ในวันฤดูใบไม้ผลิที่สดใส เด็กชายชื่อเบนนี่นั่งอยู่บนยอดเขาพร้อมกับว่าวที่มีสีสันในมือ ฝันที่จะบินมันสูงขึ้นไปในท้องฟ้า เมื่อมีลมพัดแรง เขาคิดว่านี่คือเวลาที่สมบูรณ์แบบในการปล่อยว่าว แต่ทันทีที่เขาเริ่มวิ่ง ลมกลับพัดแรงขึ้น ทำให้หัวใจของเขาหมดหวัง
เบนนี่ไม่ใช่เด็กชายธรรมดา เขามีจิตวิญญาณของการผจญภัยและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ไม่ยอมให้ลมที่รุนแรงทำให้เขาพ่ายแพ้ เขาจึงหายใจเข้าลึก ๆ และปีนขึ้นไปที่จุดสูงกว่าเพื่อเริ่มต้นได้ดีขึ้น แต่ถึงอย่างไร ลมที่แรงก็ยังทำให่ว่าวของเขาไม่สามารถบินได้
“โอ้ลม” เขาร้องด้วยความหงุดหงิด “ทำไมวันนี้เจ้าต้องแรงขนาดนี้? เจ้ากำลังทำลายแผนของข้า!”
ทำให้เขาประหลาดใจ ลมตอบว่า “ข้าเป็นอิสระเหมือนนก บินได้ตามที่ข้าอยากไป หมุนตัวเมื่อข้าอยากหมุน อย่าต่อสู้กับข้า; แทนที่จะทำอย่างนั้น จงหาวิธีที่จะเป็นเพื่อนกับข้า”
เบนนี่คิดสักครู่ “ข้ารู้แล้ว” เขาตะโกน “ข้าจะขอเสนอความตกลง หากเจ้าเป็นเพื่อนของข้า ข้าจะมอบครึ่งหนึ่งของสิ่งที่บิดาของข้าจะให้ข้าสำหรับว่าวใหม่”
ลมเริงร่าเต้นรอบตัวเขา จึงเบนนี่ปีนไปที่ยอดเขาอีกครั้ง เขาหยิบเชือกของว่าวแน่นและหักกิ่งไม้ที่ชายเขาเพื่อใช้เป็นใบพัดสำหรับหาง ตอนผูกใบพัดเข้ากับว่าว เบนนี่ตะโกนว่า “ลม เอ้ย!”
ในทันที ว่าวเริ่มหมุนและพลิกไปในอากาศ ลม กลายเป็นเพื่อนที่แท้จริง ช่วยหมุนใบพัดและนำว่าวขึ้นสู่ท้องฟ้าสูงขึ้น แต่ทันใดนั้น เพื่อนบ้านของเบนนี่ และเพื่อนเก่าคือทอม เดินขึ้นเขา “ว่าวของเจ้าช่างงดงามจริง!” เขาตะโกนด้วยความตื่นเต้น มองขึ้นไปด้วยความตะลึง “ความลับของเจ้าคืออะไร?”
เบนนี่ยิ้ม “อืม นี่เป็นความลับที่ง่ายมาก ทั้งหมดที่เจ้าต้องทำคือหาวิธีที่จะเป็นเพื่อนกับลมของเจ้าสิ!”
ทอมหลังจากนั้นไม่นานก็ยืนข้างเบนนี่และเริ่มวิ่งไปด้วยกัน แต่ก็ไร้ประโยชน์
“มันช้าเกินไปสำหรับเราในวันนี้” ทอมบอกด้วยน้ำเสียงผิดหวัง “สังเกตดูว่าว่าวที่บินอยู่เบื้องหน้านั้นกำลังเคลื่อนที่เช่นไร ลมนี่ไม่เหมาะกับพวกมันแม้แต่น้อย”
คืนนั้นเมื่อทอมกับพ่อของเขานั่งรับประทานอาหารเย็น เขาบอกพวกเขาเกี่ยวกับว่าวอันมหัศจรรย์ของเบนนี่
“ข้าหวังว่าเจ้าจะอยู่กับเบนนี่วันนี้” บิดาของเขากล่าว “ลมไม่เคยพัดแรงเหมือนกันสองวัน”
เช้าวันรุ่งขึ้น ที่สดใสและมีแดด ทอมออกไปช่วยบิดาของเขา ระหว่างวัน ในทุกขณะเขาคิดถึงว่าวที่เบนนี่ทำให้ลมเชื่อง และนั่งดูว่าลมกำลังพัดเช่นไร หลังจากที่พวกเขาเสร็จสิ้นการทำงานในวันนั้น เขาวิ่งขึ้นไปบนเขาที่เขาเห็นเบนนี่เมื่อวันก่อน
แน่นอนว่ายังมีเบนนี่อยู่ที่นั่นอีกครั้ง ที่ยอดเขา วิ่งไปตามกับลม “เบนนี่” เขาตะโกน “ว่าวของข้าสำเร็จเรียบร้อยแล้ว!”
