ในป่าที่เต็มไปด้วยสีสัน ที่ใบไม้เปล่งประกายและดอกไม้ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปไกลนั้น มีช้างสาวชื่อเอลล่าที่มีอารมณ์ดีและรักในการวิ่งเล่นในป่าทั้งวัน อย่างไรก็ตาม มีปัญหาเล็กน้อย—เอลล่ามักลืมสิ่งต่างๆ อยู่เสมอ
“จำไว้นะเอลล่า” มารดาของเธอพูดในเช้าวันหนึ่งที่มีแดดจ้า “อย่าลืมรดน้ำต้นไม้เล็กๆ ของแม่ มันดูเศร้ามากใช่ไหม?”
“ฉันจะไม่ลืม” เอลล่าตอบ ขณะที่พยายามจดจำ “จำไว้นะ อย่าลืม” มารดาของเธอขอร้องขณะที่เห็นเอลล่าเดินจากไป
ไม่นานนัก เอลล่าก็มาถึงพุ่มไม้ใหญ่ที่มีผลไม้หวานอันน่ารับประทานห้อยอยู่ “โอ้ ฉันไม่เคยรู้ว่าผลไม้จะสุกเร็วนัก” เธอคิด ในพุ่มไม้นั้นเป็นที่ที่เธอเจอกับเพื่อนของเธอ เอมมาลีนอูฐอยู่เสมอ และตอนนี้เธอไม่อยู่ห่าง
“เอมมาลีน” เอลล่าพูด “ดูสิว่าฉันโชคดีแค่ไหน! ดูผลไม้สิ! ฉันรู้แน่ว่ามันสุกแล้ว มามากินกันเถอะ”
พวกเขาเพลิดเพลินกับการกินผลไม้ด้วยกัน และในขณะที่พวกเขาสนุกสนานนั้น นกแก้วตัวหนึ่งก็บินผ่านมา “เก๊าะ! เก๊าะ! เอลล่า!” มันร้อง “แม่ของเธอกำลังเรียกเธออยู่ เก๊าะ! เก๊าะ!”
“โอ้ ทำไมฉันต้องไปแล้ว” และเธอก็เดินจากไป
เมื่อเธอเดินไปได้สักพัก ด้วยใจที่เต็มไปด้วยความคิดถึงแม่และการอบรมของเธอ เธอจึงร้องออกมาด้วยความตกใจ “โอ้ แม่ฉัน! ต้นไม้! ฉันลืมมัน!” และเธอก็เดินไปเพื่อน้ำมัน
เช้าต่อมา มารดาของเธอสังเกตเห็นมัน แต่ไม่พูดอะไร วันนั้น มารดาของเธอขอให้เธอจัดเตรียมโรงนาและบดสมุนไพรสำหรับสุนัข ดังนั้น เอลล่าจึงปีนขึ้นไปยังโรงนา ขณะที่เดินไป เธอเห็นผีเสื้อที่มีปีกบิดงอ อันนี้ทำให้เธอรู้สึกงุนงงเพราะเธอชอบดูสัตว์เหล่านี้เมื่อมันบินอย่างเต็มที่
“ปีกของฉัน! ปีกของฉัน!” ผีเสื้อพูด ซึ่งตอนนี้มีปีกเพียงปีกเดียว “กรุณาวางไว้ที่ลำธารของคุณสักครู่ ฉันจะสามารถบินได้อีกครั้งในไม่ช้า”
เอลล่าทำตามโดยไม่คิดอะไร แต่อย่างไรก็ตาม ผลที่ตามมาคือความชื้นเกาะอยู่ที่ปีก ทำให้มันติดอยู่กับก้นของลำธารเล็กๆ เอลล่ารู้สึกเสียใจมาก แต่ก็รีบไปยังโรงนาอีกครั้ง แสดงให้ทุกคนเห็นผีเสื้อจนมันหายดี
ในที่สุด เมื่อเธอมาถึงโรงนาที่เพื่อนๆ ของเธอกำลังจะออกมา
“มันให้เกียรติมากที่คุณเอลล่าดูแลความต้องการของทุกคน” ลาเอ่ย “ลาก่อน” และพวกเขาก็ออกไปหาของกิน
เอลล่ารู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ให้พวกเขาอยู่ต่อ จึงเริ่มทำงานทันที ขณะที่คิดว่าพวกเขายังอยู่ในนั้น เธอจึงทำเต็มที่เพื่อให้เร็วขึ้น
เธอเช็ดพื้นซึ่งพวกเขาจะเดินข้าม; บดสมุนไพรด้วยงวงของเธอ; เธอนำขี้เถ้าจากอีกด้านของลานฟาร์ม
