ในวันที่มีแดดที่ข้างบ่อน้ำ สัตว์น้อยสองตัวกำลังมีความสุขมากมาย ในความเป็นจริง พวกเขากำลังเต้นรำด้วยความปีติมากกว่าสัตว์น้อยตัวอื่น ๆ ที่สามารถเป็นได้ คุณจะเห็นว่าพวกเขากำลังเต้นด้วยความสุขอย่างแท้จริง
เฟร็ดปลา กำลังวนรอบและพ่นเหงือกของเขา ขยับไปที่ฟองอากาศเล็ก ๆ ที่ลอยขึ้นมาที่ผิวน้ำ เขาคิดว่านี่คือความสนุกที่สุดที่เขาเคยมี
ส่วนเฟิร์นกบก็กระโดดไปที่บัวทีลอยอยู่และกระโดดขึ้นไปในอากาศ; หลังจากนั้นเธอพยายามจับแสงแดดเล็ก ๆ ที่เต้นอยู่บนผิวน้ำ ทันที่ที่เธอจับได้ – เพราะเธอคิดว่าเธอไม่สามารถเก็บมันไว้ได้ – เธอจะปล่อยมันออกแล้วกระโดดไปจับอีก
ทั้งเฟร็ดและเฟิร์นมีสติพอที่จะรู้ว่าพวกเขากำลังสนุก
“วันนี้ไม่ใช่วันสนุกหรอ?” เฟิร์นตะโกนขณะที่เธอกระโดดขึ้นไปบนก้อนหินที่มีมอสปกคลุม ที่ยื่นออกมาจากบ่อน้ำ
“จริงค่ะ!” เฟร็ดตอบ “ฉันมีความสุขมากที่สุดเท่าที่ปลาอาจจะเป็นได้”
“และฉันมีความสุขมากที่สุดเท่าที่กบอาจจะเป็นได้” เฟิร์นตะโกน ขยับขาของเธอจนเกือบจะทำให้หัวของเธอลอยเข้ามาในน้ำ “ตอนนี้เล่าเรื่องบ้านของเธอให้ฉันฟังนะ เพื่อนรัก”
“และโปรดเล่าเรื่องบ้านของเธอให้ฉันฟังด้วย” เฟร็ดขอร้อง “ฉันไม่เคยออกจากบ่อนี้เลย”
“แล้วฉันก็ไม่เคยออกจากน้ำ” เฟิร์นกล่าว “แต่บอกฉันเกี่ยวกับท้องฟ้าสิ”
“โอ้ ฉันเห็นมันทุกวัน” เฟร็ดพูด “มันอยู่เหนือฉันตลอดเวลาที่ไปที่ไหน แต่ฉันลืมบอก,” เขาเสริม “เธอต้องเงยหน้าขึ้นหลังจากกระโดดนะ”
“ใช่” เฟิร์นกล่าว “และอย่างที่言าว่า ท้องฟ้าของเธอเป็นพื้นของฉัน แต่ไม่เคยมีฝนเลยใช่ไหม”
“โอ้ ใช่ ฝนตกบ่อย ๆ เมื่อระดับน้ำต่ำเกินไปสำหรับฉัน ก็จะมีฝน”
จากนั้นเฟิร์นจึงทิ่มไปที่ก้อนเมฆสีเทาหนัก ซึ่งดูเหมือนภูเขายักษ์ที่มีหัวอยู่บนท้องฟ้า “แล้วสิ่งที่หนักเหล่านั้นในท้องฟ้าคือเมฆสินะ พวกมันตกลงมาในบ่อน้ำของเธอไหม?”
“ฉันไม่เคยเห็นมันก่อนฝนตก” เฟร็ดกล่าว “แต่ฉันไม่รู้”
“ฟังสิ!” เฟิร์นกระซิบ “ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดัง มันคืออะไร?”
“โอ้ นั่นคือเสียงฟ้าร้อง” เฟร็ดกล่าว “มันไม่สั่นสะเทือนบ้านเธอหรอ?”
