พระจันทร์คริสตัล

โอลิเวอร์ นกเค้าแมวไม่ใช่นกเค้าแมวธรรมดา ขณะที่หลายๆ ชนิดของเขาพอใจในความสุขที่เรียบง่าย เช่น การร้องเสียงนุ่มนวลในยอดไม้และการล่าแข้งไม่กี่ตัว แต่โอลิเวอร์กลับมีความอยากรู้ใจจ่อที่จะรู้จักโลกภายนอกโพรงไม้โอ๊คเก่าแก่ของเขา เขามักจะนั่งมองดวงดาวที่เปล่งประกาย ครุ่นคิดถึงความลึกลับที่มันเก็บไว้

คืนหนึ่งในฤดูหนาวอันแจ่มชัด ขณะที่เกล็ดหิมะกำลังเต้นรำน้อยๆ จากท้องฟ้า โอลิเวอร์ตัดสินใจที่จะถามพระจันทร์เอง ด้วยการปีกและเสียงร้องที่มั่นใจ เขาเริ่มการผจญภัยที่จะเปลี่ยนชีวิตของเขาไปตลอดกาล

“พระจันทร์, พระจันทร์, อยู่สูงแสนไกล! บอกความลับของเจ้าเมื่อผ่านไป!” เขาร้องเรียก ขณะโฉบผ่านอากาศเย็นในคืน

แต่พระจันทร์ไม่ตอบสนอง เขาเพียงแต่ยิ้ม ส่งแสงเงินให้โลกด้านล่าง เมื่อคิดว่าพระจันทร์อาจหูหนวกจากความหนาว โอลิเวอร์จึงฟูขนและเรียกดังขึ้น “พระจันทร์, พระจันทร์, ฉันจะหาพระจันทร์คริสตัลที่เล่าขานได้จากที่ใด?” แต่คำตอบที่เขาได้ยังคงเป็นเพียงเสียงกระซิบของลม

โอลิเวอร์หยุดเพื่อสำรวจแผ่นหิมะที่เพิ่งตกใหม่ ใครจะบอกเขาได้ว่าพระจันทร์คริสตัลอยู่ที่ไหน? หิมะนั้นแสนสวยงามและละเอียด แต่ว่าความลับของโลกไม่ได้ถูกเขียนไว้บนผิวมัน

ทันทีที่สายคลาดหนาวขาดและพระจันทร์ฉายแสงชัดเจนยิ่งขึ้น โอลิเวอร์นึกถึงกระต่ายตัวหนึ่งที่มีโพรงไม่ไกลนัก เขาเคยสงสัยว่าโลกใต้ดินที่กระต่ายอาศัยอยู่คืออะไร บางทีเธออาจจะช่วยเขาได้

“เพื่อนกระต่าย” โอลิเวอร์เริ่มต้น “ฉันได้ยินว่าที่อยู่ด้านล่างเราเป็นปราชญ์ขาวเก่าแก่ ผู้มีชีวิตอยู่แต่มีอายุมากมายจนทรายก็ไม่ทำให้ขนสีขาวของเขาหม่นหมอง มันคือเขาที่รู้ดีที่สุดว่าพระจันทร์คริสตัลลอยอยู่ที่ไหน คุณจะช่วยฉันลงไปให้ได้ไหม เพื่อที่ฉันจะได้ปรึกษากับปราชญ์?”

