กาลครั้งหนึ่งในลมอบอุ่นของซาบานนา มีราชสีห์ตัวหนึ่งชื่อว่า ลีโอ แต่ลีโอไม่ใช่ราชสีห์ธรรมดา เขาเป็นจิตใจอ่อนโยนที่รักทุกสิ่งมีชีวิต ขณะที่พ่อของเขาซึ่งเป็นราชสีห์ผู้สูงวัยเดินผ่านดินแดนด้วยเสียงคำรามดังก้องที่ทำให้สัตว์ทุกตัวรู้สึกหวาดกลัว ลีโอเพียงแค่ต้องการเป็นเพื่อนกับพวกเขาทุกคน
วันหนึ่ง ลีโอขนาดเล็กเดินเข้าไปหากบที่ชาญฉลาด ซึ่งค่อยๆ แง้มกระดองแข็งของเขาออกมาพร้อมดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “คุณกบครับ” เขาถาม “ผมจะทำอย่างไรให้เป็นเหมือนราชสีห์ผู้ยิ่งใหญ่?”
กบไตร่ตรองอยู่สักครู่ แล้วตอบว่า “อาจจะลองเดินในแบบของราชสีห์ คุณต้องคำรามและกระโจนและทำให้สัตว์ทุกตัวหวาดกลัว”
ด้วยหัวใจที่มุ่งมั่น ลีโอจึงฝึกซ้อมในทุกๆ เย็น พยายามเลียนแบบนิสัยที่น่ากลัวของพ่อ เขาลอบเข้าไปในหญ้าสูง กระโจนใส่กระต่ายที่ไม่ทันตั้งตัว แต่พวกมันกลับรู้ว่าสัญญาณของหางที่แกว่งไปมานั้นไม่ใช่สัญญาณของอันตราย แต่คือคำเชิญชวนให้เล่นสนุก เขาเข้าไปหายีราฟที่แค่ย่อตัวลงมาเช็ดแก้มของเขากับแก้มของเธอ และช้างที่ให้เขาสายน้ำเบาๆ ขณะบอกว่า “นี่คือราชสีห์ที่สนุกที่สุดที่ฉันเคยเจอ” ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน ลีโอก็ไม่สามารถทำให้ใครกลัวได้
รู้สึกหงุดหงิดแต่ไม่ยอมแพ้ ลีโอตัดสินใจปีนขึ้นไปยังภูเขาที่สูงที่สุดใกล้ๆ ที่ที่มีลมเย็นพัดผ่านมา เขาอ้าปากหายใจลึก ทำให้หน้าอกของเขาเต็มไปด้วยความกล้า และด้วยความพยายามอย่างมาก เขาได้คำรามเสียงดังที่สะท้อนไปทั่วพื้นที่ สัตว์รอบๆ ต่างหยุดชะงัก ประหลาดใจกับเสียงนั้น ลิงหยุดส่งเสียงนกที่บินอยู่หยุดชั่วขณะ และแม้แต่เก้งที่ว่องไวก็โน้มศีรษะลง ฟังอย่างตั้งใจ
เมื่อพอใจ ลีโอจึงเริ่มลงจากภูเขา ขณะที่เขากำลังเดินลง เขาได้พบกลุ่มสัตว์ที่อยู่ที่ฐานของภูเขาที่มารวมตัวกันอย่างตกใจจากเสียงคำรามที่มีพลังของเขา พบกับกระต่ายน้อยที่คลำออกมาจากพุ่มไม้ พร้อมทำเสียงร้องไห้ด้วยเท้าที่มีเลือดไหล เขาหลงเข้าไปในหนามอันโหดร้าย
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!” สัตว์ตัวเล็กๆ ร้องขอ
ลีโอหันกลับขึ้นไปที่ภูเขา คิดถึงเหตุการณ์ที่น่ากลัวครั้งก่อนและสงสัยว่าควรจะทำตามวิถีของราชาหรือไม่ แต่เมื่อเขามองลงไปที่กระต่ายที่น่าสงสาร เขานึกได้ดีกว่า ไม่ต้องเสียเวลาเขานั่งลงและเลียเท้าของกระต่ายอย่างนุ่มนวลและมีน้ำใจด้วยลิ้นอุ่นๆ ของเขา และดูเถิด! การสัมผัสที่อ่อนโยนของลิ้นของเขาได้ชำระหนามคมที่ทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างน่าสังเวช ใช้เวลาไม่นานกระต่ายน้อยก็เริ่มกระโดดอย่างมีความสุข
“โอ้ ขอบคุณมาก!” เขาร้อง “คุณคือราชาของสัตว์จริงๆ แม้ตอนนี้คุณก็ได้ประหยัดความทุกข์จากใจดีของคุณ”
การแสดงออกถึงความเมตตานี้มีผลที่ลึกซึ้งต่อสัตว์รอบข้าง พวกมันเข้ามาหาลีโออย่างระมัดระวังทีละตัว เพื่อตอบแทนความขอบคุณ กบที่อืดอาดโน้มตัวต่ำแสดงความเคารพ นกแก้วที่เย่อหยิ่งบินลอยอยู่เหนือเขาด้วยความชื่นชม และแม้แต่ช้างตัวผู้ที่ภูมิใจซึ่งรักเพียงแต่ตัวเองก็โน้มศีรษะใหญ่ของเขาลงอย่างต่ำ ความเอื้ออาทรทั้งหมดนี้ทำให้หัวใจเล็กๆ ของลีโอขยายใหญ่ขึ้นกว่าช้างและเขาสูญเสียความเชื่อในความน่ากลัวที่เคยมี
จากวันนั้นเป็นต้นไป ลีโอถูกจดจำไม่ใช่จากคำรามอันยิ่งใหญ่ แต่จากธรรมชาติที่อ่อนโยนและหัวใจที่เมตตาของเขา สัตว์ต่างๆ มารวมกันรอบตัวเขา และในทุกๆ มุมของแผ่นดิน เขาถูกสวดมนต์และชื่นชม พ่อของเขาเมื่อโตขึ้นได้ส่งมอบมงกุฎให้กับเขา มันเป็นธรรมชาติอันงดงามที่อ่อนโยนของลีโอ ไม่ใช่เรื่องราวที่เขาได้สร้างด้วยตนเอง ที่สร้างความแตกต่าง
“คำรามแห่งพลัง!” สัตว์ร้องเพลง แต่ไม่มีคำรามใดออกมา มีเพียงลมหายใจอันอบอุ่นของความเมตตา นับจากนี้ไป ลีโอปกครองด้วยความชาญฉลาด และสัตว์ทั้งหลายก็มีความสุข