กาลครั้งหนึ่ง ณ ดินแดนมหัศจรรย์ที่เรียกว่า สกายแลนด์ มีเมฆตัวน้อยชื่อโลลาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ซบเซา ภายนอกบ้านของเธอ เธอได้ยินเสียงลมเบาๆ และเห็นหยดฝนเล็กๆ ลอยผ่านไป เธอมองจากหน้าต่างออกไปและเห็นเมฆจำนวนมากเหนือหัว - มีมากมาย! - แต่ทั้งหมดนั้นดูเศร้าและเทา
“โอ้ ไม่เอา!” โลลาพูดกับตัวเอง “ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันที่มีเมฆ ฉันรู้เลยว่าวันนี้จะยาวนานและน่าเบื่อ ไม่มีความสนุกใดๆ เลย” พูดจบเธอก็เลยนอนคิดเกี่ยวกับมันอีกสักพัก แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ตัดสินใจลุกขึ้น
“สวัสดีตอนเช้าทุกคน” เธอกล่าวอย่างสุภาพกับเมฆที่อยู่เหนือเธอ “ช่วยมาเป็นเพื่อนกับฉันได้ไหม? ฉันชื่อโลลา และฉันอยากดูว่าพวกเราจะสนุกด้วยกันได้ไหม ถ้าเราทุกคนอยู่ด้วยกันจะดีมาก”
แต่เมฆทุกตัวไม่มีใครตอบสนอง พวกมันแค่ลอยไปตามอารมณ์ที่มืดมน โดยไม่หันมามองทางนี้หรือทางนั้น โลลารู้สึกผิดหวังอย่างมาก และเริ่มคิดว่าตนเองอาจเป็นสิ่งที่มีความสุขเพียงคนเดียวในท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ แต่หลังจากนั้นไม่นานสิ่งที่น่าอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น! ฝนเริ่มตกหนัก
แล้วโลลารู้สึกเปียกและหนาว ดังนั้นเธอจึงอยากที่จะลงจากท้องฟ้าอย่างมาก ขณะที่เธอก้มหน้ามองขอบเมฆขนาดใหญ่ ใครบางคนก็ผ่านมาใต้เธอ นั่นก็คือโรซี่ หยดน้ำฝน
“รีบ! รีบ! รีบ!” โรซี่ตะโกนขณะที่เธอลอยผ่าน
โลลาสั่น “โอ้ ไม่เอา!” เธอพูด “มันน่าสยดสยองที่เช้านี้ช่วงฤดูร้อนกลายเป็นวันเย็นและน่าเบื่อเช่นนี้! แต่ทำไมเจ้าถึงรีบขนาดนี้ ฮิมมี่ หยดน้ำฝน?”
ฮิมมี่ยิ้ม “เขาบอกว่าฉันเคลื่อนที่เร็วมากจนคุณมองไม่เห็นฉัน” เขาหัวเราะ และกระโดด แต่แล้วก็กระโดดไปจนลงบนดอกไม้ที่อยู่ไกลลิบ
โลลารู้สึกเสียดายที่เห็นเขาไป แต่แล้วเธอก็คิด “ถ้าฝนจะตกหนักเช่นนี้ ฉันคงต้องหาที่หลบ” ขณะนั้นเธอสังเกตเห็นสิ่งอื่นๆ ใต้เธอ เป็นนกตัวน้อยบินอยู่เหนือเธอ มองและฟังอยู่ทั่ว แต่เพราะมันยังอ่อนวัยมันจึงลืมไปว่ามันกำลังมองหาฝนขณะที่มันฮัมเพลงอยู่
“โอ้ โลลา-โอ้ โลลา มาเถอะ มาเถอะ มาเถอะ” นกตัวน้อยร้องเพลง
“มันไม่เป็นประโยชน์หรอก” เมฆกล่าว “ไม่มีผู้ดูแลนกตัวสีน้ำเงินในครั้งนี้”