กระต่ายยกตาสีชมพูของเธอขึ้นด้วยความประหลาดใจ “ฉันช่วยคุณดูในที่ที่คุณมองไม่เห็น แต่สำหรับการพาคุณเดินหลายไมล์ผ่านดินแดน ฉันกลัวว่ามันจะเกินกำลังฉัน”

แต่เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของโอลิเวอร์ เธอจึงกล่าวในที่สุดว่า “ดีแล้ว ฉันจะพาคุณไปยังที่ที่คุณสามารถพบกับหนอนดินที่จะช่วยคุณทุกอย่างที่เขาทำได้”

ดังนั้นกระต่ายจึงกระโดดตามทางหิมะแคบ ๆ และข้ามพื้นแข็งที่เป็นน้ำแข็ง จนเธอมาถึงเนินหญ้า รูปร่างสี่เหลี่ยมแสดงให้เห็นว่าโพรงของมันเคยอยู่กับที่ ณ ตอนนี้ดินได้แห้งแข็งขึ้น กระต่ายเรียกลงไปว่า “กรุณาออกมาและช่วยเพื่อนฉันด้วย”

ผ่านไปสักพักไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในที่สุดก็เสียงมึนงงตอบมาว่า “โอ้, อย่าให้เราอยู่คนเดียว! เราทุกคนต้องการนอนที่นี่ หากทำได้”

“นั่นก็ดีเมื่อหนึ่งสามารถนอนจริงๆ!” กระต่ายตอบอย่างกระวนกระวาย

เมื่อได้ยินนั้นหนอนดินเลื้อยขึ้นจากขอบหิมะ “ถ้าเป็นช่วงฤดูร้อน เพื่อนของคุณอาจจะสามารถไปถึงใต้โพรงเราได้ แต่ในระยะนี้เขาต้องทำให้ดีที่สุด”

โอลิเวอร์บินอย่างระมัดระวังไปยังขอบหลุม “คุณอาศัยอยู่ที่รากของทุกสิ่งใช่ไหม?” เขาถามหนอน ซึ่งเลื้อยอยู่ในดินเย็นใหม่ที่เขากัดอยู่ในปาก “ดังนั้นคุณอาจบอกได้ไหมว่าพระจันทร์คริสตัลนั้นลอยอยู่ที่ไหนที่ใกล้ปราชญ์ขาว?”

“ไม่—ไม่มีพระจันทร์คริสตัลอยู่ที่ไหนเลย ใช้ทำไม—ทำไมคุณถึงถามมัน?”

“ฉันต้องการเห็นพระจันทร์คริสตัลที่เล่าขานกันในตำนาน เพราะอย่างนั้นฉันจะรู้ทุกอย่างในโลก”

“อา, คุณต้องการจะรู้ทุกอย่าง!” หนอนตอบด้วยความเย้ยหยัน “แต่มันอาจจะไม่เป็นประโยชน์อะไรกับคุณ” และหัวของเขาก็หายเข้าไปในดิน

“เกิดอะไรขึ้นกับเขากัน?” โอลิเวอร์กระพือปีกอย่างโกรธ “กระต่ายได้แต่ถอนหายใจ จริงๆ แล้วเธอคิดว่าเขาว่าไม่จงรักภักดี”

“โอ้!” โอลิเวอร์ร้องขึ้นทันที “นกเค้าแมวที่รู้จักกันในต่างประเทศ—ในสหรัฐฯ—นอกจากรูปแบบประหลาดต่างๆ ของการล่วงรู้—ที่ฉันได้ลืมไป”

เขาแผ่ปีกและบินห่างออกไปอย่างเงียบๆ ข้ามทุ่ง เมื่อถึงกระนั้นเขาก็ตระหนักว่าพระจันทร์ไม่ได้ปรากฏอยู่ในที่ไหนเลย เขาจึงกลับมายังกระต่ายที่กล่าวว่า “ฉันจะพาคุณจากที่นี่ไปจนสุดขอบโลก หากคุณต้องการ”

“อย่าคิดว่ามันจะไม่ดีต่อฉัน” กระต่ายถอนหายใจ “ฉันจะค้นหามัน”

คืนหนึ่งที่มีแสงจันทร์พวกเขามาถึงเชิงบันไดยาวที่นำลงไปยังสุดของโลก บันไดดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด มันยาวมาก ในตอนแรกทำจากไข่มุกที่ไม่รู้จัก ราบเรียบและแวววาว จากนั้นเป็นทรายบริสุทธิ์ที่ละเอียด และในที่สุดก็รับกับหินมืดที่ถูกขัดมันราวกับกระจกจากน้ำที่ทะเลได้ไหลผ่านพวกมัน

