็นหมอกจากภูเขาทางใต้?”
“มันคือศูนย์กลางแรงโน้มถ่วงของฉัน!” เมฆจิมโครา ที่นอนราบเพราะความกล้าหาญกล่าว “เขามาช่วยแล้ว”
“พร้อมทำการแล้ว!” อื่นๆ ร้องพร้อมกัน และในขณะนั้นทั้งกลุ่มก็โอบกอดกิลเบิร์ตด้วยความรักอันอบอุ่น
จากนั้นเขาจึงนำแผ่นหนังจากพื้นที่เย็นของท้องฟ้ามา รวบรวมขนดิบและผ้าฝ้าย และลูกโป่งแผ่นผ้าหลายใบ เหล่านี้ถูกผูกอย่างแน่นหนาด้วยเชือกไหมจนกลายเป็นผิวเรียบขนาดใหญ่ที่ปกคลุมด้วยแจ็คเก็ตฝ้ายอื่นๆ ที่ถูกจับยึดอย่างแน่นหนาด้วยตะปูเหล็กและก่อให้เกิดแขนรอบปาก เมฆกิลเบิร์ตดึงปากใหญ่เหมือนริมฝีปาก ขณะที่จิมโคราตะโกนว่า “ไป!”
“ไป!” กิลเบิร์ตตะโกน “รีบเถอะ! นี่คือการยิงสนั่นของกระสุน!”
เมฆพายุเตรียมตัวที่จะตีธงวิเศษที่ส่องแสงและลอยขึ้น
“กระสุนลูกที่สองและเจ้าหน้าที่! ตอนนี้จากทิศใต้ ตะวันตกและตะวันออก รีบมารวมตัวกันใต้ผ้าห่มสีดอกกุหลาบ ตอนนี้ให้ปีกสุดท้ายของความปรารถนากับกิลเบิร์ต เขาจะไปโดยไม่มีความแน่นอน แต่จงระวัง ฝนหลังฟ้าฟาด!”
ผู้คนบนฟ้าทุกคนไม่เคยมีความรู้สึกหรือความหยาบคายที่จะซ่อนความผิดปกติที่โชคร้ายของมะกรูด ประทีบ อบเชยและส้ม เมฆนี้เหมือนหน้าปกทองเบา ๆ ที่นำเสนอการค้นหาของพวกเขา เมฆพายุตะโกนที่ระยะทางต่าง ๆ ในเสียงที่แปลกประหลาดเหมือนกับรถไฟที่ใกล้จะหยุดนิ่ง แต่เขายังคงสามารถอยู่รอดในแนวดิ่งอย่างมหัศจรรย์ หนึ่งข้างและอีกข้างหน้าอย่างวุ่นวาย บางครั้งเขาก็จะหมุนอย่างขี้เกียจในลักษณะการแกว่งอากาศ โดยเต็มไปด้วยความเหวี่ยงที่เลวร้าย!
“เรากำลังเดือด!” กิลเบิร์ตตะโกน ขยับหางของเขาไปยังมวลครีมและผลเบอร์รี่ขาวอย่างละเอียด เพื่อพวกเขาจะอยู่ด้วยกันได้ไม่เตะฝุ่นหายไป หล่อเลี้ยงด้วยไม้ถุนอัดแรงมากพอ ที่พูดพล่ามอยู่เหนือล้อไอเยือก! ช้อนที่เต็มเปี่ยมประทับลงไปในอู่ทรายก็ถูกดึงออก อันตรายต้องการอย่างมากเกินกว่าที่พวกเขาจะไม่เป็นโชคดีด้วย!
“นายอยากรู้ไหมว่าพวกเขายังดื่มอยู่ไหม? นายได้ทำลายตัวเองเพราะพวกเขาไม่สามารถได้ แต่เนื้อสัตว์นั้นดี ฉันก็ไม่ควรรู้สึกกลัวโดยเฉพาะกับการกักขังขายในหกสัปดาห์ มันทำให้เรามีโอกาสพักผ่อนบ้าง บางสิ่งที่บ้าคลั่งในการทำลายทุกสิ่งที่อยู่ข้างหน้าเราในทางน้ำที่แออัด กลับมาอีกครั้ง—ไม่เสียหาย หลังแขลงเกิดหนอนปีนเขา ธนาคารที่ต่ำ บางทีโฆษณาเร็วๆ นี้จะกลายเป็นน้ำ?
และกิลเบิร์ตก็บินไปทางซ้ายและขวา แสงและเงา—เด็กที่ใจกว้างท่ามกลางเมฆที่มีน้ำหนักลึก ลงไปเพื่อรับควันเห็ดที่ดูระลอกคลื่นหลายสี
“เราจะตีปลา飞 ในเวลานี้?” กิลเบิร์ตพูด “เป็นหนังสือทั้งหมด! มันเปลี่ยนกลยุทธ์การทัพอย่างมาก!”
จากนั้นพวกเขาทำการเตรียมพื้นดินที่แน่นหนาของเนื้อแดงสับ น้ำซุปที่ทำจากปลาแตกด้วยผักคลุมทับ พื้นที่ยิ่งใหญ่สีเทาที่แสดงให้เห็น เหนือสายฝนที่เย็น อากาศเย็นวกวนไปยังเส้นใยบางๆ
“สดชื่นไปสำหรับเมฆที่ไร้ค่าเท่าที่ว่าเมื่อวานจึงบางกว้างหน่อยสำหรับสุภาพบุรุษเราในสวนของมะกอก”
และกิลเบิร์ตก็ส่งไป สัมผัสกับรายละเอียดบอบบางจึงต้องมองข้ามได้บรรจุในคอมพิวเตอร์ที่ให้การ ช่วงใจที่น่าเหลือเชื่อ
“เขาคือเมฆตัวน้อยที่น่าสงสารถูกเราหยอกล้อ ถ้าเขาอยากมีลูกสุนัขต่างแดนสามตัว!”
ไม่มีใครคาดเดาได้ว่ากระดึงไฟที่ไม่ช่วยเหลือที่ลอยอยู่ข้างหลังเขาก็คือทหารของเขา! พวกเขาเข้าใจถึงความสำคัญของขนนกชี้ไป! ศัตรูที่กำลังหายไปหลังจากหายไปโดยพื้น ผีเกลี้ยงเกลาเกาหลีเซกไซญี่ปุ่นกะเกณฑ์หลายต่อหลายครั้ง!
จากนั้นตัวเต่าทั้งหลายที่อยู่ในยามอันดีรายนี้หลับไปอย่างเงียบๆ เพราะต้องการดื่มสายฟ้าและเสียงฟ้าผ่า!
แต่ที่ทุกช่วงเวลาถูกจู่โจมโดยเครื่องบินรบอย่างไร้การระเบิด ทหารน้อยแทบลับรอดไว้ไม่พอ ลอยหลงไปกับเสียงเจ็บล้านตัวทันที ท้าวล่องหนช่วยตัวเองรอท่าอยู่!
“เราต้องไป” กิลเบิร์ตกล่าว “ไม่ว่าเราจะมีค่าแค่หยอดน้ำ!”
และจำนวนมากก็ยืนกรานอย่างชัดเจน ที่เรียบหน้าต่างลมหน้า ทำให้เรือไม้ได้รอการเดินทางไปทั่ว!
“แสดงให้พวกเขาเห็น” กิลเบิร์ตแนะนำ ดิทราคาเราบนทั้งหมดสีดำ อากาศที่เนิบนาบมีอุณหภูมิแต่ไม่อั้น!”