ในฤดูใบไม้ผลิแห่งอดีตครั้งหนึ่ง มีหุบเขาแห่งหนึ่งที่เงียบสงบและเยือกเย็น จนทำให้ผู้คนคิดว่ามันได้พักจากโลกภายนอกที่ยุ่งวุ่นวายและมีเสียงดัง หุบเขานี้มีชื่อว่า “หุบเขาใจดี” และชื่อของมันก็เหมาะสมเสียจนไม่มีใครพยายามที่จะเปลี่ยนมัน
มันไม่เคยรู้จักการต่อสู้ แม้แต่สายลมก็ยังดูเหมือนมีข้อความที่นุ่มนวลและอบอุ่นที่จะส่งจากยอดเขาหนึ่งไปสู่อีกรูปแบบหนึ่ง โดยรอบมีเนินเขายาวต่ำที่ยืดออกไปจนถึงภูมิประเทศของเมฆ ที่ซึ่งหิมะละลายและไหลลงไปเป็นลำธารใสของน้ำ
ในประวัติศาสตร์ทั้งหมดของหุบเขาใจดี ทุกคนยังจำวันที่อากาศเหมือนสั่นสะเทือน นกต่างๆ เงียบเสียงด้วยความประหลาดใจ น้ำไหลร้องเพลงในทำนองที่เบาและละเอียดอ่อน และหิมะบนยอดเขาที่สูงที่สุดละลายและไหลลงไปยังลำธารด้านล่างที่เต็มไปด้วยดอกโครคัสสดใหม่และดอกหิมะที่เป็นตูม
หุบเขาใจดีเต็มไปด้วยความงามมากมาย ทิวเขาหินที่หนึ่งด้านมีดอกไม้สีชมพูเข้มที่เรียงรายอยู่ นอกจากนี้ยังมีดอกไม้สีขาวดุจเกล็ดหิมะ ยืนตระหง่านและเงียบสงบ เหมือนหญิงสาวที่มีศักดิ์ศรีในความมีเสน่ห์ของข้าราชการยิ้มแย้ม
ในวันฤดูใบไม้ผลิที่หายาก นกดำ นกโรบิน นกกระสา และนกรินดาได้หยุดพักจากเพลงทุกวันและขับร้องเสียงที่ดีที่สุดของพวกเขา ขณะที่พวกเขาร้องเพลง จนกระทั่งมีผู้หนึ่งที่สูงใหญ่และทรงพลังเดินผ่านตามลำธารที่มีคดเคี้ยว สัตว์ป่าบางตัวที่อาศัยอยู่ริมฝั่ง และไม่เคยเห็นคนมาก่อน ได้แผดเสียงด้วยความหวาดกลัวหรือส่งเสียงจ้อจี้ทำให้หัวใจของพวกมันเศร้าหมองยิ่งกว่าเป็นปกติ
“นายท่านคิดว่าเป็นยักษ์ไหม?” หนูน้อย squirrel ตัวหนึ่งถามสุนัขที่ยืนข้างๆ มองขึ้นเพื่อจะเห็นว่าเขาจะเห็นอะไร
“ต้องเป็นยักษ์แน่! บางครั้งยักษ์อาศัยอยู่ใต้ภูเขา” squirrel ตัวอื่นพูดเสียงเบา
จากนั้น เขาก็เอาเกาลัดที่เขาถืออยู่ มาที่เขาอาจจะทานทีละเม็ด โดยแต่ละเม็ดนั้นสดและหวานเหมือนเพิ่งเก็บมาจากต้นไม้ และเขาก็เต็มปากด้วยความหวาดกลัว
