ในป่าที่มีชีวิตชีวา ซึ่งใบไม้กระซิบความลับและห้วยน้ำเต้นไปตามทำนองของธรรมชาติ มีกระต่ายน้อยชื่อราวี อบอุ่นในค่ำคืนวันหนึ่ง ขณะที่ดวงอาทิตย์ทาสีท้องฟ้าด้วยสีส้มและชมพู ราวีได้แนวคิดที่ยอดเยี่ยม
“ถ้าเราร้องเพลงด้วยกันทั้งหมดล่ะ? คอรัสในป่า เพื่อนๆ ประสานเสียงกันใต้แสงจันทร์!”
เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขากระโดดออกจากโพรงและเชิญชวนสัตว์ต่างๆ ในป่า นกต่างๆ พร้องเพรียกอย่างกระตือรือร้น กระรอกต่างๆ สนทนากันอย่างสนุกสนาน และแม้แต่เหล่านกฮูกผู้มีวิญญาณก็พยักหน้าเห็นด้วย สัตว์ทั้งหลายทยอยมาที่ราวี หัวใจเล็กๆ ของพวกเขาเต้นรออย่างใจจดใจจ่อ
ทว่าเมื่อราวีเสนอแนวคิดนี้ ความกลัวเล็กน้อยก็เข้ามาในใจของเขา แต่ละสัตว์มีเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ จะร้องประสานกันได้ไหมนะ?
เมื่อถึงเวลากับคอรัส นกเริ่มต้นเติมอากาศด้วยทำนองหวานๆ แต่ไม่นานกระรอกเริ่มส่งเสียงเพลงของพวกมัน ทำให้เกิดความสับสน นกฮูกผู้ฉลาดเหี่ยวเชลยนกซึ่งไม้เข้ากับโน้ตสูงๆ
ราวีถอนหายใจ “เราจะเป็นคอรัสเดียวกันได้อย่างไรเมื่อทุกคนมีเสียงที่แตกต่างกัน?”
แต่พารอตผู้ชาญฉลาดพูดขึ้น “ความแตกต่างคือความแข็งแกร่งของเรา! ให้เราหาเอกภาพในความหลากหลายของเรา”
ราวีเกิดความเข้าใจ ใบหน้าของเขาสว่างขึ้น เขารวบรวมทุกคนและบอกว่า “เราอาจมีเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ของเราเอง แต่เมื่อต่อเข้าด้วยกัน เราสามารถสร้างสิ่งที่งดงามได้”
สัตว์ทุกตัวลองใหม่อีกครั้ง คราวนี้ผสมเสียงกัน—เสียงนกร้องที่นี่ เสียงกระรอกที่นั่น และเสียงฮูกอยู่ระหว่างกลาง แล้วพวกเขาก็ประหลาดใจเมื่อได้ยินซิมโฟนีอันงดงามเติมเต็มป่า แสดงถึงความอบอุ่นและความรัก
เมื่อดวงจันทร์สูงขึ้น สัตว์ต่างๆ เต้นรำไปตามเสียงอันมีเสน่ห์ของเอกภาพของพวกเขา หัวใจของราวีก็เต็มไปด้วยความสุข ตระหนักว่าคอรัสของพวกเขานั้นไม่ใช่แค่กลุ่มนักร้อง แต่เป็นครอบครัวที่ใกล้ชิดกันด้วยมนต์เสน่ห์ของดนตรี
ในท้ายที่สุด กระต่ายน้อยพูดเบาๆ ว่า “เอกภาพในความหลากหลาย นี่คือความลับของทำนองของเรา”