กาลครั้งหนึ่งในคืนฮาโลวีนที่น่ากลัว ในปราสาทเก่าแห่งหนึ่ง มีผีชื่อกัส เขาเป็นผีที่เป็นมิตรแต่ก็อยู่โดดเดี่ยว เพราะผีตัวอื่น ๆ ได้ไปสนุกสนานและทำให้เด็กกลัวกันหมด ดังนั้นเขาจึงนั่งอยู่บนหลุมฝังศพในสุสาน ร้องไห้และร้องเพลงว่า:
“โอ้ ที่รัก! จะมีปัญหาอะไร?
โอ้ ที่รัก! จะมีปัญหาอะไร?
โอ้ ที่รัก! จะมีปัญหาอะไร?
อยู่โดดเดี่ยวในสุสานนี้”
ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงดัง ขณะที่เขามองขึ้นไปเห็นเด็กสองคนกำลังเดินมาหาเขาในทางมืดที่มาจากปราสาท
“ทวีเดิลดัม ทวีเดิลดี!
ฉันคิดว่าพวกเขากำลังมาหาฉัน
และนำของเล่นมาด้วย
อ้าย! ฉันควรทำอย่างไรดี?
ใครเคยเห็นผีบ้าง?
ฉันบอกได้เลยว่าฉันกำลังจะหนาวจนแข็งตัว”
และกัสก็รู้สึกเช่นนั้น
เด็ก ๆ เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ และกัสคิดว่า
“โอ้ ที่รัก! จะมีปัญหาอะไร?
โอ้ ที่รัก! จะมีปัญหาอะไร?”
และเขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไร
เขารู้ดีว่าเขาสามารถทำให้เด็กกลัวตายได้ถ้าเขาต้องการ แต่กัสก็ไม่ใช่ผีที่มีใจร้ายและไม่ต้องการทำแบบนั้น ทุกอย่างที่เขาต้องการก็คือการสร้างมิตรภาพกับเด็ก ๆ
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจว่าจะไม่พยายามทำให้เด็กกลัว และจึงยิ้มที่เป็นมิตรที่สุดของเขาและนั่งอยู่ในสุสานเก่าอย่างเงียบ ๆ จนกว่าเด็ก ๆ จะเข้ามาใกล้
“ว้าย! ดูสิ! ดูสิ!” เด็กชายตัวอ้วนตะโกน และกระโดดออกจากมือของเด็กหญิงตัวเล็กที่ช่วยเขาอยู่ เด็กหญิงตัวเล็กสุดร้องเสียงดังและยืนนิ่งอยู่ชั่วขณะหนึ่งมองไปที่ผี จากนั้นเธอก็บอกอย่างอ่อนโยนว่า:
“กรุณามาที่นี่นะ กัส” เพราะเธอรู้ชื่อของเขา จากการได้ยินผีตัวอื่นเรียกเขาเช่นนั้น
จากนั้นเด็ก ๆ คนอื่นก็วิ่งมาหากัส และดึงชุดของเขาและจับมือเขาแล้วพูดว่า:
“โอ้ เราขอออกมาเล่นกับคุณได้ไหม?
อย่าโกรธถ้าเราทำอะไร”
และแน่นอนว่ากัสไม่โกรธเลย
ดังนั้นพวกเขาจึงเล่นกันทั้งคืนในสุสานจนถึงเมื่อไก่ได้ร้องเรียกการเข้ามาของเช้า
“โอ้ ที่รัก! จะมีปัญหาอะไร?
โอ้ ที่รัก! จะมีปัญหาอะไร?
ติ๊กโตดี้ ติ๊กโตดัม!
ถึงเวลาที่เราจะกลับบ้านแล้ว”
“โอ้ ไม่ ไม่อีกต่อไป!
โปรดอย่าให้ฉันจากไปจากประตูของคุณ!”
และพวกเขาก็ไม่เคยทำอย่างนั้น แต่เล่นกับกัสทุกครั้งที่เด็ก ๆ ไปนอนที่เตียงเล็กของพวกเขา
ดังนั้นผีอื่น ๆ จึงรู้สึกอิจฉามากและพยายามทำให้เพื่อนเล็กของเขาหายไป แต่พวกเขาก็ไม่เคยประสบความสำเร็จ ตามที่บทกวีกล่าวไว้:
“กระสุนอาจบานสะพรั่ง แต่ผีจะไม่ทำให้ใครกลัวใช่ไหม?”
เมื่อไม่มีลูกบอลหรือปาร์ตี้ในปราสาท เด็ก ๆ ที่โง่เขลานั้นจะออกมาเล่นในแสงจันทร์กับเพื่อนของพวกเขาในสุสาน
“และพวกเขาก็เล่นอย่างมีความสุข”
และพวกเขาทั้งหมดก็มีชีวิตอยู่กันอย่างมีความสุขตลอดไป