กาลครั้งหนึ่งในดินแดนที่ความฝันเต้นรำอยู่บนดวงตาที่ตื่นขึ้น มีป่าแห่งมนต์เสน่ห์อยู่ ที่ป่านี้อาบแดดในตอนกลางวัน เต็มไปด้วยสัตว์ใหญ่และเล็ก และเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน แสงสว่างบางอย่างลอยผ่านต้นไม้เหมือนกับแมลงวี่ที่เล่าเรื่องราวโบราณ
ในบรรดาผู้มีชีวิตมากมายในนั้นมีลีอัม สิงโต สิงโตหนุ่มผู้มีพลังและความกล้าหาญไร้ขีดจำกัด แต่ก็อ่อนโยนเหมือนกับลมยามเช้า เขาคือราชาแห่งสัตว์ป่า ไม่ใช่เพราะการพิชิต แต่ด้วยความรักและความเคารพจากทุกคนที่อาศัยอยู่ในป่า เพื่อนสนิทของเขาคือโทบี้ เต่าทอง ผู้ซึ่งไม่ว่าเดินช้าแค่ไหนก็มีปัญญาที่มากเกินไปและมีหัวใจที่ส่องสว่างยิ่งกว่าที่เก๋าที่สุด
เช้าวันหนึ่ง ขณะที่น้ำหยดยังเกาะอยู่บนหญ้าและนกส่งเสียงเพลงแห่งความสุข จู่ ๆ ความกลัวก็จับใจลีอัม เขาสังเกตเห็นว่าเพื่อนของเขาโทบี้หายไป รูปร่างที่เคยชินในการเดินแบบสบาย ๆ ของเขาขาดหายไปจากการนัดพบช่วงเช้า ความกังวลระเบิดขึ้นในใจลีอัม ทำให้เขารู้สึกถึงความเร่งด่วน
“โทบี้! เธออยู่ไหน?” ลีอัมเรียกเข้าไปในเสียงกระซิบอันอ่อนโยนของป่า
“อยู่นี่ล่ะ ลีอัม!” โทบี้ตอบกลับ ขณะที่พยายามดึงตัวเองออกจากกองใบไม้
เมื่อช่วยเพื่อนของเขา ลีอัมไม่รู้เลยว่าการผจญภัยในป่าของพวกเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไร ขณะที่พระอาทิตย์สาดแสงลงมา พวกเขาตัดสินใจเดินลึกเข้าไปในป่า โทบี้ ด้วยธรรมชาติที่ระมัดระวังของเขา เตือนลีอัมให้ระวัง
“ลีอัม เพื่อนของฉัน” เขาพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “หวังว่าเธอจะจำเรื่องราวโบราณ – เรื่องราวที่เตือนเราเกี่ยวกับส่วนมืดของป่าที่แม้แต่อานุภาพของแสงอาทิตย์ก็ไม่กล้าที่จะเข้าไป”
แต่ความอยากรู้อยากเห็นของวัยเยาว์บางครั้งก็กลบเกลื่อนปัญญา ถูกดึงดูดโดยความชั่วคราวและการพยักหน้าของเพื่อน พวกเขาจึงเดินไปข้างหน้า
โอ้! พวกเขามาหยุดที่พื้นที่มืดมน ที่ซึ่งกิ่งไม้ intertwine เหมือนปริศนาที่ซับซ้อน ปกคลุมรังสีของดวงอาทิตย์ทุกลำแสง เงามืดหยดเหมือนกับหมึก และอากาศหนาแน่นไปด้วยความไม่แน่นอน
“ลีอึม ฉันไม่ชอบรูปลักษณ์ของที่นี่” โทบี้พูดด้วยเสียงสั่นกลัว ความกล้าหาญของเขากำลังลดลง
“อย่ากลัวไปเลย เพื่อนของฉัน ฉันจะปกป้องเธอ” ลีอัมพูดอย่างกล้าหาญ แต่ในใจของเขามีความเย็นเยียบ
เมื่อพวกเขาเดินลึกเข้าไป ป่าดูเหมือนไม่มีความเงียบสงบ ธรรมชาติเริ่มกระซิบถึงวิญญาณที่หายไปนาน ทุกต้นไม้ดูเหมือนกำลังบิดตัว ไม้ซึ่งไม่เปิดเผยและซึ่งดูเหมือนจะมีชีวิตที่เฝ้าดูเพื่อนทั้งสอง ในเวลานั้นมีเสียงคำรามต่ำ ๆ ที่ดังขึ้นจากผืนดิน ท้าทายอากาศแห่งความเงียบสงบ
