ในโลกที่น่าหลงใหลของสวนที่บานสะพรั่งในฤดูใบไม้ผลิ หนอนผีเสื้อเล็ก ๆ ชื่อคาร์ลีฝันถึงการผจญภัย นี่ไม่ใช่วันที่ธรรมดา เมื่อกลิ่นหอมที่น่าหลงใหลลอยมาในอากาศ ส่องสว่างให้กับชีวิตของทุกคนที่ได้หยุดเพื่อเพลิดเพลินกับมัน ด้วยดวงตากลมโตของเธอ คาร์ลีออกจากไข่ของเธอและทันทีที่เริ่มปีนต้นไม้ที่สูงที่สุดที่เธอสามารถหาได้ ในที่สุด เธอคิดว่า ใบไม้สีเขียวสดใสเหล่านั้นจะเป็นอาหารเช้าของเธอ!
แต่ นั่นเป็นเพียงความปรารถนาแรกของเธอ คาร์ลีค้นพบว่าในสวนยังมีสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ อาศัยอยู่เช่นกัน—หนอนผีเสื้อที่เหมือนกับเธอ เดินไปตามเส้นทางที่แตกต่างกันมองไปที่ใบไม้นุ่มสำหรับเติมเต็มกระเพาะเล็ก ๆ ของพวกเขา พวกเขาคือใคร?
คาร์ลีหยุดและสุภาพถามหนอนผีเสื้อหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่ได้มองไปที่ใบไม้ข้างบน แต่กลับจ้องไปที่กิ่งไม้แห้งและกิ่งที่ตัดทิ้ง: “คุณคือใคร และทำไมคุณไม่ปีนขึ้นไปและกินใบไม้เหมือนที่เราทำกันล่ะ?”
“ฉันเป็นหนอนผีเสื้อผู้ระมัดระวัง” เขาตอบ “และฉันกินทุกอย่างที่เติบโตในกิ่งไม้ที่ฉันอยู่ คุณเห็นไหมว่าฉันอยากให้มื้อเช้าของฉันเสร็จสักครั้งหนึ่ง เพื่อให้แน่ใจว่าฉันจะไม่ต้องปีนขึ้นต้นไม้ทุกวันเพื่อหามื้ออาหาร สำหรับฉัน ถ้าหนึ่งใบดี สิบใบในวันเดียวก็คงจะดีมากขึ้น แผนของฉันคือการเติบโตให้เร็วที่สุด”
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็คิดได้ไกลมาก!” คาร์ลีพูดพลางยิ้ม และปีนขึ้นสูงขึ้นไปอีกไม่น้อยเพื่อจะลองด้วยตัวเอง
ในความอยากรู้อยากเห็นที่อ่อนหวานของเธอ ลมที่รุนแรงพัดคาร์ลีจนลอยลงไปที่พื้น เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เธออยู่บนพื้น เมื่อดวงอาทิตย์อุ่นขึ้นและทำให้เธอตื่นจากการนอนหลับ เธอเริ่มต้นเดินทางอีกครั้งและกลายเป็นหนอนผีเสื้อที่มีความสุขที่สุด
รอบตัวเธอเต็มไปด้วยดอกไม้ที่มีสีสันสดใส ทางขวาเป็นสนามหญ้าสีฟ้าเข้ม ทางซ้ายมีต้นหนามขาวที่กำลังออกใบใหม่สีเขียวสด ก่อนหน้าคาร์ลีมีลำธารเล็ก ๆ ที่น้ำใสใต้สายน้ำทำให้หินทุกก้อนดูเหมือนส่องแสงสีทอง ขณะที่รอบตัวเธอมีสิ่งมีชีวิตทุกชนิดเคลื่อนที่ไปมา บิน คลาน และกระโดด
ในที่สุด คาร์ลีคิดว่า ในโลกนี้คงไม่มีหนอนผีเสื้อที่มีความสุขมากกว่าตัวเธอเอง เธอปีนปีนและกินจนเต็มท้อง จนในที่สุดเธอกินไม่ไหวอีกแล้ว พร้อมกับท้องที่แน่น เธอพักอยู่บนกิ่งไม้และร่างน้อย ๆ ของเธอเริ่มง่วงนอน “เวลานอนยังไม่ใช่ตอนนี้” หนูรำเก่งตัวหนึ่งที่เข้ามาตลุยไปน้ำพูด “และเรายังไปไม่ถึงไหนเลย ตรงไป ตรงไป ตรงไป!” และด้วยการวิ่งอย่างกระตือรือร้น หนูรำเก่งก็เข้ามามองหารูปแบบอะไรบางอย่าง
