กาลครั้งหนึ่งในป่าที่เงียบสงบ มี กระต่ายฉลาด และ เต่าช้า อาทิตย์ยามเช้าส่องผ่านใบไม้ ทำให้เกิดเงาที่เล่นสนุกอยู่บนพื้น ขณะที่กระต่ายกระโดดไปมา เขาสังเกตเห็นเต่าที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่ช้าเป็นปกติ ไม่สามารถต้านทานได้ กระต่ายได้เรียกหาช้าๆ ด้วยเสียงเยาะเย้ย ถามว่า ทำไมเขาถึงเคลื่อนที่ช้าเช่นนั้น เต่าตอบอย่างจริงใจว่ามันเป็นธรรมชาติของเขาที่จะดำเนินการอย่างระมัดระวังและใส่ใจ
อย่างไร้สาระ กระต่ายผู้มีชื่อเสียงในความเร็วของเขาเสนอให้มีการแข่งขันเพื่อดูว่าใครจะไปถึงต้นโอ๊กเก่าก่อน เต่าตกลงรับคำท้า agreeing to meet at the starting point, which was marked by a smooth stone. ขณะที่ดวงอาทิตย์อาบโลกด้วยความอบอุ่น มดที่ขยันขันแข็ง ซึ่งมักเห็นเหตุการณ์เหล่านี้ ได้เข้ามาเป็นผู้ตัดสินในการแข่งขัน
เมื่อการแข่งขันเริ่มต้นขึ้น กระต่ายก็วิ่งไปข้างหน้าอย่างมั่นใจในชัยชนะของเขา เขาหันไปมองเห็นเต่าอยู่ไกลหลังและตัดสินใจว่าเขาสามารถนอนหลับสั้นๆ เพื่อให้จิตใจสงบได้ อย่างไรก็ตามเต่าก็เดินต่ออย่างมั่นคง ไม่หวั่นไหวกับความนำของกระต่าย เวลาผ่านไป และกระต่ายก็ยังคงไม่รู้ถึงเวลา
ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ กระต่ายตระหนักว่าเต่ากำลังใกล้จะถึงเส้นชัย ในการกระพริบหู เขาวิ่งไปยังเส้นชัย แต่มาถึงได้ทันเวลาเพียงเพื่อเห็นเต่าข้ามไปก่อน เหล่าสัตว์ในป่าเฮลั่นยินดีให้กับเต่าที่มุ่งมั่น ผู้ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าความก้าวหน้าอย่างช้าและมั่นคงสามารถนำไปสู่ความสำเร็จ
กระต่ายฉลาด ซึ่งรู้ตัวถึงความผิดของตนได้เข้าหาเต่าและแสดงความยินดีอย่างจริงใจ กระต่ายได้เรียนรู้ว่าความมั่นใจในตัวเองที่มากเกินไปสามารถนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิด และว่าความพยายามมักจะชนะเหนือความเร็ว สองคนกลายเป็นเพื่อนกัน เฉลิมฉลองคุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ของพวกเขา สะท้อนให้เห็นถึงคำกล่าวที่ว่า “ช้าและมั่นคงชนะการแข่งขัน” บทเรียนของเรื่องนี้เป็นการเตือนใจที่ไม่เคยล้าสมัยว่าความพยายามอย่างสม่ำเสมอและความมุ่งมั่นสามารถนำไปสู่ความสำเร็จได้มากกว่าพรสวรรค์เพียงอย่างเดียว