เพนกวินน้อยผู้กล้าหาญ

กาลครั้งหนึ่งในดินแดนที่มีหิมะมากมาย ได้นำเด็ก ๆ เพนกวินออกมาเล่น ด้วยขนที่ขาวเหมือนหิมะที่ตกลงมา และเท้าที่ปกคลุมไปด้วยสีดำ พวกเขาดูเหมือนเหมือนเกล็ดหิมะที่ตกลงมาจากฟ้า

พวกเขาเดินไปเดินมาเล่นซ่อนหาและวิ่งไล่กัน กระโดดและกระเซ็นน้ำในบ่อเล็ก ๆ สร้างบ้านน้ำแข็ง และมีความสนุกสนานมากมาย

“โอ้ไม่นะ!” พอลลี่ แม่เพนกวินกล่าว ขณะที่เธอมองออกจากบ้านในเช้าวันหนึ่ง “ดูเด็ก ๆ ตัวซนสิ! พวกเขากำลังจะ滑ーションลงเขา! ฉันคงต้องหยุดพวกเขาแล้ว”

จากประตูบ้านของเธอ พอลลี่สามารถมองเห็นเขาหิมะที่เด็ก ๆ เพนกวินกำลัง滑ーションลงไปที่บ่อน้ำตรงที่เธออาศัยอยู่ พร้อมทั้งได้ยินเสียงเรียกและเสียงเชียร์ของพวกเขาอย่างสนุกสนาน

“ไปข้ามบ่อกันเถอะ แล้ว滑ーションลงเขากัน” พวกเขากล่าวถึงเขานั้น ที่เด็ก ๆ กำลัง滑ーションลงด้วยความรวดเร็ว จนทำให้ไม่ค่อยมีเวลาให้วิ่งกลับขึ้นไปใหม่

“ฉันกลัวที่จะไป” โอวิลี่กล่าวเมื่อมองไปสักครู่

“โอ้! เชิญเถอะ หัวใจน้อยที่กลัว พวกเราจะรอ” พวกเขากล่าว ซึ่งพวกเขาเริ่มวิ่งกันข้ามบ่อแล้ว

“ฉันตัวเล็กเกินไป ไม่สามารถทำได้ ฉันรู้ว่าต้องตกแน่ ๆ”

แต่คำนี้เป็นความเท็จ ถึงแม้เธอจะตัวเล็ก แต่เท้าของเธอก็สามารถ滑ーションได้บนน้ำแข็งที่ลื่นได้ ผิวของเธอถูกสร้างมาเพื่อการ滑ーションโดยเฉพาะ

โอวิลี่เดินข้ามบ่อไปที่เขาเคยพบ ซึ่งเด็ก ๆ ที่มีมือเป็นยางที่ไว้สำหรับพ่นหิมะ

ตอนนี้พวกเขาเข้าใกล้เขาแล้ว ทุก ๆ นาที โอวิลี่คิดว่าจะยอมแพ้ แต่เจ้านกทั้งหลายก็ยังคงกระโดดหลบไป

“โอ้! เด็กเพนกวินกลัวรู้สึกไม่ดีเหรอ?” พวกเขาถาม

“แต่ฉัน滑ーションไม่ได้!”

“โอ้ ได้สิ! อะไรทำให้เธอคิดว่าเธอทำไม่ได้ เพื่อนน้อยของฉัน?”

“ฉันไม่เคยทำ และไม่รู้วิธี”

“โอ้! เธอจะได้เรียนรู้จากการลองทำ เช่นเดียวกับการพูดภาษาอังกฤษ มาเถอะ ฉันอยากเห็นว่าเธอจะให้เฉือนด้วยตัวเองได้ไหมเพียงแค่ดัดเท้าน้อยๆ ของเธอออกไปและหันข้าง”

โอวิลี่ทำตามนั้น และเร็ว ๆ นี้ได้ยินเสียง滑ーションที่น่ากลัวท่ามกลางต้นสน เช่นเดียวกับที่เด็กชายและเด็กหญิงทำในผมของเธอ แต่ยังไงลมก็ทำให้เธอหนาว และเธอก็ยังคงปีนขึ้นและ滑ーションลงมา จนเด็กเพนกวินที่มีความสุขทั้งหมดเรียกกันว่า “มาเถอะ โอวิลี่ ทำอะไรที่น่ารักใหเราดูหน่อย แสดงให้เราดูท่าทางที่เธอชำนาญซิ”

แต่ว่าเท้าจิ๋วของเธอและตัวช่วยของรองเท้าก็เจ็บและทำให้เธอรู้สึกง่วงนอน!