ในที่สุดทุกอย่างก็พร้อม อย่างน้อยเธอคิดว่าอย่างนั้น และนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ของแม่เธอและหลับไปอย่างสบาย
เมื่อเพื่อนๆ ของเธอกลับมาและเห็นการกระทำทั้งหมดของเอลล่า พวกเขาคิดว่าโรงนาได้สิ้นสุดลงแล้ว เอลล่าผู้ซึ่งเต็มไปด้วยขี้เถ้าจากการเหยียบสะสมจนกลายเป็นกองดิน
เมื่อสิงโตและเสือเห็นว่าทุกอย่างดูดีแล้วจึงออกตามล่าหาเหยื่อที่พวกเขาสังเกตเห็น
เมื่อสัตว์ทุกตัวอยู่ในโรงนา และทุกตัวที่อยู่นอกนั้นก็สะอาดและหวีขนเรียบร้อย เเม่ของเอลล่าเริ่มร้องบอกตามปกติ “เก๊าะ! เก๊าะ! เอลล่า!” เป็นสัญญาณเตือน แต่ครั้งนี้ไม่มีใครอยู่ฟังเธอ
ไม่นานพวกเขาก็ออกไปทันเวลาเพื่อที่จะเอาชีวิตรอด สิงโตซึ่งเป็นคนแรกกระโดดไปบนหลังลา เอลล่ายกงวงขึ้นและร้องเสียงดัง ส่วนลาได้พูดอย่างสุภาพว่า
“กระโดดขึ้นหลังฉันเถอะ ดังนั้นเราจะสามารถกำจัดผู้มาเยี่ยมนี้ได้!” และพวกเขาทั้งสามก็ล้มลงไปในกองยุ่ง อีกทั้งเหล่าสัตว์อื่นๆ ต่างพุ่งไปข้างหน้าและโจมตีสิงโตและเพื่อนของเขาด้วยงวงและเขา, ที่ฟันและเล็บ
“อย่าเพิ่งทำอย่างนั้น” แซบราแสดงความคิดเห็น “ลงมาเถอะ เพื่อให้เราจัดการที่ประชุมตุลาการ และตัดสินผู้กระทำผิดนี้”
“ฉันบอกว่าให้ทำตามที่สิงโตบอก” หมูพูด “และทำให้เขาสุกและกินเขาเสียเลย” และก้าวไปข้างหน้า
เอลล่าและเพื่อนๆ กลัวสิงโต และเพื่อให้แน่ใจว่าความตั้งใจของเขาไม่ถูกเปิดเผยต่อสัตว์อื่นๆ จึงมีมุมของสนามหญ้าที่จัดไว้อย่างเป็นพิเศษไว้สำหรับต้นไม้กล่อง เพื่อไม่ให้มีการดูถูกเพื่อนของพวกเขา
เมื่อเธอสนใจในสุขภาพและการเติบโตของเธอ จึงเริ่มไปที่นั่นทุกวันเมื่อหมาป่าถึงบ้านและฝึกซ้อมกับผู้นำของพวกเขา
ในค่ำคืนหนึ่ง ขณะที่สิงโตกลับจากการเดินเล่น พวกเขาพบเอลล่าและบอกว่า พวกเขามีความสุขมากที่เห็นเธอดูสุขภาพดีอย่างยิ่ง
“ฉันมักจะฝึกเพื่อวันของตัวเอง” เธอกล่าว “หากฉันตั้งใจจะสนุกกับมันในภายหลัง”
สิงโตรู้สึกว่าถ้าการมีสุขภาพเป็นแฟชั่น มันเป็นสิ่งดี พวกเขาก็ต้องเลียนแบบ
ช้างแม่ซึ่งคิดว่าไม่มีอะไรจะเหมาะกับวันเมื่อพวกเขามารวมกัน จึงวางเขาไว้ในหม้ออย่างระมัดระวัง เขาออกมาตามเขาก่อน “ช่างเป็นสิ่งมีเหตุผลจริงๆ” สัตว์ทุกตัวคิดในใจ
สัตว์ทุกตัวที่ปรากฏตัวดันหูทิ้งเพื่อบอกว่ามารดาได้มอบให้พวกเขาทั้งคู่ พวกเขากลั้นออกสิ่งอื่นยกเว้นงวงหรือท่อของตัวเอง
ไม่มีใครเบื่อหน่าย และเมื่อมีงวงสองตัวใกล้กัน เพราะรองรับไม่เพียงพอที่จะยกหัวให้สูงขึ้น ช้างและแซบราได้สัญญาว่าจะมีการแข่งขันในลักษณะนี้ และไปที่วิลล่าของป้าตัวน้อย ที่พักทั้งคืน เพื่อให้พวกเขามีแรงกลับมาได้อย่างเต็มที่