มานานแล้ว ในวันฤดูร้อนที่สวยงาม วันหนึ่ง ข้าพเจ้ายืนอยู่ที่ประตูของพระราชวัง มองออกไปยังทะเลที่คลื่นซัดฟองเข้าหาหินริมชายฝั่ง มันช่างสวยงาม แต่ข้าพเจ้าไม่รู้สึกมีความสุข และไม่สามารถบอกได้ว่าทำไม
ข้าพเจ้าเบือนหน้าหนีและไปที่ห้องของตน บนเตาผิงเหนือเตาผิงมีแจกันขนาดใหญ่เต็มไปด้วยกุหลาบ แจกันนี้ถูกประดับด้วยลวดลายที่ละเอียดอ่อนของนกและดอกไม้; มันใหญ่พอที่ข้าพเจ้าจะเข้าไปนั่งภายในได้ ดังนั้นข้าพเจ้าจึงปีนขึ้นไปและนั่งอยู่ท่ามกลางกุหลาบที่เติบโตอยู่ที่นั่น แต่กลีบดอกอ่อนๆ ก็ไม่ช่วยให้ข้าพเจ้าเบาบางใจเลย หัวใจของข้าพเจ้ารู้สึกหนักและดวงตาและริมฝีปากสั่นไหวและทำหน้าบูดบึ้ง
ทันใดนั้น ข้าพเจ้าเห็นในกระจกที่อยู่ตรงหน้าข้าพเจ้า ข้าพเจ้าหันกลับไปและเห็นนางฟ้าผู้พิทักษ์ของข้าพเจ้าลอยอยู่ในอากาศตรงหลังเก้าอี้ของข้าพเจ้า เธอสวมใส่ชุดสีเทาเงินตามปกติ แต่คราวนี้สวมมงกุฎทองประดับด้วยอัญมณี
“อ๊ะ เจ้าหญิงเบลล่า” เธอกล่าว “เจ้าคิดไม่ถึงหรอกหรือ ตอนนี้เจ้าเห็นข้าถึงเวลาที่จะเลิกทำหน้าสลดนี้แล้วหรือ?”
“ซานิช” ข้าพเจ้าตอบพลางสะอื้น
“ปราสาทที่ภาคภูมิใจของเจ้าไม่ควรส่ายไปมาเมื่อมีลมพัดหรือ?”
“จะทำให้อะไรข้าพเจ้าล่ะ?” ข้าพเจ้าตอบ “แต่หากเจ้าชอบ เจ้าก็ออกให้ข้าพเจ้าได้ง่ายๆ”
เธอเดินเข้ามาข้างหน้า แต่แทนที่จะจับแขนของข้าพเจ้า เธอก็จับนิ้วของข้าพเจ้าแล้วยกข้าพเจ้าออกจากแจกันอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้น ด้วยการฟาดไม้ขอโทษของเธอ เธอได้ปูพรมดอกไม้ขนาดใหญ่รอบๆ บ้านและเต้นรำอย่างรวดเร็วจนตัวเธอกลายเป็นควันที่ขาวโพลน และหายไปโดยสิ้นเชิง
แต่ในแบบที่ข้าพเจ้าไม่รู้ ปราสาทของข้าพเจ้าก็ลอยขึ้นไปในอากาศด้วย; เท้าเส้นทางนั้นเหมือนกับว่าเราเดินขึ้นไป ข้าพเจ้าได้รู้สึกกลัวอยู่ครู่หนึ่ง แต่ความรู้สึกนั้นไม่อยู่กับข้าพเจ้านาน เพราะบ้านของข้าพเจ้าส่ายไปมาอย่างนุ่มนวล ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นราวกับนอนอยู่บนรังอ่อนๆ
ลองนึกถึงบ้านใหญ่ที่มีชีวิตและสามารถเคลื่อนที่ได้ด้วยตัวเอง! มันเคลื่อนที่ไปโดยที่เราไม่รู้ว่าไปที่ไหน อ๊ะ ไม่เลย มันอาจจะไม่รู้เอง แต่น่าจะไปได้ดี ข้าพเจ้ายืนอยู่ที่ประตูเปิด คิดว่าตนเป็นเจ้าแห่งท้องฟ้าที่ใสราวดั่งแผนที่
ทะเลของข้าพเจ้ายังคงอยู่ต่ำลงไป แต่แทนที่จะโยนและฟูมฟายในคลื่น เล่นและไล่กัน มันกลับดูสงบและเงียบไร้คลื่นอยู่ห่างไปไกลมาก
