กาลครั้งหนึ่งเมื่อครั้งในน้ำที่ระยิบระยับของอ่าวคริสตัล มีโลมาน้อยชื่อดอลลี่ ดอลลี่เป็นโลมาที่มีความสุข แต่เธอมีความปรารถนาที่เป็นความลับ: เธออยากกระโดดสูงขึ้นไปในท้องฟ้า สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้และสัมผัสกับก้อนเมฆที่นุ่มนิ่ม เธอมักจะมองนกทะเลที่โผบินเหนือศีรษะและปรารถนาที่จะเป็นเหมือนพวกมัน
ดอลลี่อดใจไม่ไหวที่จะลอง ในวันถัดไป ทันทีที่ดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นเหนือคลื่น เธอว่ายไปยังจุดกระโดดที่เธอชื่นชอบ ซึ่งเป็นโขดหินที่เรียบและอบอุ่นที่โผล่พ้นจากน้ำ เพื่อน ๆ ของเธอ ได้แก่ ปลาฉลามตลกที่เป็นมิตร เต่าผู้มีปัญญา และปลาสก็อกซึ่งเร็วมากก็กระตุ้นเธอ
ด้วยการส่ายหางอย่างแรง เธอกระโดดขึ้นสูงที่สุดเท่าที่เธอทำได้ แต่ก็หยุดกลางทาง “เกิดอะไรขึ้น?” ปลาฉลามตัวน้อยพูดอย่างตื่นเต้น “เธอกระโดดสูงมากขึ้นได้! ลองอีกครั้ง!”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก ดอลลี่ ที่รัก” เต่าผู้ชรากล่าว “นี่คือการกระโดดที่ดี ฉันก็แค่อยากทำได้แบบนี้บ้าง!”
“ไปเลย ดอลลี่! ไปเลย! กระโดดสูงขึ้น!” ปลาสก็อกพูดด้วยความกระตือรือร้น “ถ้าเธอไปไม่ถึงก้อนเมฆ เธอก็คงสัมผัสได้ถึงแสงอาทิตย์”
ดังนั้น ดอลลี่จึงรอให้คลื่นสงบสักครู่ และจากนั้นด้วยการพุ่งทะยานอย่างแข็งแกร่งของฟลิปเปอร์ เธอก็พุ่งขึ้นไป แต่ก็หยุดกลางทางอีกครั้ง
“เย้! เย้!” เพื่อน ๆ ของเธอร้อง แต่ดอลลี่มัวแต่ตั้งใจพยายามที่จะไปถึงก้อนเมฆจนไม่ได้ยินพวกเขา
“นี่มันการกระโดดที่ยอดเยี่ยมสำหรับเต่านะ!” ปลาฉลามตัวน้อยพูด “นางทำมันได้แบบนี้เสมอ”
แต่เต่าผู้มีปัญญาส่ายหัว “ไม่ ไม่! โลมาผลักหัวก่อนและไม่มีทางพลาดเป้าหมาย!” เขายืนยันอย่างช้า ๆ
“อีกครั้ง! อีกครั้ง! สูงขึ้น! สูงขึ้น!” ฝูงปลาที่มาชมเหตุการณ์สำคัญนี้ตะโกน
ดอลลี่ซึ่งเริ่มหมดแรง รวบรวมความพยายามครั้งสุดท้าย แต่ช้ากว่านั้น! เธอเพียงแค่ไปถึงยอดคลื่นและรู้สึกเหมือนกำลังจมลงไป มันน่าผิดหวังเป็นอย่างมาก เนื่องจากเธอพยายามมาตลอดทั้งเช้า แต่ในใจของดอลลี่ เธอรู้สึกมีความสุขเมื่อเต่าผู้ชรากล่าวว่า “จำไว้นะ โลมาน้อย หากเธอไปไม่ถึงก้อนเมฆ เธออาจจะลองในวันหนึ่งที่จะสัมผัสกับดวงอาทิตย์”
ถึงแม้เธอไม่สามารถแสดงความสุขเป็นคำพูดได้ ดอลลี่ก็กำลังคิดในใจว่า “ฉันจะลองอีกครั้งพรุ่งนี้!”