แม้ว่าวของทอมจะมีขนาดใหญ่ แต่ก็ไม่ได้มีใบพัดมากเท่ากับของเบนนี่ ดังนั้นเด็กชายนั้นต้องวิ่งขึ้นไปบนเขา โดยถือว่าวของกันและกันไว้ที่หางเพื่อไม่ให้มันพันกันในอากาศ โชคดีที่ลมนั้นเป็นมิตรและความปรารถนาของเขาที่จะเล่นไม่ทำให้เขามองข้ามเพื่อนๆของเขา ในทางกลับกัน เขาให้ความสนใจกับว่าวของครอบครัว
เมื่อว่าวของเด็กชายเสร็จเรียบร้อย พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่ามิตรภาพระหว่างพวกเขากับลมได้ถูกผนึกไว้แล้วและทั้งเสียงร่วมกันตะโกนว่า “ลมดี ลมดีสำหรับพวกเจ้า!”
แต่ไม่มีใครชอบลักษณะของเมฆที่ลงมาบนฟากฟ้า ทิศตะวันตก ที่ไม่เพียงแต่มีสีดำและต่ำ แต่เด็กชายยังรู้สึกมั่นใจว่าวจะมีงานหนักในยามค่ำคืน
ทำให้ทุกคนประหลาดใจ เมฆไม่เคยโกรธหรือแม้แต่พ่นลมหายใจออกมา ในทางกลับกันมันพูดคำชมให้กันเกี่ยวกับมิตรภาพของเด็กชาย เมื่อพวกเขาขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง เมฆได้ถอดหมวกและโค้งศีรษะให้กับเบนนี่และทอม
วันรุ่งขึ้นก็สดใสและมีแดดอีกครั้ง เบนนี่เดินทางไปเป็นคนแรก และไม่นานเขาก็พบว่ามีลมของเด็กคนอื่นๆ โดยการยึดหางของลมที่ใหญ่ที่สุด เขาได้ถูกพัดขึ้นไปที่ยอดเขาที่เขาต้องการ หญิงสาวทันทีที่เขาลงจากว่าว หรือละเลิกยึดมือจากหางว่าว เขาสังเกตเห็นว่าวของเบนนี่มีขนาดใหญ่และพองเต็มไปด้วยลมกว่าของทอม
เมื่อได้ดูอย่างดี เบนนี่ก็ถอดหมวกของเขา และแล้วเขาก็ตะโกนอย่างดีใจ ดังนั้น จะบอกได้ว่าเบนนี่ทั้งมีลมและฝนที่จะทำให้เขาหมุนไหว ฝนได้โปรยปรายลงมาบนว่าวของเขาอย่างเมตตา ทำให้มันมีขนาดใหญ่กว่าที่เคย เมื่อนั้น เบนนี่กำลังตรวจสอบนาฬิกาของเขา เมื่อเขาได้ถูกพัดลงไปที่โคนของเขาอีกครั้ง
เมื่อทอมและพ่อเห็นว่าอากาศใหญ่ดีแค่ไหน พวกเขาจึงแวะที่ร้านค้าหลายๆแห่ง หนึ่งในนั้นคือร้านของเล่นที่พวกเขาซื้อกระเช้าผึ้งโดยรู้ดีว่าเบนนี่ชอบไปสนุกกับการลากผึ้ง
“เมื่อไหร่เจ้าจะมีการแข่งขันว่าวที่ทำให้ลมเชื่อง?” คือการทักทายที่เป็นมิตรจากเบนนี่ที่ได้ยินจากทอม
ในเช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งคู่ขึ้นไปข้างบนและข้างบน หรือกล่าวคือ ว่าวของพวกเขาขึ้นไปเพื่อพบกันที่ที่ลมเป็นมิตรได้มีเช้าที่ผสมกันอย่างมีความสุข
แม้ว่าพวกเขาจะวิ่งเข้าออกจากว่าวของพวกเขาเพื่อดูว่าวที่หมุนและพลิกในอากาศ ลมก็ให้การแข่งขันว่าวที่พวกเขาหวังจะได้เห็นมานาน