“ไม่เลย” เฟิร์นตอบพร้อมหัวเราะ “และดังนั้นเธอจึงต้องอยู่ใต้น้ำตลอดเวลาใช่ไหม”
“ใช่” เฟร็ดกล่าว “เมื่อฉันงีบหลับฉันแค่ต้องปิดตาเช่นนี้ แล้วน้ำทั้งหมดก็ครอบคลุมหัวฉันแนบชิดจนคิดว่ามันมืดมาก แต่ฉันไม่สนใจ ฉันจะรักษาตาให้ปิดไว้ จากนั้นปลาน้อย ๆ จะว่ายผ่านมาเหนือหัวฉันเพื่อร้องเพลงกล่อมเด็กให้ฉันฟัง และเงาที่ผสมล้านภายนอกก็เต้นไปมาเมื่อมันร้อง โอ้ ฉันมีความสุขมากเลย”
“โอ้ ฉันอยากเห็นการนั้น!” เฟิร์นร้องออกมาอีกครั้ง
“แล้วฉันก็อยากเห็นเธอกระโดดข้ามยอดดอกบัวและกระเด็นในน้ำ” เฟร็ดตอบ
“เธอจะมาที่นี่วันพรุ่งนี้ไหม?” เฟิร์นตะโกนออกมา
“ฉันจะมา” เฟร็ดกล่าว
และในวันถัดไป เฟร็ดกระโดดไปข้างบ่อน้ำ ขณะที่เฟิร์นว่ายน้ำไปทางฝั่งที่เขาอยู่ จับขายาว ๆ ของเธอไว้กับต้นกกสูงเพื่อไม่ให้ตัวแบน ๆ ที่เล็กของเธอลอยไปกับน้ำ
“ฮิลลี่-โฮ! ฮิลลี่-โฮ!” เฟิร์นตะโกน “นี่คือชีวิตของเธอใต้น้ำใช่ไหม? โอ้! ฉันอยากว่ายน้ำไปรอบ ๆ ท่าหญ้าและก้อนหินที่ก้นบ่อ และรู้สึกถึงปลาเล็ก ๆ ที่กระทบกับตัวฉัน และดอกบัวสีเหลืองที่สัมผัสกับหัวเข่าของฉัน และพื้นดินเย็นและเปลือกหอยตลก ๆ ที่เธอบอกว่ามีอยู่ทุกที่”
“โอ้! ฮิลลี่-โฮ! ฮิลลี่-โฮ!” เฟร็ดร้อง “แต่ชีวิตของฉันเหนือผิวน้ำ ที่ซึ่งหนอนผีเสื้อและแมลงวันตกลงบนผิวน้ำ และฉันกระโดดและกระโดดเมื่อพวกมันผ่านหน้าฉัน และแสงแดดแสนหวานเต้นรอบตัวฉันจนมืด และผีเสื้อและผึ้งมาพักอยู่บนฝั่งสีเขียว โอ้! ฉันปรารถนาว่าเธอสามารถบอกฉันเกี่ยวกับทุกอย่างได้!”
“แต่ฉันบอกเธอทั้งหมดแล้ว” เฟิร์นกล่าวอย่างเศร้าใจ “และฉันไม่มีอะไรจะบอกเธออีกแล้ว”
“และฉันไม่มีอะไรจะบอกเธออีกแล้ว” เฟร็ดกล่าวอย่างเศร้า
“พวกเขาบอกว่าเราเป็นคู่กัน และเราเหมือนดาเวิดและโยนาธาน” เฟร็ดกล่าว “แต่ฉันกลัวว่าเราเหมือนหนูและช้างมากกว่า”
“โอ้! ที่รัก! ที่รัก!” เฟิร์นถอนหายใจ “ไม่เป็นไร เธออาจจะถูกต้อง แต่เอาล่ะ เราทั้งคู่ไม่จำเป็นต้องผิด”
“จริง” เฟร็ดกล่าวโดยมีความหวัง “ให้เราใช้ชีวิตด้วยความหวัง”
และเมื่อพวกเขากำลังจะแยกจากกัน ความคิดก็เกิดขึ้นในทั้งสองคน และพวกเขาก็พูดพร้อมกันว่า “ให้เราไปถามนกเค้าแมวเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“เธอรู้จักนกเค้าแมวไหม?” พวกเขาถามเมื่อพบเขา
“ไม่ ฉันไม่รู้” เฟิร์นกล่าว
“ฉันก็ไม่” เฟร็ดกล่าว
“คุณเอาแต่ไม่น่ารักกับฉัน” นกเค้าแมวกล่าว
“ฉันขอโทษมาก” เฟิร์นกล่าว
“เอาล่ะ ไม่เป็นไร มันเป็นเรื่องเล็กน้อยหลังจากทั้งหมด” นกเค้าแมวกล่าว
จากนั้นพวกเขาแต่ละคนเล่าถึงเรื่องราวของตนและขอให้นกเค้าแมวบอกว่าพวกเขาเหมือนดาเวิดและโยนาธานหรือไม่
ตอนนี้โอเว่น คุณรู้ไหม ว่าเขาฉลาดเกินไปที่จะตอบคำถามเช่นนี้ แต่เขาแนะนำให้พวกเขา ทำตามสัญญาที่พวกเขาเคยทำไว้ก่อนหน้านี้ เพื่อพยายามที่จะเป็นเหมือนกัน
ดังนั้นจึงกระโดดจากก้อนหินลงไปในน้ำ และเฟร็ดหันกลับและกล่าวด้วยความยินดี “ตอนนี้เราเป็นดาเวิดและโยนาธานแล้ว”