ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในยุควิคตอเรีย มีเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อว่าแอนนี่ แตกต่างจากเด็กอื่น ๆ ในวัยเดียวกันที่เล่นเกมและร้องเพลง แอนนี่กลับมีความหลงใหลในเวลาและเครื่องจักรเป็นอย่างมาก พ่อของเธอซึ่งเป็นช่างนาฬิกาที่มีน้ำใจได้ส่งต่อความรักในนาฬิกาให้แก่เธอ เมื่ออายุได้สิบสองปี แอนนี่สามารถสร้างนาฬิกาขึ้นมาใหม่และอ่านนาฬิกาที่มีความซับซ้อนได้อย่างไม่ยากเย็น ด้วยสายตาที่เฉียบแหลมและชาญฉลาดของเธอ บ้านหลังเล็กของเธอเต็มไปด้วยเสียงนาฬิกา เสียงระฆัง และเสียงของเกียร์ที่หมุนเบา ๆ — ทั้งหมดอยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืน
แอนนี่เป็นที่รู้จักไกลและกว้างในทักษะที่โดดเด่นของเธอ แต่ไม่ใช่เพียงแค่ทักษะเท่านั้น ความรักที่แท้จริงที่เธอมีต่อต่อยอดสร้าง และความเอาใจใส่ที่เธอมีต่อการสร้างสรรค์แต่ละชิ้นทำให้เธอเป็นที่รักของทุกคน ชาวบ้านมักจะเรียกเธอให้ไปซ่อมนาฬิกาของตน และเธอก็ทำมันด้วยความยินดี เธอชอบการเปลี่ยนแปลงนาฬิกาที่พังให้กลายเป็นเครื่องบอกเวลาอันสวยงาม และทำให้แน่ใจว่าทุก ๆ ตัวที่เธอส่งกลับไปนั้น ได้รับการตั้งเวลาอย่างเต็มที่ การดูแลนี้ทำให้นาฬิกามีความรัก เพราะทุกครั้งที่มีเสียงติน มันก็เหมือนกับเกิดปาฏิหาริย์แห่งความสุข
วันที่หนึ่ง ข้าราชการคนหนึ่งจากราชสำนักได้มาที่ประตูบ้านของแอนนี่ พร้อมกับข่าวที่ทำให้เกิดความกังวล
“มาเถอะลูก” ข้าราชการพูด “พระราชาต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า!”
ขณะที่จับกล่องเครื่องมือเล็ก ๆ ของเธอไว้แน่น แอนนี่จึงตามข้าราชการไปยังพระราชวังอันงดงาม เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องใหญ่ แอนนี่ก็ตะลึงตาค้าง นาฬิกาขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น ตั้งอยู่บนแท่นในห้องกระจกที่น่าหลงใหล — หน้าของมันเต็มไปด้วยสัญลักษณ์ที่น่าหลงใหล และเข็มของมันชี้ไปที่เวลาเที่ยงคืนตลอดไป
เจ้าหญิงในชุดเสื้อผ้าสวยงามและอัญมณี หมายถึงความวิตกกังวล “นาฬิกาแห่งราชวงศ์เสีย，” เธอกล่าว พร้อมกับชี้มือของเธอ “และด้วยเหตุนี้เอง ดวงอาทิตย์ไม่สามารถตกได้เป็นเวลา 3 วันแล้ว เราไม่สามารถจัดงานบอลให้เจ้าชายหรือสิ่งอื่นใดได้ จนกว่านาฬิกาจะได้รับการซ่อมแซม เราต้องทำให้เสร็จก่อนที่ชั่วโมงถัดไปจะมาถึง!”
หัวใจของแอนนี่เต้นเร็วขึ้น นาฬิกาในพระราชวังหยุดแล้ว? ผ่านการฝึกฝนของเธอ เธอเข้าใจถึงผลกระทบ — ดวงอาทิตย์จะไม่มีวันตกและไม่มีวันขึ้นอีก จะไม่มีวัน ซึ่งจะไม่มีคืน — เพียงแค่วงจรของเวลาที่ไม่มีที่สิ้นสุด
“อย่ากลัวไปเลย เจ้าหญิง” แอนนี่พูด พยายามจะทำให้หัวใจของเธอสงบ “ฉันสามารถซ่อมมันได้ แม้ว่าฉันจะไม่เคยเห็นนาฬิกาแบบนี้มาก่อน”
Before the Princess could respond, Annie approached the glass chamber, clutching her toolbox. Her thin fingers worked diligently; she replaced broken gears, twisted wires and cranked handles. Yet nothing changed — the clock displayed the same numbers, and its hands remained frozen.
After hours of effort, Annie allowed herself a short break. As despair threatened to overtake her, she resolved to work with renewed faith. Suddenly, an idea struck her.
“I need a key!” she exclaimed. “Have you a large key anywhere?”
The King, who had been silently observing, stepped forward holding the largest clock key Annie had ever seen. She placed it in her toolbox and examined it closely. Then she suspiciously tried it in the palace clock — a perfect fit!
“I have an idea,” she whispered excitedly.
An intelligent light flickered in her bright eyes. “Your Majesty, I want to build a clock using your key, a clock that can revive time as we know it. Do you permit me to try?”
The King, his fear now curiously mingled with hope, motioned for her to proceed.
Annie directly addressed the Princess. “You must leave the hall and attend to the guests in the ball room. This clock will require all your focus — only your maturity can make it work. I need you to allow the sun to return at your command — but when the time comes, you must return to the hall.”
“And what if I don’t return?” asked the Princess, her eyes glistening like clear jewels.
The Princess nodded, uneasily but willing to act.
For hours, Annie crafted pieces of wood and glimmering brass into a revolutionary masterpiece. The thick wooden frame was stained and lacquered, and the softly whirling internals looked as if they were dancing in the light. It was unlike any clock the Princess had ever seen.
“There’s one last piece,” said Annie, holding up a beaten wrench. “Music. This clock cannot only move time — it must make music!”
She slipped the tiny musical sheets into place, connected the final pieces, and stepped back, breathlessly observing. It was complete, a wondrous testament to her devotion and love! Striking the twelve wedges around the clock face with a slender rod, she awoke symbols to produce beautiful sounds. The clock sang lovingly, and all the palace clocks began to join in.
“Four minutes until noon!” shouted one of the palace timers.
Two minutes later, a deep rumbling filled the Grand Foyer — poor King! Although he cautiously observed Annie’s experiment, the music astounded some of his clocks, and they instantly broke their silence. At last, Annie struck the twelve, and an enchantingly intricate minute hand began its journey. From the Mists of Time, twilight clouds gathered and roamed through the sky. Stars and night appeared followed by fiery morning, and fiercely blazing noon was heralded in.
The Princess rushed in with a vexed look upon her face. “You forgot to rebuild the clock,” she hissed scornfully.
But as she stared at the large exquisite clock — the winding key, in rosy red and gold, still vibrating from its task, and the accomplished work glowing faintly in the subdued light — she chuckled, awakening the Queen and the Ladies-in-Waiting from a deep coma.
The hall was instantly filled with hours of mirth and joy. Annie and the Princess chatted endlessly; through the window opened towards eternity, the fatigue-laden moon smiled down contentedly.
Humbly, Annie returned to her cottage. She now had a new life, filled with more hours of happy, warm sympathy than a thousand years could ever give her — with exactly the same amount of clocks, of course, who possessed none the less.