ครั้งหนึ่งเมื่อเช้าฤดูใบไม้ผลิที่มีแสงอาทิตย์สดใส ในใจกลางทุ่งหญ้าเขียวขจี มีการ์ตูนกระต่ายน้อยชื่อเบนนี่ เบนนี่ไม่ใช่กระต่ายธรรมดา เขามีหางที่ฟูที่สุด หูที่ยาวที่สุด และกระโดดอย่างมีชีวิตชีวาที่สามารถทำให้วันหม่นหมองสดใสขึ้น เขาชอบกระโดดและเล่นกับเพื่อนๆ ทุกคน ไล่จับผีเสื้อและดมดอกไม้ที่มีสีสันสดใส แต่เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นสูงขึ้น เบนนี่รู้สึกใจหาย วันนี้มีอะไรบางอย่างแตกต่าง วันนี้เขารู้สึกว่า… หลงทางนิดหน่อย
เบนนี่กระโดดไปหาซึ่งเพื่อนของเขา โพลลี่ นกแก้วที่เป็นที่รู้จักในเรื่องขนที่มีสีสันและเสียงพูดที่สดใส “โพลลี่” เขากล่าว โดยมีจมูกน้อยสั่นเทา “เธอเคยสงสัยไหมว่าเธอเกิดมาเพื่ออะไรในชีวิต?”
โพลลี่โน้มศีรษะอย่างคิดหนัก “ทำไมเบนนี่ ฉันคิดว่าฉันนำความสุขมาสู่ทุกคนที่เห็นฉัน! ทำไมเธอถึงถามล่ะ?” “ฉันแค่สงสัยว่าฉันมีจุดมุ่งหมายอะไร” เบนนี่ตอบ รู้สึกสับสนยิ่งกว่าเดิม โพลลี่จัดขนของเธอ “บางทีเธออาจจะยังไม่พบมัน!”
เบนนี่รู้สึกมีความมุ่งมั่น ขอบคุณโพลลี่และตัดสินใจที่จะออกผจญภัยเพื่อค้นหาจุดมุ่งหมายในชีวิตของเขา ขณะที่เขากระโดดไปตามทาง เขาได้พบกับเพื่อนของเขา เจอรัลดีน แกะที่กำลังเคี้ยวหญ้าอย่างมีความสุข
“เจอรัลดีน เธอคิดว่าจุดมุ่งหมายของฉันคืออะไร?” เบนนี่ถามโดยโน้มศีรษะไปข้างขวา แกะผู้มีปัญญาหยุดชั่วคราว มองลึกเข้าไปในดวงตาของเบนนี่แล้วนวดจมูกของเธอกับเขา “รักของฉันเบนนี่ บางครั้งจุดมุ่งหมายไม่ใช่สิ่งที่เธอค้นหา แต่เป็นสิ่งที่เธอสร้างขึ้นด้วยทุกการกระโดด ทุกความสุข และทุกมิตรภาพ”
เบนนี่พิจารณาคำพูดของเจอรัลดีนขณะที่เขายังคงผจญภัยอยู่ ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงครางเบาๆ ใกล้ๆ ตามเสียงนั้น เขาพบกับลูกแมวน้อยชื่อเคที ที่ติดอยู่บนกิ่งต้นไม้ต่ำไม่สามารถลงมาได้
“ไม่ต้องห่วงนะเคที! ฉันจะช่วยเธอเอง!” เบนนี่ประกาศ เขาลังเลอยู่ชั่วขณะ จากนั้นกระโดดให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยืดขาของเขาออกไปพอให้เคทีสามารถจับได้ ด้วยการดึงเบาๆ จากเบนนี่และความช่วยเหลือจากเพื่อนนกในอากาศ เคทีจึงกลับไปที่พื้นอย่างมั่นคง สั่นความกลัวที่เข้าใจได้ของเธอ
“โอ้ เบนนี่! ขอบคุณมาก!” เคทีกล่าว ขณะนอนใกล้เบนนี่ด้วยความรัก “แต่ฉันจะตอบแทนเธอได้ยังไง?”
“อืม ฉันกำลังพยายามหาจุดมุ่งหมายของฉัน และตอนนี้ยังไม่แน่ใจเลย” เบนนี่ตอบ ขณะเกาฮูฟของเขาคิดอยู่พอสมควร เพียงแค่ขณะนั้น เบนนี่เห็นเด็กชายตัวเล็กๆ กับแม่ของเขากำลังเดินผ่านทุ่งหญ้า เด็กชายดูเศร้าเป็นพิเศษ
โดยไม่ต้องรอช้า เบนนี่เริ่มกระโดดไปหาพวกเขา หางของเขากระเด้งเบาๆ ติดตามเขาอย่างมีความสุข “ดูสิ คุณแม่! ดูกระต่ายตัวนั้น! เขามีความสุขจัง!” เด็กชายอุทานทันทีลืมความเศร้าของเขา เบนนี่กระโดดเข้าใกล้ แสดงความสามารถที่น่าขบขันที่เขานึกออก ทำให้เคทีและโพลลี่เข้าร่วมด้วยเพื่อให้กำลังใจ
เสียงหัวเราะของเด็กชายเต็มอากาศ และเบนนี่รู้สึกอบอุ่นหัวใจ “ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันเข้าใจแล้ว” เขาพูดกับเคทีที่นั่งอยู่บนหัวของเขา และโพลลี่ที่กำลังบินรอบพวกเขา “ฉันทำให้คนอื่นมีความสุข!”
และจากวันนั้นเป็นต้นมา เบนนี่ กระต่ายรู้ว่าสิ่งที่เขาเกิดมาเพื่อทำ—เขาทุ่มเทวันของเขาในการนำความสุข ไม่ว่าจะด้วยการกระโดดเล่น ช่วยเหลือเพื่อน หรือแค่การตั้งอยู่ตรงนั้นเมื่อใครสักคนต้องการรอยยิ้ม
ทุกเช้าฤดูใบไม้ผลิ เขารู้สึกตื่นเต้นพลุ่งพล่านในตัวเขา รู้ว่าทุกสิ่งที่เขาต้องทำคือ ฟังเสียงหัวใจของเขา และจุดมุ่งหมายของเขาจะกระโดดตามมาอย่างแน่นอน