กาลครั้งหนึ่งในวันที่มีแดดสดใส กระต่ายน้อยที่ชื่อว่าเบลล่ามองขึ้นไปยังท้องฟ้าสีฟ้า “โอ้ ฉันอยากจะลอยอยู่บนฟ้ากับกลุ่มเมฆฟูฟ่องนั้นจัง!” เบลล่าถอนใจอย่างฝันหวาน เธอมองเห็นบอลลูนลอยอยู่ในท้องฟ้าสีสันสดใส รู้สึกถึงความปรารถนาในใจลึก ๆ
เมื่อเบลล่ามองบอลลูนอย่างใกล้ชิด เธอก็ตัดสินใจว่ามันไกลเกินไปที่เธอจะถึง แต่แล้วทันใดนั้นความคิดที่เปล่งประกายก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอ “บางทีเพื่อนของฉันเพอร์ซี่อาจช่วยได้!” เธออุทานด้วยใจที่เต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้น
เพอร์ซี่หมูน้อยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเบลล่า เขาพร้อมเสมอสำหรับการผจญภัยไม่ว่าจะใหญ่หรือเล็ก เมื่อเธอไปหาเขาและบอกเกี่ยวกับความฝันของเธอ เพอร์ซี่ยิ้มแล้วพูดว่า “ทำไมจะไม่ล่ะ? มาลองกันเถอะ!”
พวกเขาร่วมกันเก็บของทั้งหมดที่จำเป็นสำหรับการเดินทาง พวกเขาเก็บผ้าปูที่นอนเก่า กิ่งไม้ และตะกร้าขนาดใหญ่ มันวางทุกอย่างด้วยกันเพื่อทำให้เป็นบอลลูนฮอทแอร์ที่สวยงาม พวกเขายังทาสีให้มันมีสีสันสดใสเพื่อให้ดูเหมือนกับบอลลูนที่เบลล่าเห็นในท้องฟ้า
ในที่สุดถึงเวลาที่การผจญภัยจะเริ่มขึ้น เบลล่าก้าวขึ้นไปในตะกร้าด้วยความลังเลเล็กน้อย และเพอร์ซี่ช่วยดึงผ้าปูบอลลูนลง เธอแทบจะเก็บอารมณ์ไม่ไหวเมื่อความตื่นเต้นหลั่งไหลออกมาเหมือนอากาศร้อนจากเครื่องทำความร้อนเล็กที่พวกเขาพบ “ไปกันเถอะ!” เพอร์ซี่ตะโกนขณะที่เขาจุดไฟ จู่ ๆ บอลลูนเริ่มขยายตัว ขึ้นสูงขึ้นไป ทำให้ตะกร้าหลุดออกจากพื้น
เพอร์ซี่ปล่อยเชือกออกไปอย่างนึกไม่ถึง และในช่วงสั้น ๆ เบลล่าก็สั่นอย่างเล็กน้อย แต่แล้วความกลัวทั้งหมดของเธอก็หายไป เธอตะโกนด้วยความดีใจ รู้สึกเหมือนกับกระต่ายที่มีความสุขที่สุดในโลกเมื่อพวกเขาขึ้นสูงในท้องฟ้าสีฟ้าสดใส “โอ้ มันยอดเยี่ยมมาก! เมฆอยู่ใกล้กว่าที่ฉันเคยฝัน! ขอบคุณมากนะ เพอร์ซี่!” และเธอเป่าจูบให้เพื่อนของเธอจากที่สูง
เพอร์ซี่กระโดดและโบกมือ ขณะตะโกนตอบว่า “นี่มันยอดเยี่ยมมาก! ฉันดีใจมากที่ความฝันของเธอเป็นจริง” แต่ถึงแม้ว่าจะมีหญ้าที่หนาและฉ่ำเพียงใดก็ไม่สามารถตามบอลลูนได้ และไม่นานเพอร์ซี่ก็กลายเป็นจุดเล็ก ๆ ไกลข้างล่าง เบลล่ามองลงไป แต่แล้วเพื่อนที่แท้จริงของเธออยู่ไหนกัน? เธอเพ่งตามองพื้นอย่างระมัดระวัง แต่เขาหายไปแล้ว