“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นอากาศฝนตก ฝนตก ฝนตก” นกสีน้ำเงินพูดอย่างภูมิใจ พลิกกลับไปกลับมาในความยินดีของมัน
แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อไป? คุณอยู่นิ่งๆ ที่ดอกไม้ของคุณไปก่อน จนกว่าคุณจะรู้ว่าหิมะเป็นอย่างไร และฉันจะเล่าให้คุณฟังทั้งหมดเกี่ยวกับมัน
“ฉันได้บินผ่านมาทางนี้ เมื่อจู่ๆ เสียงที่ถูกปิดเสียงของเมฆขนาดใหญ่ก็ดังมา และด้านในของเมฆอื่นๆ หกถึงแปดตัวกำลังเริ่มทับถมกันลงมา ‘ฝนที่คุณได้รับนั้นมีรสชาติแปลกๆ’ มันพูด ‘คุณจะพบว่ามันเป็นน้ำสะอาดสดใหม่ ดังนั้นแน่นอนว่าพวกคุณมนุษย์โชคร้ายที่อยู่ในที่ล่างนี้ได้รับน้ำเปล่าหยดใส่ดินที่กระหายของคุณ ช่างเถอะนะ ดูหน้าเมฆพวกนั้นทำให้รู้สึกอัดแน่นในข้างแดดนี้ พวกเขากำลังปลูกดอกไม้ใหญ่อยู่แล้ว จะดีที่จะแค่เฝ้ามองฝนของพวกเขา ดูสิพวกเราต้องการมีฝนประมาณสามสัปดาห์ นั่นทำให้รู้สึกเหนื่อยหน่ายโดยไม่มีความสุขเลย อีกด้านหนึ่งนั้นก็มีค่าเพลิดเพลินกับมันทุกคนจะรู้สึกมีความสุขเหมือนกับว่ามีดวงอาทิตย์ล้านดวงออกมาพร้อมกัน” เมฆเริ่มร้องไห้และร้องเพลง และฮัมเพลงให้ตัวเอง จนกระทั่งพวกเขาเงียบสงบลง และโอ้! ก็มีแดดนั่นแหละ เหล่านก และดอกไม้ยินดีและกล่าวว่าธรรมชาติพร้อมทุกอย่างที่เธอมอบให้ดูเหมือนจะรักเธออย่างดีที่สุดในวันฝนตกพร้อมดาวตกวันนั้น!”
นี่คือวิธีที่ขนของเราตัวเล็กๆ ค่อยๆ ปีนขึ้นไปบนยอดดอกไม้ของเมฆหิมะ พวกเขาบอกว่าเมื่อเกร็ดน้ำแข็งและหิมะตกลงมาจากอากาศ พวกมันจะเติบโตขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อมันถึงพื้นดินคุณไม่สามารถบอกได้ว่ามันเคยมีขนาดเท่าไหร่บนยอดก่อนหน้านี้!
ในภายหลังในช่วงฤดูร้อน พื้นดินบางครั้งแตกกลายเป็นหิมะหรือแผ่นน้ำแข็งจากภายนอก คงเป็นแค่การปลุกทุกคนขึ้นมา และฝังสเลย์หนักๆ ของผู้เขียนบทเพลงของเล่นจนทุกคนหลับใหล และไม่ให้พบกับกันและกันที่ไหนสักแห่งที่ไม่มีหิมะรอบๆ ตัวพวกเขา และนี่คือวิธีที่ทุกเมฆเล็กๆ และทุกคนของเราจะมองและปฏิบัติก่อนที่ปีศาจแห่งกาลเวลาจะบิดขี้เกียจแล้วกลับไปยังปราสาทแห่งดาวของเขา
ดังนั้นโลลาจึงเรียนรู้ว่าแม้วันที่มีเมฆอาจนำความสุขและความประหลาดใจมาให้; มันขึ้นอยู่กับวิธีที่คุณมองมัน ทุกวันสามารถมีบางสิ่งที่พิเศษ สิ่งที่คุณต้องมีคือดวงตาที่ถูกต้อง และบางทีอาจจะเป็นเพื่อนที่ช่วยเตือนคุณถึงความสุขในสิ่งเล็กๆ