กาลครั้งหนึ่งในทุ่งหญ้ามหัศจรรย์ที่ดอกไม้ป่าเต้นรำไปตามเสียงของลมที่อ่อนโยน มีหนอนผีเสื้อตัวน้อยชื่อคลาร่าอาศัยอยู่ มันเป็นฤดูร้อนและโลกที่อยู่รอบตัวเธอก็เต็มไปด้วยสีสันสดใสและเสียงหัวเราะคลี่คลาย คลาร่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซุกซน ตัวสีเขียวมีกระจุดสีเหลืองเล็ก ๆ และดวงตากลมโตที่มองหาความมหัศจรรย์อยู่เสมอ
ทุกวันเธอคลานผ่านหยดน้ำค้างที่ระยิบระยับเหมือนเพชร กัดกินใบไม้และพูดคุยกับเพื่อน ๆ ของเธอ อย่างเช่น แมลงปอและตั๊กแตน “คุณเคยเห็นต้นไม้สูงใหญ่ที่อยู่เลยทุ่งหญ้าของเราหรือไม่?” เธอถาม เพื่อน ๆ ส่วนใหญ่ของเธอส่ายหัว ไม่สนใจในมุมหญ้าของพวกเขา แต่ไม่ใช่เบอร์ธาที่แก่และชาญฉลาดซึ่งมักจะมาเยี่ยม “อ้อ ใช่ค่ะ เด็กน้อย ฉันเคยเห็นมันทั้งหมดมาแล้ว และในไม่ช้าคุณก็ควรจะได้เห็นโลกจากที่สูงที่คุณยังไม่สามารถจินตนาการได้”
คลาร่ากลับรู้สึกสับสน “แต่ว่าอย่างไรล่ะ เบอร์ธาที่รัก? ฉันจะเป็นหนอนผีเสื้อตลอดไป”
เบอร์ธาแก่หัวเราะเบา ๆ “โอ้ไม่ลูกหัวใจ คุณจะมีการเปลี่ยนแปลงในเร็ว ๆ นี้ คุณต้องสร้างบ้านให้ตัวเอง ลูกขอนไม้ แล้วการเดินทางของคุณจะเริ่มต้นขึ้น”
การเปลี่ยนแปลง? คำนี้ทำให้คลาร่าขนลุก คิดถึงการกลายเป็นผีเสื้อทำให้เธอตกใจ ถ้าเธอเสียเส้นทาง สูญเสียต้นไม้ หรือเพื่อน ๆ ที่รักล่ะ? ทุก ๆ คืน ขณะที่ดวงดาวระยิบระยับอยู่บนฟ้า คลาร่ามองที่เธอในน้ำค้าง คิดเกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นข้างหน้า เพื่อน ๆ ของเธอร้องเพลงอย่างร่าเริง โดยไม่รู้เลยว่ามีลูกขอนไม้ที่กำลังค่อย ๆ เกิดขึ้นในหัวใจของเธอ
แล้ววันหนึ่ง คลาร่ารู้สึกแปลก ๆ ที่หลัง “โอ้ มันเริ่มแล้ว” เธอร้อง “ตอนนี้ทุกคนจะเห็นฉันเปลี่ยนรูปแล้ว”
แต่เพื่อน ๆ ของเธอกลับหัวเราะและเต้นรำ จากนั้นก็มีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น ร่างกายอ่อนนุ่มของคลาร่าเริ่มแข็งขึ้น และผิวเก่าของเธอหลุดออกไป เหมือนการถอดเสื้อคลุมที่น่าอึดอัด Soon, she was encased in a crystal-like shell, which shimmered under the sun. คลาร่ารู้สึกถึงธรรมชาติกำลังคล้องเธอ แต่เธอก็คิดแต่ “ฉันอยู่คนเดียว!”
เวลาเดินไปอย่างช้า ๆ กลางวันกลายเป็นกลางคืน และในไม่ช้าความมืดเริ่มเข้ามา โลกของคลาร่ามืดมน เสียงเพลงของดอกไม้ป่าเริ่มจางหายไป และแสงสว่างของดวงดาวก็หายไป เธอได้ยินพายุคำรามข้างนอก ต้นไม้ส่งเสียงคำราม ลมร้องหวน และความกลัวก็เข้ามาครอบงำคลาร่า และแล้วมันเกิดขึ้น—เปลือกคริสตัลแตกออก!
คลาร่ารู้สึกกลัว ถ้าเธอออกไปตอนนี้ เธอก็จะถูกพัดพาออกไปเหมือนใบไม้แห้ง! “ปีกของคุณพร้อมแล้วนะ หลับสนิท” เบอร์ธาบอก ซึ่งได้ดูแลเธอไว้
“แต่ฉันกลัว” คลาร่ากระซิบ
“ก็ดี ฉันอยู่ที่นี่ และฉันมั่นใจว่าคุณจะรู้สึกประหลาดใจ แค่ก้าวออกไป”
ด้วยความตระหนก คลาร่าย่างเท้าไปทีละก้าว จนถึงขอบเปลือกของเธอ ที่นั่น เธอหยุดอีกครั้ง จากนั้นค่อย ๆ เธอเหยียดขาออกไป จู่ ๆ พวกมันก็อบอุ่นขึ้นและยาวขึ้นจนเธอไม่สามารถรู้สึกได้อีก คลาร่ามองดูด้วยความสั่นเทาเมื่อปีกสองปีกที่สวยงามและมีสีสันแผ่ออกที่ด้านหลังของเธอ เปล่งประกายเหมือนอัญมณีในแสงอ่อนของรุ่งอรุณ
“คุณทำได้แล้ว คลาร่า! ตอนนี้การเดินทางที่แท้จริงของคุณสามารถเริ่มต้นได้” เบอร์ธาร้องอย่างร่าเริง
คลาร่ามองไปรอบ ๆ แทนที่จะรู้สึกกลัว เธอกลับรู้สึกมีความสุขที่ไม่มีที่สิ้นสุดเดือดดาลอยู่ภายใน ด้วยการยอดขาเบา ๆ เธอพุ่งขึ้นสู่ลม หมุนขึ้นสูงขึ้น และนั่นคืออะไร? เหนือทุ่งหญ้า ผ่านต้นไม้ เธอเห็นเนินเขาอื่น ๆ แม่น้ำ และหุบเขาในระยะไกล—มีมากมายให้สำรวจและสนุกสนาน
“ขอบคุณค่ะ เบอร์ธาที่รัก” เธอเรียกเมื่อบินสูงกว่าทุ่งหญ้าของเธอ ต้นไม้โบกมือ ดอกไม้เรียกร้อง และหัวใจของคลาร่าร้องเพลง การเปลี่ยนแปลงได้นำโลกของความมหัศจรรย์มาให้เธอ
ผ่านการผจญภัยของเธอ คลาร่าเรียนรู้ว่าสิ่งที่น่ามหัศจรรย์บางครั้งเกิดขึ้นจากความกลัวที่ลึกที่สุด ท้องฟ้าไม่ใช่ขีดจำกัด แต่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น