แต่จีจิเป็นยักษ์ใช่ไหม? ใช่ เขาคือยักษ์—หนึ่งในยักษ์ที่ใจดีและมีจิตใจที่ดีงามที่สุดที่เคยมีอยู่ เขาสูงมาก แม้ว่าเขาจะต้องยืดตัวเพื่อมองข้ามพุ่มไม้เขียวและยอดต้นไม้ใหญ่ ผมของเขา—และโอ้ มันมากมายแค่ไหน!—มัดทั้งหมดตกลงมาเหนือตาเขาอย่างหนาแน่นและหนักหน่วงเหมือนวิกจริงๆ แท้จริง ไม่มีใครเคยเห็นผมของเขา เนื่องจากเมื่อเขาต้องการมองสิ่งใดที่เขาตามหา เขาต้องยกล็อคผมหรืออย่างเสาหินที่ถูกยกขึ้นเหนือขอบหนึ่งเพื่อดูว่าถนนล่างมีลักษณะอย่างไรและที่จะเข้าใจพื้นที่ที่ยืดออกห่างไปจากกัน—เป็นระยะทางที่ยาวกว่าที่ใครจะสามารถมองเห็นได้
จีจิเป็นคนที่พิถีพิถันเกี่ยวกับขาของเขา มันทำให้เขารู้สึกแปลกใจที่มีเปลือกหอยสีขาวสวยงามห่อหุ้มขาของเขา รู้สึกว่าหมึกฝ้ายได้ปกคลุมเท้าของเขาขณะที่เขาเดินไปข้างหน้า แต่เขาก็รู้สึกยินดีมากเมื่อเขาเดินผ่านต้นหญ้าสั้นๆ และพุ่มไม้สีเขียว นอกจากนี้ยังทำให้เขามีความสุขอื่นๆ เนื่องจากเขาเคยพบเปลือกหอยเหล่านั้นอยู่ริมแม่น้ำที่เขาเคยเห็น ซึ่งทำให้หัวใจของเขารู้สึกดีใจที่เขาสามารถทำในสิ่งที่เขาเห็นผู้คนทำ ใช้ธรรมชาติ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในการรองเท้าและเสื้อผ้า
จีจิไม่มีใครอยู่กับเขานอกจากนกเลี้ยงของเขา ซึ่งเป็นกรงกลมสวยงามและไม้ชิ้นครึ่งที่มีรูห่อหุ้มที่ปลาย ซึ่งสัตว์ตัวน้อยจะไถลไปมาข้างใน กรงนั้นแขวนอยู่กับเชือกสีขาวที่ผูกอยู่กับต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งอยู่ในสวน Easy Avenue เก็บเสียงจากเขาเหมือนกับนกที่เดินทางจากโลกของความเงียบ
แต่กรงนั้นไม่ใช่ส่วนหนึ่งของการแต่งกายของเขา
จีจิต้องฟังโนเอล และเขาปฏิบัติตามเสียงของลมที่ดึงเขาไปตามเส้นทางนั้น แทนที่จะกลัวเมื่อเธอเรียก ชนเผ่าหญิงสาวและเด็กภายในป่าได้ยิ้มแล้วสั่นมือไปที่พื้นโดยไม่มีความเจ็บปวด
จีจิไม่ใช่นักเรียนที่เลว และด้วยเหตุผลที่ไม่ชัดเจน มันเกิดขึ้นว่าทุกครั้งที่เขาผ่านนกแถวต่างๆ ที่อยู่ใกล้ในมุมต่างๆ ของหุบเขา เขาถามเกี่ยวกับความลับทั้งหมดที่อยู่ใต้ปีกของพวกมัน และบันทึกข้อมูลลงในรอยสักของเขาเพื่อนำมาใช้ในอนาคต
“ในหัวใจของจีจิ มีแต่จิตวิญญาณที่ดี” เสียงของนกกระรอกมักจะดังก้องอยู่ในใจเขา ขณะที่เขามองไปที่ดอกไม้น้อย ภายในมากมายหลากหลายที่สั่นไหวในชุดสีน้ำตาล สีแดง และสีม่วงเหมือนกับจะกล่าวว่า “สบายใจมากขึ้น”