และที่นั่น ตรงที่ขอบฟ้าชายทะเล แม่เคยบอกข้าพเจ้าว่าที่ดินเริ่มต้น หมอกนุ่มที่มักจะปกคลุมดินก็หายไป และมันดูชัดเจนและกระจ่าง ราวกับว่าขาวเจิดจ้า มีต้นไม้ใหญ่และทุ่งหญ้าสีเขียวหอม; ทุ่งนาที่มีน้ำเต็มไปด้วยปีกสีขาวของนกทะเลที่ลงจอด ซึ่งข้าพเจ้าจินตนาการว่า พวกเขามาเพียงเพื่อสนุกสนานกับการว่ายน้ำ; ดอกไม้ต่างบอกกันผ่านโคมไฟข้างถนน เหลือบไปสบตากับปราสาท ทั้งสองฝ่ายโบกมือกลับใส่กัน และชาวบ้านก็เริ่มโบกแขนกลับด้วย
ข้าพเจ้าได้รู้สึกถึงชัยชนะในใจ และเรียกให้ทุกคนทำความดีต่อกัน ใช่ แม้แต่สำหรับผู้คนที่ภาคภูมิในชุดทองปักลวดลาย และนั่งสูงอย่างเคร่งครัดในเกวียนใหญ่ที่กระแทกไปตามหินในถนน; และโลกทั้งดินและทะเล ทั้งในนามของข้าพเจ้าหรือหอเฝ้าทึบที่ไม่มีเสียงของข้าพเจ้าเริ่มร้องออกมาเป็นเสียงเชื้อเชิญ แต่เมื่อข้อความได้รับการตัดสินใจ หัวใจของข้าพเจ้าก็ถดถอยและความกล้าหาญของข้าพเจ้าก็หมดไป จนข้าพเจ้ากลายเป็นอยู่ในความเงียบของบ้านที่ข้าพเจ้าไม่สามารถอยู่ได้อีกนาน
แล้วพายุได้เกิดขึ้นและบ้านก็เริ่มส่ายไปมา ข้าพเจ้ารีบไปที่หน้าต่างและประตูเพื่อทำให้มันแน่นหนา ความโกลาหลเกิดขึ้นในห้องและบรรดาผู้ดูแลที่กลัวต่างกอดกันและกอดข้าพเจ้า และไม่มีอะไรนอกจากคอของข้าพเจ้าที่จะคุ้มครองจากหน้าต่าง ข้าพเจ้าได้มองออกไปทางขวาหรือซ้าย ขณะที่พายุยังโหมกระหน่ำ ความคิดของพวกเรายิ่งสมานกัน และมีคำคิดหนึ่งที่ให้ความหมายดีว่า ถ้าข้าพเจ้ามองมันจากมุมที่เข้าถึงได้ที่สุดและต้องการให้พวกเขาได้ประโยชน์ ข้าพเจ้ารู้สึกอย่างนั้น
ดินแดนเริ่มหายไปอย่างช้าๆ; พายุที่ด thunderous ได้ทำให้มันไร้ผู้คน ซึ่งแทบจะไม่มีอยู่มาก่อนหน้านั้น; แต่บ้านของข้าพเจ้า ยังคงขยายออกไป อุดมไปด้วยน้ำ สร้างเกาะหินหนักๆ ขึ้นมาใหม่ ในที่สุด สิ่งที่เห็นมีเพียงเคล็ดเขียวเดียว บนที่นั่นคือที่อยู่อาศัยของข้าพเจ้า ราวกับว่ามันชอบที่จะยืนบนพื้น
แล้วเราก็โยนไปมา ส่ายไปทางขวาและซ้าย; พื้นที่น้ำต้องการเปลี่ยนภูมิทัศน์ทุกขณะ ดูเหมือน และเนินเขาที่ปราสาทตั้งอยู่ปรากฏขึ้นที่ด้านซ้าย หน้าประเทศ จากนั้นเราหมุนไปในวงใหญ่เข้าสู่น้ำ จนในที่สุดเราใกล้ถึงเกาะเขียวที่ถูกปกคลุมด้วยต้นไม้ และมีพุ่มไม้เฮเซลยืนอยู่ในแสงแดดที่สดใส
“ที่นี่ช่างน่าอัศจรรย์ ข้าพเจ้าขอบอกให้กับพวกที่กำลังมาถึง ผู้ที่ไม่มีใครคาดหวังว่าจะเกิดขึ้น” กล่าวชายแก่ผู้ซื่อสัตย์ของข้าพเจ้า
“แต่ว่าปราสาทที่ภูมิใจเช่นนี้ จะต้องตายก่อนจะได้สูดลมหายใจจากทะเลสู่หญ้าสีเขียว” เขาบอก