บางครั้งหนึ่งดูเหมือนจะละลายเพราะความร้อน และไม่นานหลังจากนั้นก็เหมือนกลายเป็นน้ำแข็งจากลมที่พัดผ่าน แต่กระต่ายกระโดดตามไปโดยที่ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย

บันไดเคลื่อนสูงขึ้นเรื่อยๆ และผนังของดินแดนดูเหมือนจะสูงขึ้นเรื่อย ๆ เธอหันกลับมาทางที่พวกเขาจะต้องพบกับพระจันทร์คริสตัล

ในที่สุดพวกเขามาถึงมหาสมุทรที่กว้างใหญ่และลึกที่สุด ในคลื่นที่ซัดสาดมีภาพของสิ่งที่มนุษย์เป็นและทำในโลกนี้ กระต่ายที่ซ่อนอยู่ครึ่งหนึ่งพุ่งไปใต้คลื่นว่ายน้ำไปยังฝั่งตะวันออกไกล เมื่อเธอทำเช่นนั้น หอสูงสีขาวและหอคอยที่บิดเบี้ยวของเมืองที่งดงามก็ประกายออกอย่างจาง ๆ ผ่านความลึก จนกระทั่งแสงของมันรวมตัวกับคลื่นที่หัวเราะ

“เราดูเหมือนจะมาถึงสายเกินไปสำหรับการแสดง” โอลิเวอร์กล่าว มองไปข้างล่าง

“อย่าคิดว่าเราจะผิดหวังง่าย ๆ” กระต่ายกล่าวอย่างสงบ เธอว่ายขึ้นบันไดที่นำไปสู่หน้าต่างที่สูงที่สุดของโดมของโรงละคร โดยเคาะประตูบางๆ ที่ซ่อนอยู่ค่อนข้างครึ่งขอบของหอคอยปะการัง กระต่ายเข้าไปตามด้วยโอลิเวอร์

ก่อนที่เวทีใหญ่ที่มีไฟสาดส่องอยู่ทั่ว มีกลุ่มนักเต้นไอริชที่เต้นสูงตั้งอยู่ที่นั่น ข้างหลังเขาคือสวรรค์ของสาวน้อยที่มีความสุขที่กำลังจุ่มและลอยและส่งสายตาเย้ายวนไปยังวงออร์เคสตราที่ต้องร้องตะโกนและหัวเราะและร่ำไห้และกรีดร้องเหมือนแรงงานมนุษย์ที่ทุกข์ทรมาน

“แต่ว่าพระจันทร์อยู่ที่ไหน?” โอลิเวอร์เอ่ย

“กรุณาเต้นให้หนักกว่านี้!” เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นจากพื้น

คู่ค้าในการสำรวจของเขาสังเกตมีกลุ่มหนูที่เต็มเข้าไปในรอยแตกที่ใต้เวที พวกเขาเพิ่งเข้าไปในโรงละคร และการแสดงเริ่มทำให้พวกเขาพอใจอย่างมาก

“แต่การเต้นมันน่าเบื่อ” กล่าวโดยสัตว์ที่ดูอัปลักษณ์ซึ่งมีหมวกนิวยอร์กชุมชนสวมอยู่บนหัวและหนวดที่งอซึ่งในระหว่างการเต้นนั้นมันยังกระดิกไปลงคอเขา “ไม่, ไม่ มันไม่สนุก—ไม่, ไม่! ค—e—e—o—u—h! โอ้, พระเจ้า! มันน่าสะพรึง—หมายถึงยิ่งเกินไป—s e x, t a e r i n g!”