“แต่โธ่ อะไรนะ คุณจะไปไหน?” คาร์ลีร้องถามตามหลัง
“โอ้ หนึ่งสถานที่ก็เหมือนกันกับอีกที่สำหรับคุณ” หนูตอบ “ถนนของเราอาจยังยาว แต่สิ่งที่เราต้องทำก็คือเดินไปเรื่อยๆ แล้วเราจะเห็น”
แต่คาร์ลีง่วงจนเธอไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ จากกิ่งที่เธอปีนขึ้นไป เธอล้มลง จนขณะที่เธอล้ม เธอก็พูดว่า “ฉันไม่ใช่หนอนผีเสื้อที่โชคดีหรือ? ฉันรู้สึกพอใจและมีความสุข ฉันจะนอนพัก และครั้งหน้าที่ฉันตื่นขึ้นมาจะถึงเวลาที่ฉันจะปีนขึ้นไปที่ยอดต้นไม้”
เช้าวันถัดมา เธอลืมตาเล็ก ๆ ของเธอ และด้วยการมองที่ยังเต็มไปด้วยง่วงนอน เธอจึงไม่สามารถจำหนอนผีเสื้อขนาดใหญ่ที่เธอเป็นได้ในทันที “โอ้” เธอถอนหายใจ พลางเหยียดขาเล็ก ๆ “ดูเหมือนว่าฉันจะนอนยาวนานกว่าที่เคยนอนมา แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่น่านับถือ หากใครที่อวดว่าพักผ่อนจะไม่มีวันพักเลย”
มันเป็นข้อดีของคาร์ลีที่เธอนอนยาวนาน และต้นไม้รอบตัวเธอในขณะนั้นก็ได้ออกใบใหม่ขึ้นมามากมาย ซึ่งแน่นอนว่ามันจะมีรสชาติสดชื่นยิ่งกว่าที่เกิดขึ้นในช่วงต้นปี แต่หนึ่งใบก็ดี และสิบใบในวันเดียวก็ย่อมดีกว่า คาร์ลีไม่แน่ใจว่า ปัญญานี้เป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียวหรือว่าควรเล่าใหม่ในวงสังคมที่มีความมีระดับอื่น ๆ ที่เธอได้รับเชิญ
ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ และระมัดระวัง เธอเริ่มต้นเดินทางเพื่อสิ่งที่เธอถือว่าคือมื้อเช้า เมื่อเธอกินไปพักหนึ่ง หนอนผีเสื้อเขียวตัวหนึ่งก็มองมาทางเธอและพูดว่า “หนอนผีเสื้อ กินให้เร็วกว่านี้! คุณต้องกินเมื่อคุณกำลังทาน! หน้าคุณดูน่าเบื่อไปนิดนะ คุณควรจะรู้สึกขอบคุณอย่างน้อยว่ามีทั้งใบไม้และเวลากินให้คุณ”
“อ้อ ใช่เพื่อน ขอบคุณต้องมาในทุกสิ่ง มีคำกล่าวเก่าที่ว่า ‘สิ่งดีๆ มักมาหาผู้ที่รอคอย’”
ไม่ว่าหนอนผีเสื้อเขียวจะสำนึกในคำนี้หรือไม่ คาร์ลีก็ไม่มีทางรู้ได้ แต่ด้วยความพอใจและความสดใสของวัยเยาว์ เธอก็ยังคงยืดตัวและซึมซับแสงแดดอันทองคำต่อไปในวันหลายวัน โลกเต็มไปด้วยสีเขียวและสวยงามรอบตัวเธอ แต่เมื่อใบเขียวใบนั้นถูกกินจนหมดและใบถัดไปเข้ามาแทนที่ ทำให้กิ่งไม้ที่คาร์ลีสร้างบ้านอยู่ดูสีเขียวอยู่เสมอ คาร์ลีก็รู้จากการแจ้งเตือนในท้องฟ้าว่าฤดูหนาวได้เข้ามาเธอจึงเริ่มเตรียมตัวสำหรับการเดินทางอย่างมีความสุข และเมื่อใดก็ตามที่ต้นไม้มีสีสันที่สวยงาม เธอก็เริ่มยืดตัวและหมุนตัวไปในหลายทิศทางเพื่อไม่ให้ถูกหลอกได้