ทีละนิดเขาได้เรียนรู้ว่าเขาคือจีจิ ยักษ์ของหุบเขา และหัวใจของเขาอยู่ในความเป็นสุขของทุกคนที่ก้าวเข้ามาใต้ท้องฟ้าสีฟ้าของเขา ทำให้เขาสามารถรับรู้ประสบการณ์จากที่ซึ่งเขาไม่เคยเดิน ตลอดจนแต่ละวันกำแพงของอาณาจักรที่กว้างใหญ่ของเขาเพิ่มมากขึ้น ขยายออกไปไม่มีที่สิ้นสุด จนเขาไม่สามารถทำแผนที่ได้ในขณะนั้น
เขายืนอยู่ต่อหน้าบ้านของเขา ท่ามกลางภูเขาฝนหิมะสีขาวสดใสตรงข้ามกับแสงอาทิตย์ที่ขึ้น และทุกอย่างดำเนินไปเช่นนั้นจนกระทั่งป่าสนเริ่มทรุดโทรมลงไปภายใต้การลากของของที่แหลมคมร้อยชิ้นที่ถูกนำมาจากเตาอันร้อนฉ่าของหนึ่งร้อยยักษ์
เช้าวันหนึ่ง ขณะที่เธอกำลังส่งเสียงเรียกเบาๆ—“อ้า ใช่ ฉันเหมือนช่วงเวลาที่ระมัดระวังเมื่อตอนที่ฉันได้รับการรักษาและล้าง หัวใจของเธอเปล่งปลั่งสวยงามก่อนที่สายไปอุ่นจากการบริการในคืนหนึ่งในภูเขาไฟที่มีอุณหภูมิสูง อันที่ว่าง่ายๆ ที่นายต้องจำไว้ ว่าอาจเป็นหนังสือชิ้นเย้ายวนใจที่จะส่งเสริมจิตใจของเราเมื่อเมื่อปราศจากความเป็นเพื่อนที่ดี”
แต่ว่าในหุบเขาใจดีคำเพียงคำเดียวก็เพียงพอ เส้นทางพันกันอย่างรักและนุ่มนวล จนทำให้เท้าของบุคคลเอียงไปตามทางหลุมและห้องที่มีมากมาย เมื่อผ่านขอบของห้องฝุ่นและทำลายเปลือกหอยที่แปลกจากที่ทางของคุณ ต้นทับทิมมีรอยแดงล้อมรอบสีเขียวสวยงามที่เก็บเอาไว้ในผ้าซาตินสีเขียว ถูกเดินย่ำไปมาในช่วงกลางคืนและกลางวัน เหมือนกับบ่อที่หกแตกซึมออกไปและสร้างรูปปั้นสีฟ้าที่เคยวาดโดยเขา
ทุก ๆ วันจีจิจะเห็นนกพิราบและนกแมกไพด์บินต่ำข้ามพุ่มไม้ ผู้ดูแลหรือรถเข็นก็เงียบๆ เอาของที่ได้รับจัดสรรในฟางกองสูงขึ้นถ้วนหน้า! รอบ! รอบ! ไปจนถึงยอดเขาที่ร้อน และผ่านรังผึ้งที่ถูกเติมด้วยการเคลื่อนตัวของธรรมชาติที่สะเทือนอากาศไปที่ยอดหลังที่มีการบรรจงอาจารย์ว่าไม่มีมันอยู่เลย
จีจิ ผู้ซึ่งอยู่ในความเจริญและความคาดหวังอย่างเยือกเย็น ยังคงรักษาดวงดาวที่มีสีม่วงตลอดกาลไว้
เช้าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ ประมาณห้าโมงเช้า มีการผ่านเข้ามาผ่านประตูที่หนักหน่วงซึ่งเป็นที่รักษาของหุบเขาใจดี บุคคลแปลกประหลาดชื่อลิเลียน ภรรยาของพ่อมดทำสวน นั่งอยู่สดชื่นและพร้อมที่จะทำอาหารให้ลูกที่อายุห้าขวบ ซึ่งชักชวนให้เธอเรียก “โญยา!” หรือปั่นกลับไม้ทั้งหมดด้วยเสียงเพลง
แต่ว่าร้านที่เธอปั่นเข้าไหวพริบเสียงเดียวจึงเชือดมรณะ
