ในยามเช้าที่สดใสแจ่มใส เมื่อลำแสงแดดเต้นรำอยู่ตามต้นไม้และทุกสิ่งทุกอย่าง ปลุกให้ป่าไม้ที่อุดมสมบูรณ์สว่างไสว และดอกไม้โปรยกลิ่นหอมในอากาศที่สดชื่น ขบวนมดดำตัวน้อยยุ่งอยู่กับการเดินตามทางที่พวกมันทำขึ้น (ซึ่งมักจะถูกสร้างขึ้นโดยพวกมันเอง เช่นเดียวกับคนทั่วไป) บนเส้นทางการเดินทางอันซ้ำซากของพวกมัน
“ทำไมเราถึงไม่สามารถเดินไปไกลกว่านี้?” มดตัวน้อยตัวหนึ่งกล่าวกับแอนนี่ ขณะที่เธอรู้สึกถึงแสงแดดบนหัวของเธอ “ฉันอยากเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่เหนือหัวเรา ตัวเราจะเดินออกไปไกลจากมวลใหญ่และอาจถึงดาวที่มีหางยาวซึ่งเราเห็นเปล่งแสงเป็นประกายในยามเย็น”
“มดแก่จะบอกเราว่าเราไม่ควรพูดถึงเรื่องแบบนี้; ถ้าเราพูดหรือคิดถึงมันเราจะทำผิดครั้งใหญ่”
“ฉันเห็นว่าไม่ใช่เช่นนั้น; ฉันไม่เห็นเหตุผลเลย” แอนนี่กล่าว
“มันจะทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจ” เพื่อนของเธอตอบ “แต่ตอนนี้มดแก่ก็กำลังมาแล้ว”
มดน้อยๆ ก้มลงกราบและตอบคำถามของมดแก่ด้วยคำตอบสั้นๆ แล้วหยุดจนกว่าจะได้ยินว่าเขาได้รับอนุญาตให้ทำอะไร มดตัวเล็กต่างไปที่ทางแยกเพื่อรอคำสั่งจากมดแก่ ในขณะที่พวกเขาทบทวนบทเรียนกัน แต่หนึ่งในมดน้อยที่เป็นเพื่อนกับแอนนี่กลับไม่ได้นั่งนิ่งเหมือนคนอื่น เขาไปขอจากมดแก่เกี่ยวกับพิษของเขาซึ่งเป็นน้ำมันมีกลิ่นเย็น “พวกเขาให้มันกับฉันในช่วงที่ยังเป็นวัยรุ่น” เขากล่าว “ฉันจะต้องอยู่ในสภาพนี้ต่อไป ผู้คนบอกว่าทุกสิ่งจะเป็นไปได้ด้วยสี่ธาตุ”
“คุณไม่พูดกับพุ่มไม้และทุกอย่างที่เข้ามาใกล้คุณอีกเหรอ?”
“ฉันได้เรียนรู้สิ่งที่ดีกว่านี้”
“ฉันจะดีใจแค่ไหนถ้าฉันสามารถเห็นพวกเขาอีกครั้งในวันนี้! แมลงวันหน้าบ้าน, แมงมุมและด้วงที่มีความสูง: หรือว่าแมงมุมสีเหลืองตัวใหม่ที่มีอายุมานานซึ่งมาแบบสั้นมากตั้งแต่ฤดูร้อนที่แล้ว”
“คุณจะไม่ไปหาด้วงที่ต้นไม้สูง และไปหาดอกไม้งั้นเหรอ? มีเพียงคนอื่นที่ต้องเดินทางไปไกลจริงๆ!”
พวกเขาต้องกินอาหารกลางวันตามปกติ แล้วจึงกลับไปที่เนินมดของพวกเขา บรรจุทุกอย่างและตั้งใจที่จะออกเดินทาง แต่แอนนี่จัดการให้เธอกลับขึ้นไปที่ยอดเขาโดยไม่ได้รับการสังเกต
ท่ามกลางความงดงามของอาหารที่เต็มไปด้วยสารต่าง ๆ ที่ประกอบไปด้วยของเธอเพียงกล่าวว่า “ฉันมีความสุขที่ได้อยู่ในมวลใหญ่ที่สูงนี้ เราต้องสูงขนาดไหนกัน! ด้านซ้ายและขวาก็มีทุกสิ่งรอบตัวเรา มันเขียวขจีและมีกลิ่นหอม! แทบจะชัดเจนมากกว่าที่เห็นในอ้อย ผู้เขียนกล่าวว่าเมื่อมองลงไปใต้ต้นไม้ก็แตกสลายจากน้ำหนักของโรค ลึกๆ แล้วยามมองไปไกลกลับลิลลี่ที่มีสีเขียวแตกต่างกัน ราวกับว่ายืนอยู่สูงเข้าบ้านเดียวในฤดูใบไม้ผลิเมื่อฝนตกหนัก ทำให้เขาสูงจากลมและน้ำไม่เปียก”
และเมื่อแสงแดดร้อนทำให้หยดน้ำในดอกไม้สีแดงเข้มของต้นไม้ดูกลายเป็นน้ำตาลที่มีสีสันสวยงาม
“มันน่าอัศจรรย์” เธอคิด “เช่นเดียวกับผู้คนที่มาก่อนเราจากด้วงที่เล่าประวัติศาสตร์ที่แปลกประหลาดที่สุดเกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นเร็วกว่าที่พวกเขาคาดคิด แต่ดอกไม้บอกเล่าเรื่องราวแค่เฉพาะสิ่งที่เรารู้จริงๆ กวีจริงของมดในปัจจุบันตาบอดจากสีเขียว แต่คนบอกว่าเขาควรมองหาโคลงกลอนในตอนเย็น ฉันจะขอเร็วๆนี้”
แอนนี่รู้สึกดีในขณะที่เธออยู่ตายอยู่ในที่นี้ อย่างทำตัวเหมือนกันแบบนั้น แต่พวกมดอื่นๆ ที่มีสิ่งมีชีวิตที่มีกลิ่นและเครื่องหมายอยู่บนหลัง สังเกตเธอ
“เธอจะบ้าไปแล้ว” พวกเขากล่าว “ที่เธอไม่เริ่มเลยทันที แต่ก็ควรรวมตัวกันรอบๆ เธอให้ดี เพื่อที่พวกเขาจะไม่ได้เห็นกันทีละคนหรือเป็นคู่จนกว่าพวกเราจะปรากฏตัว เธอจะได้รู้สึกอายจากการที่หย่อนของเธอ”