กาลครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ในใจกลางแนวปะการัง เต่าตัวน้อยกำลังอยู่ใต้น้ำกินมื้อเที่ยงในวันหนึ่ง เขามีพื้นที่เล็กๆ สำหรับบ้านที่เขาได้คลุมไว้ด้วยกะหล่ำปลีทะเลที่สวยงาม และเหนือจากนั้นเขาได้โรยวัชพืชสดอันอร่อย
เต่าตัวน้อยกำลังเพลิดเพลินกับอาหารจานโปรดเมื่อปูตัวใหญ่เข้ามาหาเขา
“ให้ฉันได้กินอาหารซักหน่อย” ปูพูด
“ฉันไม่ให้” เต่าตอบ “ที่นี่มีแค่พอสำหรับตัวฉัน”
“แล้วฉันจะทำอะไรสักอย่าง” ปูพูดอย่างขุ่นเคือง และเขาหยิบหินขนาดใหญ่ขึ้นมายิงลงบนพื้นดินเล็กๆ ข้างๆ ตัวเต่า
เต่าตัวน้อยกลัวมาก และเขา
“ฉันบอกว่าคุณควรให้ฉันอาหารโดยไม่ต้องพูดมากกว่านี้ มิฉะนั้นฉันจะฆ่าคุณแล้วกินเนื้อของคุณ”
เต่าตัวน้อยกลัวจริงๆ และเขากำลังจะยอมแพ้ แต่เขาคิดในใจว่า “ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าเจ้าปูทำไมฉันต้องปล่อยให้เขาเบียดเบียนฉันเพียงเพราะเขาแข็งแกร่งกว่า?”
ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธอีกครั้งและบอกว่าเขาจะไม่ให้แม้แต่คำเดียว
“ดีอย่างนั้น” ปูพูดและเดินจากไป “คุณจะเสียใจในความดื้อรั้นของคุณ”
อย่างไรก็ตาม ในเช้าวันถัดมา ปูได้ยินข่าวว่าชาวประมงจำนวนมากมาที่ชายหาด และมีอินเดียนั่งยางมาพร้อมกับพวกเขาซึ่งกำลังจะออกล่าเต่า
“โอ้” ปูพูด “คิดดูว่าถ้าเต่าตัวโง่เขาจะยอมแพ้อาหารดีๆ ทั้งหมดให้ฉัน! ฉันจะไปเยี่ยมเขาและบอกเขาสิ่งที่จะเกิดขึ้น”
ดังนั้นเขาจึงไปและไม่นานเขาก็มาถึงหน้าประตูของเต่า
“อะไร! คุณยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ?” ปูถาม “คุณควรรีบหนีให้เร็วที่สุด เพราะพวกอินเดียนั้นจะมาในไม่ช้า และฉันกลัวว่าเราจะได้ยินเสียงของพวกเขาในไม่ช้า”
เต่าไม่พูดอะไร
“คุณไม่แคร์เหรอ?” ปูถาม
“แคร์สิ!” เต่าพูด “แน่นอนว่าฉันแคร์ แต่ฉันไม่เห็นว่าการวิ่งหนีของฉันจะช่วยอะไรคุณได้เลย”
“ฉันคิดว่ามันน่าจะช่วย” ปูพูด
“ถ้าคุณอยากมีโอกาสช่วยตัวเองด้วยอาหารของฉันในขณะที่ฉันหนี คุณก็สามารถทำได้”
“แน่นอนว่าฉันจะทำ” ปูตอบ
“แต่คุณยังไม่ได้บอกว่าฉันจะไปที่ไหน”
“โอ้! สิ่งที่ดีที่สุดที่คุณสามารถทำได้คือมาหาฉันที่ที่คุณมักจะหาอาหาร และไปค้นหามันในทรายที่ฐานของต้นน้ำครึ่งตาย คุณจะไม่ถูกกวนที่นั่น ตอนนี้ถ้าคุณจะมาทันที ฉันจะรักษากะหล่ำทะเลและวัชพืชไว้ให้คุณมากเท่าที่คุณจะกินได้เมื่อคุณกลับมา”
“แต่ฉันจะสามารถกลับมาได้อย่างไร?” เต่าถาม
“อา! ก็ฉันกลัวว่าฉันไม่สามารถช่วยคุณในส่วนนี้ได้ แต่ถ้าคุณเดินตามหน้าฉัน ฉันสามารถรับรองได้ว่าคนอื่นจะไม่มีใครมองเราอยู่ตลอดเวลาเพื่อที่เราจะได้สื่อสารกันทุกวัน”
ดังนั้นเต่าตัวน้อยเห็นว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นจึงตามปูไป เมื่อลงไปที่ฐานของต้นน้ำครึ่งตายปูเริ่มกินอาหารของเต่าด้วยความพอใจอย่างมาก
“ทำไมคุณไม่เร่งรีบ?” เต่าถาม “คุณไม่คิดว่าพวกอินเดียนั้นจะรอจนกว่าคุณจะทานอาหารเสร็จหรือ?”
ปูลั่นหัวเราะเยาะคำตลกของเต่า เพราะเขาคิดว่าเขากำลังจะ rid ตัวเองจากแขกของเขา
ในระหว่างนั้น อินเดียนั้นได้ค้นพบจากชาวประมงว่ากำลังอยู่ที่ไหน และพวกเขาทั้งหมดลอบเข้าไป ไม่กล้าที่จะทำเสียงใดๆ จนกว่าพวกเขาจะพบเต่า
ความหวาดกลัวของเขายิ่งใหญ่จนเขาไม่สามารถหดหัวและขาเข้าสู่เปลือกของเขาในทันที
“ชู! ชู!” ปูพูดด้วยความโกรธกับแขกของเขา
ทันทีที่เขาได้เก็บขาเข้ามาในเปลือก เต่าพูดกับปูว่า
“ฉันจะไม่ลืมความเมตตาของคุณ คุณมั่นใจได้”
ปูไม่มีการตอบสนองใดๆ แต่หันหลังเมื่อเขาไม่สามารถได้ยินเสียงใดๆ อีกต่อไป
เต่าต้องอยู่ภายในเปลือกตลอดทั้งวันจนกระทั่งอินเดียนั้นเห็นว่าจำเป็นต้องกลับบ้าน