ปรากฏจากเงา วายร้ายที่มีความดุร้ายมากกว่าสิ่งใดที่ลีอัมเคยพบได้ทลายเข้าไป โดยเผยให้เห็นฟันที่แหลมคมและกล้ามเนื้อที่กระตุก มันสูงกว่าเขา เป็นการแสดงออกของฝันร้าย
“ลีอัม” โทบี้พูดด้วยเสียงสั่น “เราต้องกลับไปแล้ว”
แต่การถอยกลับไม่ใช่ทางเลือก “อยู่ข้างหลังฉัน เพื่อนของฉัน ฉันจะปกป้องเธอ” ลีอัมสั่ง บนแรงเต้นของหัวใจที่เต้นร่วมกับอันตรายที่เข้ามาใกล้
ด้วยเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนป่า ลีอัมพุ่งเข้าหาวายร้าย แต่ความกล้าที่เกิดขึ้นเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเดิมๆ กลับได้โอกาสกลับเปลี่ยนแปลงโชคชะตา การต่อสู้ของยมทูตทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนใต้เท้า แต่แก่นแท้ของความกล้าหาญได้ซึมซับเข้าสู่จิตวิญญาณของพวกเขาทั้งสอง
ลีอัมและวายร้ายเริ่มการเต้นรำแห่งสงคราม – ขากระแทก เสียงกรงเล็บฟาด ระหว่างรากที่มั่นคงและกิ่งไม้ที่ต่ำ การต่อสู้เกิดขึ้น การเห็นเพื่อนในอันตรายทำให้เกิดแรงไฟในโทบี้ เข magne คงมีขนาดเล็กในรูปลักษณ์ แต่มีหัวใจที่ยิ่งใหญ่เต็มไปด้วยพลัง
รวบรวมความกล้าหาญทั้งหมด โทบี้ปล่อยเสียงคำรามอันทรงพลังออกมาจากเปลือกของเขา ทำให้สัตว์ร้ายรู้สึกสะดุ้ง ความฟุ้งซ่านนี้ทำให้ลีอัมสามารถใช้โอกาสได้ เขากระโดดไปที่สัตว์ร้ายและกดมันลงไปบนพื้น
เมื่อฝุ่นเริ่มsettle และเงียบสงบกลับมา ลีอัมและโทบี้ช่วยกันดึงตัวออกจากความพินาศจากการต่อสู้อันหนักหน่วง “เธอไปหาความกล้าหาญนี้มาจากไหน เพื่อนรักของฉัน?” ลีอัมถามซึ่งหายใจหอบ
“ฉันต้องทำ – เพื่อเธอ, ลีอัมที่รัก เพื่อนที่แท้จะคอยปกป้องคนที่เขารักเสมอ” โทบี้ตอบกลับ
ในขณะนั้น ลีอัมได้ตระหนักถึงความจริงที่ทรงพลังยิ่งกว่าคาถาที่แข็งแกร่งที่สุด: ความกล้าหาญทำให้ใจของเพื่อนแท้ผูกพันกัน ความกล้าหาญของโทบี้ได้เรียกคืนความแข็งแกร่งที่ลีอัมไม่เคยรู้ว่ามีอยู่ในตัว เขาทั้งสองออกจากป่าในวันนั้นไม่เพียงแต่มีเรื่องราวของการผจญภัย แต่ยังมีความสัมพันธ์ของมิตรภาพที่ส่องสว่างยิ่งกว่าความมหัศจรรย์ทั้งหมดในโลก
และในทุกค่ำคืน เมื่อแสงจากป่าแห่งมนต์เสน่ห์เต้นรำตามเพลงแห่งคืน ผู้อาศัยจะจดจำว่าความซื่อสัตย์และความกล้าหาญคืออาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดในการต่อกรกับความมืดใด ๆ ที่ชีวิตอาจโยนมาให้พวกเขา