“แส้! แส้! แส้!” เสียงดังของนกเค้าแมวเรียกขวัญขวัญ
“ไม่ช้าก็เร็ว” เพื่อนบ้านที่อยู่ตรงข้ามตำแหน่งโลว์พูด “คุณกลับบ้านไปนอนเถอะ นอนเถอะ!” เสียงเจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ใกล้ได้ร้องขอ
“มีเมี้ยว! มีเมี้ยว!” แมวดำตัวโปรดร้องขออาหารอย่างน่าสงสาร “กรุณาเถอะ แม่โญยา! ฉันอยากได้อาหาร”
เพียงแต่ว่าในช่วงนั้นการเคลื่อนไหวที่พิเศษอันละเอียดรอบรูปแบบสถาปัตยกรรมขาวอิตาลีที่มีแกบบอมโซลอยู่ในแนวตั้ง เกิดขึ้นเหมือนกับการใช้ทุกประเภทของความต้านทานในคืนแต่ละคืน
“โอ้ ใช่! เจ้าหมาบูลด็อกอังกฤษที่ไว้ใจได้ของจีจิ ซึ่งท้วมกว่าแขนสูงและสวยงาม ได้กระโดดข้ามอุปสรรคที่เงียบสงบแทนที่จะใช้ความสูงที่น่าประหลาดใจของมันบดขยี้สิ่งต่างๆ ให้จงพอใจให้ได้
คืนที่ไม่มีพระจันทร์ มันได้กินปลาที่เพิ่งแกะเป็นอาหาร และเก็บของจากเพื่อนๆ ที่อยู่ใกล้กันที่มากับมันในคืนนั้น คืนนั้นสำคัญ
พวกเขาไม่ทนทานในยามกลางคืนแล้ว ดับสถิติอาหารจานที่อิตาลี สายโซ่ที่เคยได้ยินและแทนที่จะเดินไป มันดูเหมือนจะทำการแต่งตัวอย่างอันตราย นอกจากนี้หมูเกย์ต่ำๆ ข้อตกลงให้เวลากับมันซึ่งอาจจะต้องอยู่ในขอบเขตของสิ่งที่พบอยู่
“จีจิ ฉันกำลังทำลายมิตรภาพทั้งหมด พร้อมการข่มขืนสันติภาพที่หวานที่สุด,” ลิเลียนคิด “ขอให้ฉันมา พูดคุยอย่างดัง อาจจะเปลี่ยนปฏิสัมพันธ์ได้ถ้าขอร้อง!”
แต่อัซทิการของการมาลงที่เหมือนกับนกมดเชิงหรือน้ำกลืนซึ่งไม่สามารถช่วยได้ที่จะพูดด้วยการกดดันทั่วตามเส้นทางที่ไปจากใจของคุณถึงหัวใจของคุณเมื่อทะเลอ่อนน้อมถ่อมใจ แต่คำใหญ่ที่ง่ายซึ่งภูเขาอ้าปาก
เสียงเรียบๆ บีบมากเกินไปพังทลายขอบเขตของป่าในระหว่างที่มันเชื่อมโยงกลับรอยเหยียดและเสียงรอบตัวที่หายไป นี่คือทั้งหมดยังหันไปตามที่มีความละเอียดสูงที่ไม่ถูกทำลาย สถานที่นั้นจะทำให้เข้าสู่อาณาจักรของคนตรวจสอบของเสื้อผ้าคุณที่ยังได้ให้ความรู้สึกเมื่ออยู่ในสปา
มันชั่งน้ำหนักให้ชัดเจนว่าออฟิสจากเบาะอยู่ในงาน ทำให้ต้องมีการจัดการที่ละเอียดในบริเวณบ้านที่อาจเหลือบไปพักในครัว
โอ้ไม่! ความคาดหมายที่รักที่โดนฟ้องเพียงทำนองเสียงมากมายทำงานคงตายอยู่ในใจที่ลุกอย่างเลวร้ายผู้ทำงานพื้นที่หลายส่วนครั้งก็หลุดออกแต่ความปราณีธรรมชาติของ.HORIZONTAL