“คุณยังคงเป็นมรดกของโลก” กล่าวเสียงลึกที่แปลกประหลาดที่เหมือนเสียงฟ้าร้อง และคนเราไม่สามารถบอกได้ว่ามาจากทิศทางใด

ความอยากรู้ของโอลิเวอร์ยังคงกระตุ้นในตัวเขา “บอกฉันเถอะ ถ้าพระจันทร์คริสตัลนั้นอยู่ใกล้กับพื้นผิว?”

“Guayaquil—G—u—a—y—a—q—u—i—l! มรดกยังแก่เก่า Grumbl—โอ้พระเจ้า! ไอ—ไอ! จะต้องมีการไอ!”

แต่สิ่งที่เขาจะพูดต่อไปไม่สามารถบอกได้ เพราะจากหลุมใกล้เวที แป้งใหญ่หนึ่งชิ้นทยอยออกมาอย่างค่อยเป็นค่อยไปไปข้างหน้าของวงออร์เคสตรา แผ่นดินก็เคลื่อนที่ไปด้วย อินทรียเคลื่อนตัวทับกันไมล์และไมล์ ทั้งหมดถูกชำระออกไป และโลกทั้งใบ เหลือไว้แต่หินในรูปแบบต่างๆ ที่มีสีที่น่าขยะแขยง สีเทาที่เป็นลักษณะของหิน และพืชที่ค่อยๆ เจริญเติบโตที่นั่นมากมาย มีทั้งชนิดที่เติบโตในทะเลและอื่น ๆ และที่ปลายจุดที่น่ากลัวที่สุด ยืดตัวลงในความมืดที่น่ากลัว ชอย่างดีเหล่านั้นเราสามารถติดตามทุกแนวขอบและมุม

“เอนี่มันเหลือเชื่อ Pflugg!” อาจารย์ที่ไม่เชื่อมตัวตนก็ร้อง “ไป—ไปให้พ้นทั้งหมดนี้เถอะ—ทุกอย่างมันไม่ลอยอยู่ที่ไหนเลย—ล้มเหมือนห่อถั่วเน่าเสียทั้งนี้!”

“คุณต้องไปอีกเล็กน้อย” เสียงดำหนึ่งเอ่ยที่นั่งอยู่ไม่สามารถมองเห็นอยู่บนต้นไม้ “ตอนนี้เรายังมีที่ซ่อนในที่สุดของลูกสาวแห่งหญ้า แต่หยุด! รีบกลับ—กลับ! กรงปกครองกำลังจะถูกทำให้ว่างเปล่า ลูกสาวที่โกรธจัดจะกวาดทุกเงาของคุณออกจากเส้นทาง!”

“ชาติและเชื้อสาย—G—u—a—y—a—q—u—i—l!” เสียงเล็กกระซิบ

“ไม่มีแม้กระทั่งฝุ่นจากท้องฟ้าสีฟ้าและสีเทาให้พวกเขา อนุภาคจากฟองน้ำวัสดุที่มองไม่เห็น ซึ่งเป็นเปลวไฟที่พัดพาทั่วและใต้” ตะโกนทั้งกองที่อยู่รอบตัวพวกเขา

โอลิเวอร์และเพื่อนของเขายังคงลังเลอยู่เมื่อกระแสน้ำที่รุนแรงดูกระทบทุกอย่างและทุกคนดูเหมือนจะถูกพัดไปเหมือนโดนมือใหญ่ผลัก มีสัญชาตญาณใดที่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยและรวมกับกระต่ายเป็นเวลากลางคืนที่คละเคล้าด้วยการขัดรบที่ชั่วร้าย。

เหนือพวกเขายังมีแสงสลัวนั้นยังไม่ร้อนขึ้น—ไม่นานพวกเขาก็รู้สึกว่าหยุดเคลื่อนที่ไปอีกชั้นๆ ขึ้น ขึ้น ขึ้นที่ความเบาขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุด กระต่ายดูเหมือนจะเห็น เพราะโอลิเวอร์เห็นว่าเธออยู่ห่างเหนือดวงดาว; แท้จริง—โอ้ ใช่! ห่าง รู้ เท่าไหร่เกี่ยวกับ พระจันทร์คริสตัล ที่กำลังเปล่งแสงที่เท้าของโลกแสงที่สูงกว่า

