คืนที่มีดาวนับไม่ถ้วน เด็กหญิงตัวน้อยชื่อว่านาน่านั่งอยู่ในห้องของเธอ มองออกไปนอกหน้าต่าง ห้องของเธอตกแต่งด้วยภาพวาดสีสันสดใสและตุ๊กตานุ่มน่ารัก แต่ที่ดึงดูดความสนใจของเธอมากที่สุดคือผู้จับความฝันที่แขวนอยู่เหนือเตียงของเธอ มันสร้างจากขนนกและลูกปัดที่ละเอียดอ่อนและส่องแสงระยิบระยับในแสงจันทร์
“ราตรีสวัสดิ์ ผู้จับความฝัน!” นาน่ากระซิบ ขดตัวอยู่ในผ้าห่มของเธอ ไม่มีทางที่เธอจะรู้ได้ว่าคืนนั้นกำลังจะเป็นคืนมหัศจรรย์
เมื่อเธอเริ่มหลับไป ผู้จับความฝันของเธอก็เริ่มเปล่งแสงอ่อน ๆ มันหมุนอย่างสง่างาม สร้างลมเบา ๆ ที่สัมผัสใบหน้าของนาน่า ‘ชู ชู!’ มันกระซิบ ลมเบา ๆ กลายเป็นลมที่นำทาง ยกนาน่าออกจากหมอนและพาเธอไปสู่ดินแดนแห่งความฝัน
นาน่าพบว่าตัวเองยืนอยู่ในทุ่งดอกไม้ที่ส่องแสงระยิบระยับ สีสันของมันสดใสกว่าที่เธอเคยเห็นมา แล้วผีเสื้อก็บินร่าเริงในอากาศ และท้องฟ้าก็ถูกทาสีด้วยเฉดสีลาเวนเดอร์และทองคำ นาน่ารู้สึกสนใจ จึงเด็ดดอกไม้ดอกหนึ่ง แล้วกลีบดอกไม้นั้นก็เติมเต็มหัวใจของเธอด้วยความสุข และนั่นคือเมื่อเธอเห็นเด็กชายตัวน้อยนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ดูเศร้าและเหงา
“สวัสดี! ฉันชื่อว่านาน่า! คุณชื่ออะไร?” เธอถามอย่างสดใส
“ฉันชื่อเลโอ และฉันสูญเสียเสียงหัวเราะไป ฉันค้นหามาทุกที่แล้ว!” เขาตอบด้วยเสียงถอนหายใจ
“เราสามารถหาด้วยกัน!” นาน่าตอบด้วยความมุ่งมั่นที่จะช่วยเพื่อนใหม่ของเธอ ดังนั้นจึงจับมือกัน พวกเขาเดินผ่านภูมิประเทศที่สดใส พร้อมเรียกหาหัวเราะ
ขณะที่พวกเขาเดิน พวกเขาได้พบกับแม่น้ำที่ทำจากดาวระยิบระยับ “ฉันไม่ข้ามแม่น้ำนี้แน่นอน!” เลโอกล่าวด้วยความสิ้นหวัง แต่มากมายใต้ตลิ่งเขาเห็นดาวทะเลที่ส่องประกายซึ่งเสนอให้ความช่วยเหลือ โดยมีคำแนะนำจากดาวทะเล พวกเขาพบหินก้าวที่ทำจากแสงจันทร์และข้ามแม่น้ำได้อย่างปลอดภัย
อีกไม่นานพวกเขาก็พบกับป่า ที่ที่ต้นไม้ส่องแสงเป็นสีน้ำเงินแปลก ๆ ข้างในพวกเขาได้ยินเสียงหัวเราะดังก้องผ่านกิ่งไม้ “อาจจะเสียงหัวเราะนี้เป็นของเสียงหัวเราะของฉัน!” เลโอกล่าวอย่างมีหวัง
“นาน่า! เลโอ!” เรียกเสียงจากที่สูง เมื่อมองขึ้นไป พวกเขาเห็นกลุ่มนางฟ้าที่มีปีกเป็นประกาย กำลังบินไปมาอย่างสนุกสนาน “คุณอยากเล่นกับเรามั้ย?” พวกเขาถาม