ทันใดนั้น เธอได้ยินเสียง “ป๊อป!” ดังมาจากบอลลูน และมันเริ่มตกลงมา ลงไป ลงไป พวกเขาตกลงมาเร็วขึ้น ๆ ขณะที่เบลล่าให้เสียงร้องด้วยความกลัว ซึ่งนับว่าเป็นความกล้าที่มากของเธอ
แต่แล้วก็ไม่มีอะไรที่เธอจะทำได้ ข้างบนสวรรค์นั้น เธอพบเพื่อนรักของเธอเพอร์ซี่ที่นั่งอยู่ข้างกองไฟ ซึ่งได้ทำให้กิ่งไม้เล็ก ๆ หักและทำให้ร่วงลงสู่ตะกร้า และเขากำลังตรวจสอบจุดที่กระโปรงของบอลลูนซึ่งอากาศเข้ามาได้อย่างรวดเร็วมากขึ้น
“ฉันกลัวว่าการผจญภัยนี้จะสิ้นสุดลงในไม่ช้า” เขาพูด แสดงท่าทางเป็นหมูตัวเล็กที่ดูสงบมาก ๆ ที่พื้นของต้นไม้ที่สูงตระหง่าน อากาศนั้นค่อนข้างจะกลัว เบลล่าจึงเริ่มร้องไห้อย่างเศร้า “ฉันจะต้องดูแลตัวเองโดยไม่มีเธอ” เขาพูดอย่างใจดี
เขาโบกมือบอกลาก่อนขณะที่เบลล่าเป่าจูบให้เขาด้วยปากน้อย ๆ ของเธอ
จากนั้นเธอก็หลับตาแน่นเพื่อลืมทุกอย่างและเตรียมตัวสำหรับประสบการณ์น่ากลัวของการตกลงมา
แต่แทนที่จะตกลงมา เธอกลับสะดุดขึ้นไปสูงในฟ้าที่มีแสงสว่างลงบนกิ่งของต้นไม้ใหญ่ และแล้ว โอ้ แรพ แรพ แรพ! เสียงเท้าของเพอร์ซี่ไปลงบนกวางยักษ์ที่อยู่ข้างล่าง แต่ก่อนที่กวางจะพูดว่า “ขอบคุณ” บอลลูนกลับปล่อยอากาศหอมออกมา พร้อมเสียงถอนใจ และตกลงมาโดยปราศจากตะกร้าตรงหน้าปากที่ยิ่งใหญ่ของเขาที่ทำขึ้นเพื่อกินจานเรียกน้ำย่อยมากมายที่หมอแนะนำ
จากนั้นเธอมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น วันนี้แดดสดใสนี้เป็นแค่ความฝันหรือเปล่า? เพอร์ซี่และกวางที่มีปัญญาก็ลงจากภูเขาแล้วมาพบกัน และด้วยกันพวกเขาหาเนื้อหาเกี่ยวกับการผจญภัยแห่งความรัก เมื่อถึงเวลาทานอาหารค่ำ เพอร์ซี่ก็ได้ฟื้นฟูอารมณ์ของเขา จูบแก้มที่หายไปอีกครั้ง และหลบหนีไปยังบางสิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิด ที่นั่นมีกวางที่ร่าเริงและมีหน้าตายิ้มแย้ม
จากยอดต้นไม้ กระต่ายน้อยที่ดีใจได้ถูกปล่อยลงอย่างนุ่มนวล เมื่อตะวันค่อย ๆ แย้มออกในที่ซึ่งดาวสว่างในพื้นผิวที่ยังไม่เห็นที่รอที่จะโอบล้อมสัตว์ที่มีความกระตือรือร้น
การเห็นพวกเขาทุกคนวิ่งเล่นและล้มตัวลงไป การได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขาทำให้เบลล่ามีช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิต แต่บางครั้งเธอก็นึกถึงการผจญภัยบอลลูนครั้งยิ่งใหญ่ และแล้วเธอก็รู้สึกขอบคุณที่ผู้ฝันไม่มีทางต้องประสบภัยและมักจะมองไปข้างหน้าสู่แบรนด์ที่สดใสกว่าในวันพรุ่งนี้