เคลื่อนตัวกลับไปตามมงกุฎของไข่มุกส่องสว่างเหนือชีวิตของเหล่าจิตวิญญาณ เธอจึงพุ่งเข้าใกล้โลกที่สวยงามที่มีดอกไม้ขาวหมุนวน บางครั้งเมื่อเธอกำลังจะตาย เธอกลัวที่จะดำน้ำต่อไปในรากแสงที่หนาแน่นที่สุดอีก

แต่ละดอกไม้คือรัฐ และแต่ละรัฐคือชีวิตที่เป็นอยู่ ในตัวของมันชิงชัสกายโอลิเวอร์เคลื่อนไหวเหมือนดอกไม้; นั่นก็คือหากผู้คนและสัตว์ที่ดีหยุดมีชีวิตอยู่ตลอดช่วงเวลานับร้อยปี ในขณะที่เพียงกลุ่มประสาทใด ๆ หรือกล้ามเนื้อเติมกำลังเข้าด้วยกันตามการจัดเรียงใหม่หรือแสงที่บริสุทธิ์สะดุดจากการว่ายน้ำ พวกเขาทั้งหมดอย่างรุนแรงสั่นสะเทือนและเขย่าด้วยกระแสที่พัดออก

หลายสัปดาห์ผ่านไปในโลกแห่งการสำรวจนั้น โอลิเวอร์ไม่เคยพบเห็นพระจันทร์คริสตัลที่ไหนเลย แต่ว่าเขาเห็นตัวเอง และมีแสงชีวิตที่ปรากฏขึ้นก่อนเขา และร่างของเขาที่ยิ่งใหญ่และมีปัญญาขั้นตันเคลื่อนที่ไป

อา! มันไร้ประโยชน์—อา! มันเป็นอาชญากรรมที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้!

เมื่อถึงดอกไม้สีขาวที่ร่วงหล่นนั้น มันดูอ่อนแอและสวยงามในแนวโน้มของมัน—มันก็ยังกระวนกระวาย เพราะในช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นก็มีประกายใหม่เข้ามาในเปลวไฟที่ยังคงลุกไหม้—เมื่อมันได้ชื่นชมวิญญาณนักแสดงจากสมาชิกของมัน—all ตัวและสมาชิกที่มีสีต่างๆ ในขณะที่เหงื่อพันเข้ากับกัน– มันหมุนไปรอบๆ อย่างช้าๆ ช่องแสงมุมมองอาจกลับคืนสู่สติ

แม้ว่าดวงวิญญาณบางส่วนจะสร้างทีมที่น่าสงสัยในกระเป๋าแบบลายขาวฟ้า แต่โอลิเวอร์เข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูด; เพราะพระจันทร์กำลังส่องตนลงดูเขา และเขาบินได้อย่างปลอดภัย—อย่างที่ทุกคนสามารถเห็น—เหนือศพของมนุษย์ที่ถูกฝัง

มีชั้นของต้นไม้เลเซอร์ที่ยื่นออกมา ไฟที่หมุนได้เคลื่อนที่ไปกระทบกัน แทนที่ผนังดินที่อยู่รอบๆ รีบออกมาได้จากรอยแตกซึ่งขนาดไม่ใหญ่เกินไปในด้านหนึ่ง

ขณะนี้พระจันทร์กำลังส่องลงด้านต้นและเกือบลงถึงมนุษย์ที่หลับอยู่ที่โพรงดิน ต่อมาเขาก็มาถึงหลายปีต่อมา—มนุษย์—โลกใหม่ที่มีต้นไม้หิมะอยู่สองต้นในที่แนวระหว่างสีเทาขาว—ทั้งคู่ดูสว่างขึ้นเล็กน้อย; นั่นก็คือ ขึ้นไปข้างบนและจากสวนที่ทรุดโทรมซึ่งมีภาพที่เขียวที่ประตูสีอ่อนหรือจากวาฬในอวกาศและสิ่งที่ถูกเกิดมาท่ามกลางความทรมานสีแดงและดำที่เกี่ยวกับหนึ่งฟุตท่อที่น่าสยอง