เมื่อผู้นำของนางฟ้ากระจายน้ำตานางฟ้าใส่พวกเขา นาน่าและเลโอก็เริ่มลอยและหมุนในอากาศ ความสุขเติมเต็มหัวใจของพวกเขา นางฟ้ากระซิบปริศนาและแบ่งปันเรื่องราวตลกที่ทำให้พวกเขาหัวเราะจนเกือบจะกลิ้งไปกลิ้งมา ในมุมอ่อนโยนของหัวใจ พวกเขาตระหนักว่าพวกเขาได้พบเสียงหัวเราะด้วยกันในที่สุด
ทันใดนั้น นาน่ารู้สึกถึงการสัมผัสที่นุ่มนวลของขนนกบนแก้มของเธอ เธอเปิดตาขึ้นพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในห้องนอนของเธอ นกตัวเล็ก ๆ จิกที่หน้าต่างของเธออย่างเบาหวิว ผู้จับความฝันยังหมุนอยู่เหนือเตียงของเธอ ส่งแสงอบอุ่นออกมา นาน่าหนีออกจากเตียงเต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น และรีบไปที่สวนของเธอเพื่อแบ่งปันความฝันของเธอ
“ฟัง ๆ ข้าเถอะ!” เธอบอกกับเพื่อนบ้านที่ง่วงนอนของเธอ รวมตัวกันรอบ ๆ “ฉันมีความฝันที่งดงามที่สุดกับเลโอและนางฟ้าในโลกแห่งความฝัน! และเราพบเสียงหัวเราะด้วยกัน!”
เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเพื่อน ๆ นาน่าได้รู้ว่าการแบ่งปันความฝันของเธอนั้นสวยงามเพียงใด ในแต่ละวันเธอแบ่งปันเรื่องราวใหม่ ๆ ของการผจญภัยในดินแดนแห่งความฝัน และไม่นาน เด็ก ๆ จากทุกหนทุกแห่งก็มาฟังเกี่ยวกับเลโอ เสียงหัวเราะที่พวกเขาพบ และเกมมหัศจรรย์ของนางฟ้า พวกเขาหัวเราะและยิ้มด้วยกัน แพร่กระจายความสุขไปทั่วละแวก
ในเวลากลางคืน ผู้จับความฝันยังคงเปล่งประกาย สร้างความฝันที่สวยงามให้กับนาน่าและเพื่อน ๆ ของเธอ มันหมุนเบา ๆ เหนือเตียงของพวกเขาเหมือนนิทานเล่าเรื่องที่รอคอยช่วงเวลาที่เหมาะสมในการเล่าเรื่องใหม่ และในใจของเธอ นาน่ารู้ว่าเวทมนตร์ในผู้จับความฝันนั้นเป็นเอกลักษณ์ มันระยิบระยับในความฝันที่งดงามพอที่จะแบ่งปัน ที่ซึ่งความสุขหรือเสียงหัวเราะถูกทิ้งไว้ให้เบ่งบานเหมือนดอกไม้ที่สดใสในโลกของความฝัน
ดังนั้น เด็กทุกคนที่โชคดีพอที่จะผ่านประตูของเธอจึงพบกับแสงแดดในหัวใจและหัวเราะไปด้วยกันกับนาน่า เสียงหัวเราะของเธอคือความสุขที่พวกเขานำกลับบ้านในคืนนั้น และตลอดไป ผู้จับความฝันของนาน่าก็ทำสิ่งที่มันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อนั่นคือ - มันจับความฝันที่หวานและแพร่กระจายความสุขที่ไหนก็ตามที่มันหมุนอยู่
และในทุกคืน ผู้จับความฝันจะส่องแสงอ่อน ๆ เหนือเตียงของเธอ รอคอยที่จะพานาน่าไปยังการผจญภัยใหม่ ๆ พร้อมสำหรับเรื่องราวต่อไปที่มันจะสร้างแรงบันดาลใจ
จบ