ในสถานที่เงียบสงบที่มีชื่อว่าหุบเขายักษ์ มียักษ์ผู้ใจดีชื่อจอร์จ อาทิตย์ขึ้นทุกเช้า บ้านของเขาจะเปล่งประกายสีสันที่สวยงาม ดึงดูดความสนใจของหมู่บ้านเล็กๆ ใกล้เคียง จอร์จด้วยดวงตาสีน้ำเงินสดใสและรอยยิ้มที่อบอุ่น รอคอยที่จะได้เห็นชาวบ้านเริ่มต้นวันใหม่ของพวกเขา อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะเป็นคนใจดี แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาเศร้าใจ: ชาวบ้านต่างกลัวเขา
“ไม่ต้องห่วง พวกเขาจะคุ้นเคยกับฉันในวันหนึ่ง!” จอร์จจะพูดกับเพื่อนรักของเขา—นกตัวน้อยที่ร้องเพลงเสียงใสและกระรอกที่ชอบทำเสียงขาเล็กๆ ของเขา แต่เมื่อเวลาผ่านไป วันนั้นดูเหมือนจะไม่มาถึง และจอร์จก็ยิ่งรู้สึกท้อแท้มากขึ้น
เช้าหนึ่ง ขณะเขากำลังรับประทานอาหารเช้าจากไข่สามสิบสองฟอง เขาเห็นชาวบ้านวิ่งไปตลาด พวกเขามองขึ้นไปที่เขาแล้วรีบหนีไป จอร์จรู้สึกอยากรู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไร เขาเลยขยับตัวอย่างระมัดระวังไปเพื่อมองให้ชัดขึ้น จนทำให้แอปเปิ้ลบางลูกตกจากรถเข็น ชาวบ้านคนหนึ่งตกใจมากถึงขนาดทำแอปเปิ้ลที่เหลือหล่นแล้ววิ่งหนีไป จากนั้นมา จอร์จจึงตั้งใจที่จะหลีกเลี่ยงการทำให้ชาวบ้านดีใจกว่านี้อีก
วันหนึ่ง ขณะเขาเดินเล่นในป่า เขามีนกตัวน้อยรู้สึกแปลกไป
“ทริกซี่ มีอะไรหรือเปล่า?” เขาถามอย่างอ่อนโยน
“เพื่อนของฉันติดอยู่ใต้ต้นไม้ คุณต้องมาช่วย!” นกตัวนั้นรีบพูดด้วยเสียงเครียด
โดยไม่รอให้เสียเวลา จอร์จเดินตามนกตัวน้อยทันที เมื่อพวกเขามาถึง สิ่งที่เขาเห็นทำให้ตกใจอย่างมาก ชาวบ้านคนหนึ่งถูกกิ่งไม้ใหญ่ทับอยู่ ใบหน้าของเขาซีดเซียวและหายใจไม่ออก แต่เมื่อเขามองเห็นจอร์จ เขาก็ร้องตะโกนว่า “ยักษ์! ยักษ์!”
“ทำใจให้สงบเถอะ เพื่อน,” จอร์จพูดเบาๆ “ฉันจะยกต้นไม้ออกจากตัวเธอ”
ด้วยการใช้มือของเขาวางเบาๆ บนลำต้นที่แข็งแรง เขายกต้นไม้ขึ้นอย่างง่ายดาย “ตอนนี้ คุณสามารถขยับตัวได้เมื่อฉันยกต้นไม้ออกสูงขึ้น”
ชาวบ้านคนหนึ่งคลานออกมาอย่างโล่งอก และเมื่อจอร์จลดต้นไม้ลงอีกครั้ง เขาหันไปที่ยักษ์ใจดีและพูดว่า “ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ให้เรียกฉันนะ” และรีบกลับบ้าน
“คุณคิดว่าเขาจะบอกคนอื่นไหม?” ทริกซี่ถาม
“เราได้เห็นกันแล้ว” จอร์จตอบอย่างสงบ
วันตลาดถัดไป จอร์จถือกระbasket ที่เต็มไปด้วยแอปเปิ้ลที่ดีที่สุดและใหญ่ที่สุด แล้วนำไปที่ตลาดด้วยตัวเอง เมื่อเขาไปถึง แทนที่จะเจอกับความวุ่นวายปกติ ชาวบ้านต่างยิ้มแย้มและหัวเราะ จอร์จยืดคอให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้และพยายามทำตัวให้สง่างามที่สุด เขารออยู่ที่จุดหนึ่งทันทีที่ชาวบ้านที่ตลกที่สุดในกลุ่มเห็นเขา เขาเริ่มพูดกับจอร์จ แต่เมื่อเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เขาจึงพูดได้แค่เรียกหายใจว่า “ขอบคุณสำหรับความดี คุณยักษ์! เรากำลังพูดถึงพายแอปเปิ้ลอันแสนอร่อยเมื่อคืนนี้!”
ชาวบ้านทุกคนรีบไปหาจอร์จและทุกคนดูประทับใจและยินดีมากจนจอร์จยกกระbasket ของเขาลงจากหัวและวางลงบนพื้น เขาเล่าว่าเขาได้เห็นชาวบ้านคนหนึ่งที่ต้องการความช่วยเหลือมากเพียงใด และเขารู้สึกขอบคุณขนาดไหน ทันทีที่มือทุกคนยื่นออกมาและแอปเปิ้ลหล่นลงไปในกระbasket ของเขา เสียงหัวเราะและการพูดเล่นสนุกสนานเกิดขึ้น! และเมื่อไม่มีแอปเปิ้ลอีกลูกที่ถูกใส่ในกระbasket ของจอร์จ เขาพบว่ากระbasket เต็มจนล้นแล้วและเบากว่าตอนที่ว่างเปล่า
ตั้งแต่นั้นมา ทุกวันตลาด จอร์จจะไปช่วยชาวบ้าน และไม่นานเขาก็กลายเป็น “ยักษ์ผู้ใจดี” และเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความสุขที่สุดในโลกทั้งหมด