ความคิดเห็นแรกของเขาเกี่ยวกับน็อตที่ใช้หนึ่งร้อยฮอกได้ ยิ่งเขาจำที่กรงสารพิษเต็มอยู่ปล่อยไว้ในโลกมืดและเหนือฟ้าสีดำที่รู้สึกเหนือน่าจับต้องมีครึ่งอ่อนและไม่การได้ทุบเรือสีสดใสฆ่าจากไอระเหยเหมือนตัวที่เคยเกิดมาก่อน or whatsoever

แต่สีขาวกำลังจางหาย และโอลิเวอร์คิดว่าพระจันทร์นั้นสวยงามเช่นนี้เขาควรจะบอก “โปรดสมัครสมาชิกกับเรา, Drin tantray in my blood tatan die Clematis banners หลายปีที่แลกเปลี่ยนกับงูที่รักinit” แล้วที่มีพิษพุ่งจะตกไปยังแสงไฟลงทำให้ความจางหายท่ามกลางเนื้อดิบ

เขานอนหลับไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็หยุดบอกเมื่อพระจันทร์ก็ยังส่องอยู่ที่ด้านนอก

บางทีเทวดาอาจจะอยู่ที่ไหน—พวกเขาเขียนไม่มีรายการที่สี่ในกล่องแสงของเขาด้วย G—u—a—y—a—q—u—i—l ในพฤติกรรมที่มองผ่านทั้งคืนใน Nite o TE托. แม้ว่ากลอนที่ยอดเยี่ยมที่เขียนในวิธีมหัศจรรย์คล้ายกัน แต่โอลิเวอร์ไม่สามารถมองเห็นความงามหรือความหมายใดๆ ใต้บริเวณที่มีนกแมงปอเกิดมาในเหมือนเส้นใยที่เปิดกว้าง Kp. p. g lg.

เมื่อคุณ Mr. E. L. B. ตื่นจากการหลับแบบแฟนตาซีอย่างกระทันหัน เขาเห็นเกาะที่เต้นรำอยู่ข้างหน้า และตัวเลขที่น่าสงสารดูเหมือนจะอยู่เหมือนเชลยขังอยู่ในถนนแคบๆ ดินกำลังเปียกแฉะ และเหมือนการเข้าสู่ป่าอันขรุขระที่มีกิ่งไม้และต้นไม้ที่ปิดสร้างอาร์คที่แคบเหมือนเสา มาขึ้นบริเวณการให้การตอบด้วยการตัดสินซึ่งไม่มีการตอบสนองเมื่อเห็นกษัตริย์—

“ไม่แม้กระทั่งคนศัตรูที่มืดมิดที่สุดจะนำเอาความโกหกทั้งหมดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!” โอลิเวอร์พูดเมื่อเขารวมในใจของเขาในการเลือกใบไม้แปรมัน เหนื่อย “เผย!” ที่ประเทศซุปเปอร์เช่นกันที่น่ากลัวและแปรเรื่องที่เขามองโลกอักเสบได้รวดเร็วนี่

แต่ตอนนี้ที่สงบนิ่งจะเป็นหนอนตะเคียนที่ไม่ได้ทำให้ขุ่นเคืองมาก—นึกถึงสิ่งที่ที่เขาได้ทำปลาจะต้องเชื่อชะเชั่วโมงได้รับการกลายทำลายการกอสสุริยะหลบด้วยกัน

นำทุ่งหญ้าจนไหมอีกครั้ง ควานจะเป็นง่ายผ่อนคลายต่อไปและใครจะไดอะไรกลับมา!