ตามที่ทุกคนรู้กัน ในฤดูใบไม้ผลิผึ้งจะเริ่มรวมกลุ่ม และวันหนึ่งเบนนี่และทอมกำลังพูดคุยเกี่ยวกับการรวมกลุ่มเหล่านี้ขณะอยู่บนเขาที่พวกเขาเคยขึ้นไปหลายครั้งกับว่าวของพวกเขา
ทันใดนั้นก็มาจากท้องฟ้าเป็นฝนของผึ้ง เสียงดังเหมือนกระสุนปืนและมากมายตลอดเวลา เบนนี่ยกหัวของเขาขึ้นและเริ่มโยนฝนกลับไปด้วยปากที่เปิด ลมยกเขาขึ้น ดูแลแต่ละตัวผึ้งและวางเขาลงอีกครั้ง—ครั้งนี้ใกล้จุดสิ้นสุดของเขามากเกินไป
เมื่อเด็กชายตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งคู่มีรังผึ้งที่ร้อนครรภ์เกิดเสียงในหูและพวกเขาต้องพารังไปอย่างระมัดระวังไปยังบ้านของคนดูแลผึ้ง เพราะผึ้งไม่ชอบที่จะพูดใกล้บ้าน เมื่อถึงบ้านพวกเขาพูดกับชายผู้หนึ่งว่า “นี่คือผึ้งที่ทำให้เชื่องจากว่าวที่เจ้าของไม่ยอมบอกพวกเขาว่ามาจากเมืองไหน!”
“เขาจะได้รับสิ่งที่เขาสมควรจะได้รับ” ชายชราเปล่งเสียงหัวเราะอย่างเต็มที่ “และข้าอาจจะขอถามเจ้าว่าพวกเจ้าอยากให้เรารู้ได้อย่างไรว่าจะส่งพวกเขากลับบ้านไปที่ไหน?”
“นั่นง่ายเกินไป” เด็กชายกล่าว “ผึ้งทุกตัวมองไปรอบๆ เมื่อวานก่อนที่การแข่งขันจะเริ่ม เพื่อดูว่ารังของพวกเขาอยู่ที่ไหน”
“อืม มีเรื่องแปลกอยู่อย่างหนึ่ง ซึ่งพวกเจ้าควรพิจารณาเป็นเรื่องแปลกเช่นกัน” เบนนี่กล่าว “หากพวกเจ้าไม่ให้ว่าวของข้าอากาศที่ดีที่สุดในเขานี้ มันก็ไม่คุ้มค่าที่จะนำไปเปรียบเทียบได้มากไปกว่ากับน้ำ”
แต่เขาก็พบว่าตัวเองมีคำตอบภายหลังว่าเรื่องแปลกคืออะไร เพราะทันใดนั้นดวงจันทร์ก็ปรากฏขึ้น
ทันใดนั้นเด็กชายหยุดหัวเราะ ลมเพื่อนของพวกเขาทำให้เสียงตื่นตระหนกและตื่นตูมยิ่งกว่าตอนที่ตื่นในตอนเช้า นอกจากนี้ เขายังวิ่งผ่านหัวของพวกเขาทำให้เส้นผมบนหัวของเด็กชายแต่ละคนตั้งยิ่งขึ้นเหมือนกับไม้กวาดที่ไร้ชีวี เมื่อเห็นว่าเขาไม่สามารถทำอะไรกับเด็กชายได้ เขาจึงวิ่งไปในขณะที่ร้องโหยหวนเพื่อหลบหนีจากความโกรธของคืน
ดวงจันทร์ได้ฟังเสียงเขา ขณะที่เธอเคลื่อนที่ด้วยความเร็วมหาศาลและความอลังการผ่านอวกาศ แต่โดยที่ไม่เคลื่อนไปข้างหน้า รังสีของเธอก็ส่องสว่างเข้าสู่ตาของเด็กชายเหมือนกับความมืดที่เป็นตัวแทนของมัน
“มันไม่มีประโยชน์” เด็กชายคนหนึ่งกระซิบเบาๆถึงอีกคนหนึ่งจนเขารู้ว่าเขาพูดอยู่ “เวลานี้ไม่เข้มแข็งพอแม้แต่จะเป่าให้ลมล็อตที่แข็งแรงที่สุด”
เด็กชายต้องทนทุกข์มากพอที่จะชดเชยในเรื่องใดๆที่ผู้คนจะคิดว่าเป็นข้อบกพร่องในเวลา แต่ยังมีบาล์มในกิลีด