มันเป็นบ่ายที่สดใสและมีแดดอยู่ ซึ่งทำให้ฉันมีความสุขมากที่ได้ออกไปนอกบ้าน เพื่อน ๆ ของฉันและฉันได้รวมตัวกันที่ยอดเขาไม่ไกลจากบ้านของเรา เพื่อเพลิดเพลินกับลมเบา ๆ และแสงแดด วันนี้มีความตื่นเต้นมาก เพราะเราจะบินว่าว! ใช่แล้ว ว่าวสวยงามที่ฉันทำขึ้นเอง โดยมีกลitters, ผ้าสีสันสดใส และความคิดสร้างสรรค์มากมาย
“ไม่สวยเหรอ?” ฉันถามเพื่อนของฉัน Gray ลูกแมวที่นั่งข้าง ๆ ฉัน ฉันได้ยึดลูกข่างเข้ากับหางของว่าว และกำลังจะปล่อยให้เขาฟบินมัน
“มันน่ารักมาก,” Gray ตอบด้วยความชื่นชมมองไปที่ว่าว “แต่ว่าฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำให้มันบินได้หรือเปล่า ว่าวมักจะดื้อดึง”
“โอ้ ใช่, คุณทำได้,” ฉันกล่าวให้กำลังใจ “มีลมมากมาย เพราะต้นไม้กำลังโยกไปมา ต้องคอยเอียงนิดนึงไปทางขวา เพราะฉันได้ตั้งตำรวจใหญ่ไว้ที่หางของว่าวเพื่อไม่ให้มันลอยไปไกลเกินไป”
“พร้อมแล้ว!” เสียงหนึ่งโห่ร้องออกมาพร้อมกันสิบสองเสียง “ตอนนี้ให้ปล่อยว่าวออกไปช้า ๆ!”
และทีละตัว ลูกแมวได้คลายเชือก ในขณะที่เสียงเชียร์ตื่นเต้นดังกึกก้อง เมื่อว่าวขนาดใหญ่เริ่มลอยขึ้น มันดูเหมือนมอนสเตอร์ตัวใหญ่ ในขณะที่อยู่ห่างออกไปสี่สิบหลา มันเล็กจนแทบไม่มีใครเห็นได้ถ้าไม่ใช่คนที่มีตาที่เฉียบแหลม
ดังนั้นกองทัพลูกแมวจึงส่งกำลังผ่านพื้นที่ในระยะนั้นจนดูเหมือนกับว่ามีกองกำลังบินสิบหน่วยเข้าไปในอาณาจักรสีฟ้าแห่งฟ้า แต่ยังมีพื้นที่ว่างเพราะลมยังคงพัดเบา ๆ อย่างต่อเนื่อง
แต่ตอนนี้ มีพ่อค้าเฮงซวยคนหนึ่งถือบันไดสั้นใหญ่และผู้ชายอีกสองคนที่ถือเสาเพื่อช่วยเขา ดูเหมือนว่าเขาจะมาล้างหรือทำอะไรบางอย่างกับหน้าต่างของเขาซึ่งอยู่ตรงข้ามกับว่าวของเรา คุณต้องได้ยินเสียงประหลาดใจของเรา; และด้วยจิตวิญญาณเดียวกัน ฉันและเพื่อน ๆ วิ่งไปยังจุดนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดภัยพิบัติ
“โอ้ ที่รัก!” ทอมพูดขึ้น “ตอนนี้เราต้องเดินไปที่ร้านตัดผมกันหมดเลย”
“และฉันคิดว่าเราจะต้องจ่ายเงินให้พวกเขาเป็นอย่างดีสำหรับการตัดหางของเรา”
“โอ้ เราทำดีที่สุดแล้ว,” Gray ถอนหายใจ “แต่ฉันคิดว่ามีโชคร้ายเกี่ยวกับว่าว”
แต่ลมแรงพัดเข้ามาทำให้ต้นไม้โน้มตัวไปข้างหน้า และก่อนที่เราจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนอื่น ๆ ก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไปพร้อมกับว่าวและเชือก ทำให้เกิดความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อหัวและร่างกายของพ่อค้า
เพื่อนของฉัน Gray, Black และคนอื่น ๆ วิ่งตามพวกเขา และพยายามจับพวกเขาเป็นเชลย ในขณะที่ Jerry เพื่อนตัวใหญ่ของเราโน้มตัวลงเพื่อพักและพูดขณะดึงผ้าเช็ดหน้าขนาดใหญ่ขึ้นมาเช็ดเหงื่อของเขา:
“ว่าว ว่าว ว่าว ว่าวว่าวไปไหน แต่! ลมแรงจัง—ว่าว ว่าว; แต่เชื่อว่าฝนจะตก ว่าว.”