วันดา นักเดินทางเดินย่องเข้าไปในป่าแห่งความปรารถนา ขณะที่พลบค่ำเริ่มคลุมโลกด้วยเฉดสีม่วงที่นุ่มนวล ที่นี่เองลมพัดกระซิบว่า ความฝันและความปรารถนาวิ่งเล่นอยู่ท่ามกลางต้นไม้ ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวังและเกล็ดเวทมนตร์เล็กน้อย เธอเชื่อว่ามีต้นไม้แห่งความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ในที่ที่ลึกลับแห่งนี้
“เธอมีความปรารถนาอะไรหรือเปล่า?” เธอพึมพำกับใบหน้ากลมๆ ของไม้ที่เธอพบเจอ — หนูทุ่งตัวอ้วนที่มองด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“โอ้ หลายอย่าง! เมล็ดพันธุ์พันเมล็ดในสมูทตี้ของฉัน บ้านอุ่นๆ ตลอดไป และเหนือสิ่งอื่นใด เพื่อนที่จะแบ่งปันทุกอย่างกับฉัน,” หนูพูดเสียงใส
วันดายิ้มและหัวใจของเธอพองโต “เธอจะได้สิ่งนั้น”
ไปอีกนิด เม่นที่ดูเคร่งขรึมถามเกี่ยวกับงานของเธอ เมื่อวันดาอธิบายเกี่ยวกับต้นไม้แห่งความปรารถนา เขากระพริบปากที่มีรูปคล้ายตรีศูลและพูดว่า “ฮู ฮู”
“ทำไมถึงดูเศร้าเช่นนี้?” วันดาถามอย่างเบาๆ
“ฉันจะบอกเธอว่าใครจะไม่กลับมา สัมผัสหัวใจของนกเค้ากเก่าเมื่อเธอสัมผัสลูกของเธอ — มันเป็นวิธีที่หวานมาก เธอบินข้ามทะเลมืดที่เปล่งประกายและจะไม่มีวันกลับมาอีกเลย มาเถอะ เก็บกระโปรงของเธอไว้ แล้วนอนลงที่ไหล่ของฉันเถอะ และใครจะรู้ บางทีผ่านน้ำตาของฉัน อาจมีคนพบต้นไม้”
เขาบินสูงมาก ปีกของเขาชูวันดาขึ้นไป อีกทั้งกระโปรงของวันดาก็ปลิวไสว และผ้าผูกเอวยาวก็พันรอบเอวของเธอ ต้นสนที่พัดแรงหยุดการเคลื่อนไหวไปกระซิบข้างหูของเธอเมื่อเธอผ่านไป ถนนสีขาวของดวงจันทร์แบ่งป่ากลายเป็นสี่และแปด เท่านั้นที่ถูกบดบังโดยต้นสนดำที่มืดมน
จากที่ไกลๆ เสียงแตรรีดนมดังขึ้น — เสียงดนตรีอันหวานไหลจากนักดนตรีในป่าที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งกล่าวลาวันดาอย่างสูงส่ง อย่างไรก็ตาม, เมื่อต้นสนที่ทึบและเขียวขจีโค้งตัวให้เขาอย่างเงียบๆ เพื่อแสดงความขอบคุณ
แล้วในความเงียบสงบก็มีน้ำพุระยิบระยับปรากฏขึ้นจากถ้วยสีรุ้ง
“ฉันจะดื่มได้ไหม?” เธอพึมพำ ย Kneeling ข้างน้ำ และใส่พวงมาลัยที่เธอได้คิดถึงลงไปในน้ำ
“หนึ่งความปรารถนา!” ปรากฏขึ้นในทุกๆ หยดน้ำ เมื่อพวกมันนั่งอยู่กลางแสงที่อ่อนนุ่ม ซ่อนเร้นสายลม และเสกสรรต้นสนที่สูงใหญ่ให้พร้อมที่จะหัวเราะ เขย่า และเต้นรำด้วยความสมหวัง
“ฉันจะขอหนึ่งล้าน!” วันดาร้องตะโกน พร้อมเป่ามือจับมือด้วยความร่าเริงของเด็ก และในคืนนั้นเอง ความสงบไปสู่ความฝันของคุณ ได้ตกลงมาอย่างนุ่มนวล โดยไม่มีเสียงกระซิบของการคิดถึงโลกใบอื่น